And the oscar goes to...

Περί κατοχής, αναγνώρισης και άλλων τινών εργασιομανών δαιμονίων

Δεν μ΄αρέσουν τα μπλογκοπαίχνιδα οπότε χαίρομαι που κανένας δε με κάλεσε. Ωστόσο, έχω και ένα θεματάκι που κανένας δε με καλεί με την προοπτική να με κρατήσει γενικότερα αυτή την περιόδο και -μην πάει ο νους σας στο κακό- στα επαγγελματικά μου εννοώ για πιό συγκεκριμένα. Που από την ημέρα που απολύθηκα ευδιάκριτο δεν βρίσκω στον ορίζοντα του επαγγέλματος ούτε τον εχθρό μου για πιθανή συνεργασία... Θα μου πείτε εχθρός πότε εστάθη συνεργάτης, βρε κουτό; Κι εγώ πανέξυπνα με μία ερώτηση θα σας απαντήσω... Εμ, είδατε πώς με επιβεβαιώνω; Όσο αδύνατον να γίνει φίλος ο οχτρός, τόσο αδύνατον φαντάζει και στον φίλο σας να βρει άμεσα δουλίτσα!

Ανοίγει παρένθεση (Λέτε να είναι ανάδρομος ο Ερμής; Γιατί και με τα Σκόπια σα χώρα τώρα τελευταία ορθόπουν αυτό που μας συμβαίνει δεν το λές, αντιθέτως ορθόστητο και ευθυτενές σαν Ντόρα από την κόψη και από την όψη το γνωρίζεις. Το καλό που του θέλω του ανάδρομου να ορθοποδήσει και μάλιστα ταχέως κι όχι να σπεύδει κατά το σύνηθες βραδέως -όρα και αξημέρωτα τη νύχτα με τις αϋπνίες που έχω και να με αφήνει εμένα συναισθηματική μπουκάλα τουτέστιν εύθραστο και κατακερματισμένο σύξυλο σα καινούργιο κομμάτι των Βαλκανίων κρατίδιο. Α, όλα κι όλα τέλειωσα με το φανταρικό kai io pote den imoun toy periperaste dounai kai lavein -Τώρα αυτό στα Fyromέζικα στέκει; Στη γλώσσα της διπλωματίας που είναι τα αγγλικά θα στέκει, δε θα στέκει; Πάντως για όσους στάθηκε δυσνόητο ταυτίστε το και με το "Αλτ, τις ει!"

Στο κάτω - κάτω φτεροπόδαρος είσαι, βρε Ερμάκο μου, πάθε επιτέλους μια κωλοπιλάλα και για μένα, ένα "τρεχάτε ποδαράκια σου να μη σας χέσει ο σφριγηλός σου κώλος" ένα πράμα, ένα ντουβρουτζοκαβαλίκεμα έστω, και εγώ συνεπής και πειθαρχημένος στο ραντεβού με το πέρφεκτ τάϊμινγκ και την Ιστορία επί το αγγλικότερον, βρε θεέ, θα σου ξεπληρώσω όλες τις αναδρομικές σου χάρες, αν βρεθώ να σου οφείλω, έτσι και σπάσει το ποδάράκι σου και δω χαρά και εγώ ο τώρα δόλιος. Τί στο διάλο, τσάμπα η προϋπηρεσία είκοσι ημερών στο ΚΑΤ αποκλειστικός της γιαγιάς που έσπασε το ισχύον όλη την άδεια απολύσεως να διαθέτω; Γίνε λίγο κερδώος και για την οικογένεια ετούτη που χειμάζεται λοιπόν γιατί από την ώρα που μπήκε το 2008 όλο για καμπύλες ακούω και μόνο αιχμές, πεσίματα, χεσίματα, σεισμούς και καταποντισμούς στο καζαμία των αναμνήσεών σου βλέπω. Αναγνώριση δυνατοτήτων αποζητώ κι ολίγον δημιουργικότητα να νιώσω. Εντάξει, συν αδελφούλα Αθηνά και χείρα θα κινήσω. Αυτό είναι το θέμα, Ερμάκο, να κινήσω!). Κλείνει η παρένθεση

