Διόδια Δημοκρατίας

Ειρήσθω εν παρόδω και λόγω των ημερών σήμερα μπαίνοντας στην Αττική οδό από την Λεωφόρο Δημοκρατίας αντίκρυσα για πρώτη φορά στη συνηθισμένη πορεία την εν λόγω ταμπέλα πάνω από το ταμείο όπου κατατίθεται το αντίτιμο για την διέλευση του πιό υπερσύγχρονου δρόμου της πόλης. Αφήνω ελεύθερα να εικάσετε τους συνειρμούς που έγιναν καθώς διέτρεχα την Αττική οδό. Αττικός ο δρόμος, αττικό το πολίτευμα, αττικός κι ο ουρανός. Μια σκέψη μόνο: ο πιό περίεργος και πιό επικίνδυνος στις μέρες μας είναι ο διάπλους των συγκεκριμένων στενών.

Ανοιχτή και δημοκρατική πρόσκληση: Θα με ενδιέφερε να δω δημοσιευμένο στα μπλόγκς σας τί γεννάει και αν γεννάει τίποτα στην σκέψη σας αυτός ο συνειρμός. "Διόδια δημοκρατίας" λοιπόν για όποιον ενδιαφέρεται ο τίτλος.

"Δεν θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία..."

Πήρα κι αυτή τη βδομάδα Αθηνόραμα. Μ΄αρέσει κάθε Πέμπτη να αγοράζω ένα και να αφήνομαι σε ένα προσφιλές μου παιχνίδι. Παίρνω κόκκινο στυλό και βάζω το δικό μου αστεράκι στις παραστάσεις που θα ήθελα να δω. Πριν τις δω βάζω το αστεράκι μου εγώ. Κι αυτή μου τη συνήθεια την ονομάζω "Παίζω αθηνόραμα"... Κάποιοι ελεύθερα σκεφτείτε " κοίτα τί κάψα έχει ο άνθρωπος", οι περισσότεροι μην αναρωτηθείτε αν προμοτάρω το έντυπο γιατί τις περισσότερες φορές και με την κριτική εν γένει διαφωνώ και φορές φορές του εν λόγω εντύπου άστοχες τις κρίνω. Τελοσπάντων, άλλο είναι το θέμα μου σήμερα κι είναι και φλέγον και τσουρουφλίζον. Διαβάζοντας Αθηνόραμα λοιπόν αυτή την εβδομάδα και συγκεκριμένα σήμερα που το αγόρασα, έπεσα σε ένα άρθρο που παρουσιάζει την πιό ζωντανή παράσταση της χρονιάς που παρακολούθησε η συντάκτρια στο Λονδίνο.

Η πιό ζωντανή παράσταση λοιπόν της χρονιάς παίζεται αυτή τη στιγμή λέει στο Λονδίνο, λέγεται "Η μάσκα του κόκκινου θανάτου" και είναι εμνευσμένη από την ομώνυμη νουβέλα του Έντγκαρ Άλαν Πόε. Η ζωτικότητα της εν λόγω Λονδρέζικης παράστασης ασθμαίνει στα εξής σημεία: σου φοράνε μια λευκή μάσκα και σε ξαμολάνε μ΄άλλους σαρανταδώδεκα συνθεατές κι ανάμεσα σας ένας υποτίθεται χολερικός -για να τρομάζεις έτσι κι ο διπλανός σου κάνει μπούχου; ή μήπως να μην μπορείς να φωνάξεις τα γιούχα σου κι εσύ;- και σας αφήνουνε ελεύθερους να περιπλανηθείτε στα δωμάτια μιας αχανούς τρομακτικής έπαυλης χρυσοποίκιλτης, δαντελωτής και βικτορίζουσας. Σκοτεινιά, μούχλα, μαύρα κοράκια, χρυσοί σκαραβαίοι και άλλοι τίτλοι έργων του Πόε σε σκηνογραφική υπερέκθεση μπας και καταφέρεις να νιώσεις, αν όχι αφουγκραστείς μάλλον το πνεύμα του συγγραφέα -αν νιώθεις έτσι, αγάπη μου, τους συγγραφείς, κυκλοφόρησε την Ορέστεια στο Nintendo. Μέσα σε αυτό το σκηνογραφικά κούφιο πανδαιμόνιο λογοτεχνικής όρασης, αφής, όσφρησης και γενικότερα ατμόσφαιρας λοιπόν που σε έχει βάλει σε μια διάθεση άλφα όπως απόγνωση ή καλύτερα "τί το΄θελα το λουναπάρκ το άτομο αφού κατουριέμαι πιό συχνά με τούτα και με εκείνα" βλέπεις και κάτι ηθοποιούς να αυτοσχεδιάζουν ιστορίες του Πόε όπως ένα γάμο με μια νύφη ήδη νεκρή, κάτι μονομαχίες και τελοσπάντων διασκευές ελεύθερες φαντάζομαι του θέματος "υποβλητικά ξεντεριάζω με μαεστρία και τέχνη".