Μέσα σε όλης ετούτης της κατάστασης λοιπόν τον ορυμαγδό ή και κύμα κακόκαιρης κακοκεφίας αν προτιμάτε, και ύστερα και από την παράβαση υπό τύπον προσευχής στον γλυκούλη Ερμουλάκο να εμφανιστεί δουλίτσα στον ορίζοντα και να πέσει και κανά ψιλό στην τσέπη, επανερχόμεθα στο θέμα του Μπλογκοπαιχνιδίου. Αισίως τον τελευταίο καιρό έχω καταφέρει έναν μεγάλο άθλο στη ζωή μου. Μετά από εφηβικές τουτέστιν πρώτες άκαρπες ως τώρα προσπάθειες, που χάνονται ευτυχώς ακόμα ουχί εις το απώτατον βάθος των χρόνων, να διαβάσω τους Αδελφούς Καραμάζοβ του Ντοστογιέφσκι είμαι στην ευχάριστον θέσιν να δηλώσω ευθαρσώς ότι αναγιγνώσκω ήδη τις τελευταίες σελίδες του δευτέρου τόμου. Οι όροι του Μπλογκοπαιχνιδιού λοιπόν στο οποίο για άλλη μια φορά τονίζω ουδείς με κάλεσε μα παίρνω μέρος ώς αυτοκλήτως συμμετέχων είναι οι εξής:

1. πιάνουμε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά μας

2. το ανοίγουμε στη σελίδα 123

3. βρίσκουμε την πέμπτη πρόταση της σελίδας

4. αντιγράφουμε τις τρεις που ακολουθούν δλδ την έκτη, έβδομη και όγδοη και

5. βρίσκουμε άλλους πέντε ατυχείς να τους πασάρουμε και αυτό το ψυχαναγκαστικό μας παιχνίδι

Λοιπόν εγώ επειδή για τελευταία φορά σας τονίζω στο παιχνίδι σας αυτοπροσκλήθηκα, προσθέτω επιπλέον έναν έκτο κανόνα που λέει πως το δικό μου παράθεμα θα είναι μεν από τη σελίδα 123 του δεύτερου τόμου των Αδελφών Καραμαζόβ, ωστόσο, για να βγει νόημα οι σε παράθεση προτάσεις της σελίδας θα αντιγραφούν από την τρίτη έως και την όγδοη και επιπλέον αυτόκλητα και χωρίς δέσμευση όστις βούλεται μπορεί εν συνεχεία στο μπλογκοπαίχνιδο να συμμετέχει εκτός από τον Γεράσιμο που με τούτα τα παιχνίδια ξετρελλαίνεται οπότε καλείται να συμμετέχει έτσι κι αλλιώς. Και επειδή με όλα ετούτα σας τα έπρηξα το απόσπασμα που παρατίθεται ώς εξής έχει:

Υπάρχει Θεός; Υπάρχει αθανασία; Κι όσοι δεν πιστεύουν σε Θεό, εκείνοι θα μιλήσουν για σοσιαλισμό και αναρχισμό, για την ανοικοδόμηση της ανθρωπότητας σε νέες βάσεις. Ουσιαστικά το ίδιο είναι και το αυτό, τα προβλήματα είναι τα ίδια, μονάχα που τα θέτουν αντίστροφα. Τα πιό πολλά παλιόπαιδα στον καιρό μας δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να συζητάνε για τα προαιώνια προβλήματα. Έτσι δεν είναι;

Περίεργο αλλά με έναν ιδιαίτερο τροπό νιώθω το απόσπασμα να δένει άρρηκτα με το υπόλοιπο ποστ και να αφήνει απίστευτες περί της συγχρονίας μας συνυποδηλώσεις. Και δεν εννοώ τον Τσίπρα που στον λόγο του σήμερα προσεταιρίστηκε το παπαδαριό...

Χιονίζοντας στην Αθήνα

Τέτοια μέρα μην τελειώσει ποτέ

λάμπει σκόνη από υγρή καταιγίδα

λέει τ΄αηδόνι

... τραγουδώ εραστaί

απ΄το χιόνι φεύγω

κι όλο καταφεύγω

σε μιαν αγκαλιά σαν πατρίδα

Κι όταν με τυλίγει βαριά συννεφιά

κάτι να με πνίγει το νιώθω

απ΄τον πόθο

Τέτοια μέρα στην τριανταφυλλιά

το φουστάνι μου θα σκίσω,

θα ματώσω, θα μεθύσω

αχ, για σένα ομορφιά

Φίλα με όσο αντέχει ο ουρανός

τα φιλιά ν΄ανάβει

τ΄άστρο του να προσέχει του καθενός

που΄χει καταλάβει

Κάποια νύχτα θα το πω ξαφνικά

κι αν τυχόν μ΄ακούει κανένας

στη χρυσή φωτιά μιας καδένας

θα του τ΄ορκιστώ μυστικά

Ελπίζω να το έχετε υπόψιν το συγκεκριμένο τραγουδάκι. Προτείνω να πατήσετε το play σήμερα ξανά και ξανά. Ερμηνεία (δηλαδή αηδόνι) Νατάσσα Μποφίλιου απαστράπτουσα ως ήλιος πάνω σε κατάλευκο χιόνι. Στην ταινία οπτικοποιημένο απο την εξαίσια Μαρία Ναυπλιώτου. Αφιερωμένο...

Let it snow

Είμαι εντός και ζεστός χαζεύω έξω το χιόνι. Λευκό και ήσυχο παρατηρώ το φαινόμενο που πέφτει. Όμορφο βλέπω χιόνι. Άτσαλες τρελλαμένες και φρενήρεις νιφάδες. Ήμασταν ως χτες εμείς οι τρελλαμένοι του κόσμου, σήμερα άλλος βασιλιάς τρελλός κυριεύει. Χιονάνθρωπος ντυμένος στα λευκά. Πόσο καθηλωτική δύναμη έχει η απλότητα ενός φυσικού φαινομένου. Εδώ μέσα σιωπή και εκεί έξω η θύελλα σιωπηλή. Η ομορφιά μπορεί τελικά να σώσει τον κόσμο. Χαίρομαι ευτυχώς σαν παιδάκι ακόμα διαπιστώνω. Μαίνεται η κάθοδος των αγγέλων. Έχω κλείσει όλα τα έγχρωμα τηλεοπτικά παράθυρα. Δεν φοβάμαι τώρα πια τις αποκλειστικές εικόνες. Με καθησυχάζει ένας επερχόμενος αποκλεισμός στον λευκό κλοιό μου. Άνοιξα τα παράθυρα να γίνει λευκό από φως χιονάτο το σπίτι. Να γίνουν άσπρα τα τζάμια μου και επιτέλους αόρατα. Να κάτσει μέχρι και πάνω στα τζάμια το χιόνι. Ευτυχία είναι ένα πάντρεμα από τον εκτός σου ρυθμό με τον μέσα. Είναι εδώ η χαρά που βρήκε επιτέλους τον δρόμο. Πηγαίνοντας κατεβαίνει να γίνει απάτητη η ελπίδα. Έβαλα τους πολύχρωμους νάνους να κοιμηθούν στα κρεβατάκια. Φόρεσαν λευκά νυχτικά και έχουν ηρεμήσει από τις έγνοιες και την φροντίδα του δάσους. Ετοιμάζω μακαρονάδα πασπαλισμένη μόνο με τυρί. Χωρίς κόκκινη σάλτσα. Και για επιδόρπιο θα κόψουμε τούρτα αμυγδάλου λευκή για τα γενέθλια του αδελφού μου. Τον ζηλέυω που ο καιρός σήμερα του έκανε το καλύτερο δώρο. Ένα παραμύθι.

Δυο σονέττα απ΄τον Σολωμό λόγω της ημέρας

Σονέττο Πρώτο

εν νυξίν εζήτησα όν ηγάπησεν η ψυχή μου, εζήτησα αυτόν και ουχ εύρον αυτόν.