Την παράσταση δεν την έχω δει. Απλά την ώρα που διάβαζα το άρθρο αναρωτήθηκα αν αυτό είναι θέατρο και μάλιστα ζωντανό θέατρο. Στην χειρότερη των αναγωγών που έκανα έφτασα σε λουνά πάρκ με το τραινάκι του τρόμου και σε τηλεπαιχνίδι που πρόβαλε κάποτε ο Αντένα με τίτλο κάτι medieval, στην καλύτερη σκέφτηκα "Το κράτος του ζόφου" σκηνοθετημένο από το Χρηστομάνο στις αρχές του περασμένου αιώνος με το σημείο φετίχ της εν λόγω παράστασης, ον έστι μεθερμηνευόμενον αληθινή κοπριά εύοσμη επί σκηνής θεάτρου. Για λόγους ιστορικούς την συγκεκριμένη παράσταση, του Χρηστομάνου τώρα λέμε, θα ήθελα να τη δω, αλλά, ρε παιδιά, πείτε μου, είναι το ζητούμενο ο νατουραλισμός στην τέχνη σήμερα;

Κι αν μου το επιτρέπετε, νομίζω ότι έτσι προσαρμόζουμε την τέχνη στις ανάγκες μας κι ούτε καν σε ανάγκες ουσιαστικές μα στις πιο χαμερπείς, τις πιό απτές με όλη την αποφωρά τους. Λες και την αγοράζουμε από το supermarket ληγμένη. Προτιμώ να θυμάμαι τη Μπλανς που ως φαίνεται δεν έχει ημερομηνία λήξης. Α, κι ένα στίχο από τραγούδι γλυκό: "Η παράσταση δεν είναι φώτα, δεν είναι σκηνικό, είναι οι άνθρωποι, εσείς κι εγώ είναι η αδιακρισία σας στη μοναξιά μας είναι η αναπνοή σας στη σιωπή μας τέλος είναι η αγάπη σας για μας".

Της καλής ελπίδας

Κι ήταν ανήμερα γιορτής όταν πήραν τα χαράματα να αναδύονται και μέσα ή και κάτω μπορείς να πεις από της πόρτας τη χαραμάδα να μπαίνουν σημάδια από φως η ελπίδα ώσπου μας πλημμύρισε το λευκό και πνιγήκαμε στη χαρά μας. Χαράμι είπαμε και κρίμα. Γιατί δεν κλείναμε το βράδυ τα πατζούρια. Τώρα θα χε ακόμα λιγότερο φως και εμείς δε θα καραδοκούσαμε τη λαχτάρα. Απ΄έξω. Δε θα λέγαμε πατζούρια τα βλέφαρά μας. Μια ημέρα γιορτής ανέστιος ένας πένης κι επαίτης λαός για βλεφαροπλαστική ανακομιδή των απορημάτων -αφήστε εδώ την λέξη σαν απόρριμα και θαυμασμός παράλληλα να ηχήσει.

Ξοδέψαμε χαρά είναι η αλήθεια. Ξοδευτήκαμε με κίβδηλα χρώματα κι άλλοτε πάλι δίχως καν χρώμα. Τώρα σταμάτα τους συνειρμούς για τα χρώματα που μετά θα σου τα πουν γεγονότα, αναμνήσεις, στιγμή που δεν μπορείς να τη ζήσεις θα την βαφτίσουν οι καλοθελητές σου ηδονή και οι αισθήσεις σου μετάνοια. Γιάτρεψε την ελπίδα και θα χαθεί σα να λέμε. Κοίτα κατάματα το φως να κορέσεις την τελευταία σου επιθυμία. Πάρε μια μηχανή φωτογραφική και κατάγραψε το καρδιογράφημα που μαρτυρά κατά βάθος πάσχουσα την ελευθερία. Γιατί ελευθερία είναι πιά μια καρδιά που χτυπάει πάντα κατακόκκινη μετά και ύστερα. Την κατάντησαν κοκοτίτσα νευρασθενική.

Όταν έχουν καταχωρηθεί οι μνήμες σε καταστάσεις λογικές και συνειδητοποιείς, νοσταλγείς μάλλον πώς χτυπούσε η καρδία κάποτε -να προσέχετε τους τόνους στην παραλήγουσα, εκπορθούν κάποτε την τελευταία συλλαβή τους ύπουλα. Όταν δεν ήτανε σκιά που νοσταλγούσε την αλμύρα, όταν δεν χρειαζόταν την αρμύρα της για να συντηρηθεί σαν πίκλα. Όταν δεν ήταν πίκρα η θάλασσα. Όταν ήταν απλή και πονούσε γιατί πονούσε. Λές τότε η καρδιά μας χτυπούσε. Απλά και σκληρά. Με ορμή στο κορμί και ελεύθερα σα θάλασσα. Χωρίς εκ των υστέρων κρίσεις. Υπάρχουν επαναληπτικοί παφλασμοί των ίδιων κυμάτων; Παλινδρόμηση δεν έχει η θάλασσα ποτέ γιατί να έχει λοιπόν η ελευθερία. Κι άσε την άμπωτη και την πλημμυρίδα, είν΄ευκαιριακά φαινόμενα. Εξαντλούνται.