Άσμα Ασμάτων Γ΄Ι

Έξω νυχτώνει εκεί, σκότος βαθύ οπού γέρνω.

Σιγήν ακέρια βασιλεύει. Ξεπορτίζω,

βγαίνω, με βία γυρεύω αυτόν που δεν ορίζω

και που αγαπώ - μα απόκριση καμμία δεν παίρνω.

Πάσα δε πνοή του ανέμου και σάλεμα φέρνω

χλόης φύλλα εντός μου και καρδιοχτυπώ και ορπίζω,

μα έρχεται η φρεναπάτη... φτάνει senz' avviso,

και, αλαφιασμένη, μόνη τώρα παραδέρνω

σε νύχτα ερημική. Ώ ξέφωτα!... και ώ έσεις ρύμες!!

μην είδε κάποιος εδώ γύρου τον καλό μου

που ίδρυσε τση ψυχούλας μου τες πρώτες μνήμες;

Με τη φωνή τον ψάχνω όλο και με τη σκέψη,

μα άλαλα είναι τα χείλη των αθρώπω, τόμου

θέλεις εσύ κάποιος να βγει να σ΄ορμηνέψει.

Σονέττο Δεύτερο

Απάγγειλόν μοι, όν ηγάπησεν η ψυχή μου...

Άσμα Ασμάτων Α΄7

Μα πού είσαι; Πού γυρνάς; Πύρωσε τώρα εδώ το κάμα

της μεσημβρίας, και αμμόσκονη μουντή πέρα θολώνει

τον κάμπο. Νέφη ανάρια πάμπολλα απάνω στο αλώνι

το αναμμένο του ουράνιου θόλου, έρμη η κοιλάδα εν τω άμα

και τα βουνά. Μα πού γυρνάς; - αι; Πού είσαι; Ιερό τάμα

η ψυχή μου φυλά τ΄αχνάρια σου, και τώρα μόνη

πλέον κλαίει μη βλέποντάς σε. Όλα είναι σιωπηλά. Με σώνει

- από το φόβο- ο διακαμός σου. Πρόκαμε! Έλα! Κλάμα

και καημό πάρε μου! Μα πού γυρνάς;... Μα πού είσαι τώρα;...

Το φλοίσβο αφήκαν άνεμος, νερό μαζί και φύλλο,

κι έφτασαν οι νεροσυρμές μας στη στερνή τους ώρα.

Σ΄έπιακα! Να΄σαι! Σε έχω! Και δικιά σου εγώ θα μείνω,

χάρισμά σου είναι ο φόρος των ερώτων που σου οφείλω!

Σ΄έβρηκα πιά - και να μου ξαναφύγεις δε σε αφήνω...

Τρύπα στο νερό: μονόλογος για τον Νάρκισσο

Να αφήσω θέλω την ηχώ από χρώματα χίλια την ώρα που αντικρύζομαι στους καθρέπτες. Τα συναισθήματα όταν προσπεράσεις την ειλικρίνεια ή και την επιφάνεια ακόμα πες των κρυστάλλινων χαρακτηριστικών κι αρχίσεις το ταξίδι στο βλέμμα παραμύθι αποκαλύπτω. Εδώ πίσω από τα σύνορα του φωτός όμως πάντα στις διαθλάσεις τις δικές του ανοίγεσαι αταξίδευτος και απέραντος συνάμα. Κάθομαι και κοιτάζομαι στο πλέον δακρύβρεχτο δίλημμα που περιέχει ξέχωρα κι όλα μαζί τα άλλα μικρά και υδαρή διλήμματα του κόσμου. Τα εντός μας λεγόμενα που ταξιδεύουν τα πάντα για πάντα και παντού. Ξεφεύγω από κάπου, και εκεί, αλλού πιά από εκεί που προσκολλήθηκα ή και μάταια αγκυροβόλησα περιμένοντας ανεφοδιασμούς κι εμπάργκα πάλι καθηλώνομαι ελπίζοντας -αμάν αυτή η πρόστυχη ελπίδα και κανένας ενδοιασμός δικός μας για αντίσταση στη λαγνεία μας για δαύτη. Κοιτάζω τώρα πάλι χωρίς δύναμη για αυτενέργεια άλλη σαν ιδιώτης ένα πρόσωπο όχι τόσο γραμμικό όσο οι ταυτότητες πασχίζουν με ιδιότητες να περιγράφουν κι όμως ένα πρόσωπο ταυτόσημο και ταυτοποιημένο με αληθινότατη συνουσία. Δεν είναι όμως έρωτας το πρόσωπο ετούτο, δεν περιέχει ηδονή και χίμαιρα αυταπάτη κι ούτε θυμό για δυνατότητα προσέγγισης ενός υδάτινα ταραγμένου ειδώλου που ξαστόχησε και βούτηξε πιό μέσα στα αβαθή του πλάτη. Αν τρεμόπαιζε ωστόσο το νερό σε γούρνα ή ρυάκι δεν θα έκανα τόσους λογισμούς κι ούτε μύθους αυτάρεσκα θα έπλαθα. Μια πληγή κάνεις καθώς πέφτεις στο νερό, δεν την λέω πληγή, την λένε τρύπα.

Μετωπική

Εύκολος αντίπαλος δεν είναι ο εαυτός. Και αξιόπιστος συνοδηγός όχι, δεν είναι. Σε αυτήν τη σχέση υπάρχει μονίμως ένας διχασμός κι ένας δυνάστης που εαυτόν καταδίδει και παραβγαίνει. Θύτης και θύμα ένας είναι ολόκληρος και ολοκληρωμένος υπονόμευσης μηχανισμός. Ο ίδιος αυτο - κινούμενος κι αξιοθαύμαστος μηχανισμάκος. Παράσιτος, πλάνητας και αλήτης ευκαιριακά προσέρχεται χάριν καταδικής καταδίκης σε σύγκρουση εκεί που προχώραγε παράλληλα σε ακίνδυνη ευθεία. Δεν ξέρω αν έχετε νιώσει ποτέ αυτό που αστυνομεύει να είναι εδώ μέσα και ταυτόχρονα εδώ μέσα να είναι αυτό που να ελευθερώσει μπορεί. Φυλακή και ελευθερία μέσα στον ίδιο εαυτό, πάω και στοίχημα καθώς το καλοσκέφτομαι, δεν μπορεί, θα έχετε νιώσει. Το επικίνδυνο και το ακίνδυνο παιχνίδι της ταχύτητας μια στο μηδεν το κοντέρ και μία στο διακόσια. Πόση αντίφαση παραχώνει επιτέλους στον καθένα μας ο συνοδός εαυτός στης ιδιωτικής ευθύνης του το κατευθυνόμενο όχημα; Θέλω να αντιμετωπίσω τη ζωή σαν ένα πολυδύναμο παιχνίδι που όσες φορές με ξεπερνά το κάνει για το καλό, προς όφελος ή επειδή έχει κάποια πρόνοια τελοσπάντων κατά νου της πριν το τέρμα. Παρεκτός κι αν είμαι σκαραβαίος και τα τρεχάματά μου κατσαριδάκι οπότε απλά μάλλον με προσπερνάει μια άλλου τύπου ταχύτητα που δεν την ελέγχω. Διαρκώς τις στιγμές που προσκρούω σε έναν τοίχο απέναντι μαρκίζα από φωτεινό σηματοδότη νοσοκομείου αυτή τη φορά καταγράφει "προοπτική δραματικά αισιόδοξη" κι εγώ στα επείγοντα ασθενής -ανεξαρτήτως της ταχύτητας που έλπισα- δυσκολεύομαι να πάρω τα πόδια μου απ΄την αρχή πάλι και πάλι οδοιπόρος. Χωρίς συνοδοιπόρο, χωρίς καν όχημα πιά. Η σειρήνα μόνο χωρίς δικηγόρο υπεράσπισης πιά και φυσικά χωρίς ζώνη ασφαλείας τώρα γκαρίζει "η ζωή δεν μπορεί να έχει πρόνοια", " και ειδικά το μυαλό της σε σένα".