Καλέστε το ασθενοφόρο σύντομα. Τώρα αυτό που ζω δεν είναι ζωή, τώρα ζω τον παροξυσμό της ελπίδας.

Το αερόστατο των 7:01 που πέρασε

Δεν αρέσκομαι σε απολογισμούς, Γεράσιμε. Η ζωή είναι ένα μπλέξιμο χωρίς αρχή μέση τέλος σκοπό. Σαν ουρανός. Με τον απολογισμό τακτοποιείται, δηλαδή κακοποιείται. Σημαδεύεται. Σαν πτώση από τη Νεφελοκοκκυγία. Ωστόσο θα ενδώσω σε παιχνίδι προσκεκλημένος χωρίς σκοπό έτσι για να εμπλέξω την καρδιά με ραφές από πεπερασμένα πια του 200εφτά σημάδια. Αυτά είναι που με κρατησαν φέτος στη γη. Το αερόστατο αργοκίνητο καράβι μου άλλοτε κάπου στάθηκε κι άλλοτε πήρε να κινήσει. Σημασία έχει πως και φέτος ταξίδεψε.

1. Ολοένα μεγάλωνε και συνεχίζει να μεγαλώνει το αδιέξοδο που νιώθω μέσα μου για το χρόνο. Μπορεί να φταίει και ο στρατός. Το να φταίει αυτός είναι κι η τελευταία μου ελπίδα. Είναι απίστευτο μαρτύριο ο χρόνος να μην περνάει να είσαι ακόμα νέος να το νιώθεις και να θέλεις να το ξεχυθείς και την ίδια στιγμή όλο και πιό πολύ να γερνάς όλο και πιό πολύ ακριβώς τη στιγμή αυτή μέσα στη μιά αυτή στιγμή στο στιγμιότυπο ο χρόνος να έχει παύση κι εσύ να έχεις τελειώσει κι απλά να το νιώθεις και να μην μπορείς να είσαι παρά νεκρός σαν (εδώ δεν κάνω σχήμα λόγου, το έννοω) φαντάρος. Νομίζω γι αυτό λένε ο πόλεμος ωριμάζει τους ανθρώπους. Τους κάνει τόσο ζωντανούς και τόσο πεθαμένους. Κι ίσως εδώ κρύβεται το γιατί ο πόλεμος χρειάζεται ανθρώπους νέους. Είναι οι πλέον επιρρεπείς στο θάνατο και στη ζωή.

2. Χάρηκα λίγους ανθρώπους γύρω μου από αυτούς που αγαπάω να κάνουν επιτυχία και να μου κάνουν γι αυτό ευτυχία. Τη λέξη παρέα φέτος την χάρηκα έναν προς έναν. Θέλω ακόμα πιό πολλοί από αυτούς που αγαπώ και ακόμα πιό πολύ να ευτυχήσουν όχι γιατί είναι φίλοι μου αλλά γιατί τους αξίζει. Είμαι υπόλογος σε μια βραδιά πάνω σε βράχια που η Νατάσα τραγούδησε με την Αφροδίτη και οι στίχοι ήταν του Γεράσιμου και οι μελωδίες του Κώστα και του Θέμη. Και θέλησα έκτοτε το μήλο να πάρω στο ένα χέρι και στο άλλο το μαχαίρι. Αν δεν γίνεις ο προσωπικός σου αρχάγγελος στις μέρες μας εν λευκώ και με τη δικιά σου ρομφαία στο χέρι, αφενός δεν έχεις αληθινό θεό και αφετέρου εξαντλείσαι και ξεπέφτεις.

3. Με κούρασε η πατρίδα μου με κούρασε και με εξάντλησε αυτό που λένε Ελλαδίτσα. Η μιζέρια της η φτώχια της η σιγουριά ο συντηρητισμός του τίποτα που συντηρεί το άπαν και η αιώνια ελπίδα μιας αγρανάπαυσης για την αγρανάπαυση κι όχι ποτέ το λιβάδι για να καρπίσει. Οι ανάσες μας που καίγονται και μυρίζει τριγύρω και πάντα και παντού αποκαΐδια οξυγόνο. Στην Πελοπόννησο φέτος λίγο πιό έντονα. Γιατί τα δάση σε αυτή τη χώρα να το ξέρετε είμαστε εμείς. Κι ολοένα οικοπεδοποιούν, τουτέστιν ισοπεδώνουν. Ακόμα κι αν γίνει ατύχημα και σε λένε Αρχαία Ολυμπία.

4. Με συντήρησε και με συντηρεί η ασφάλεια και η σιγουριά ενός και μόνο ανθρώπου που με ανέχεται και με αντέχει με όλες τις δυσκολίες, τα αδιέξοδα, τα άγχη και τις ανασφάλειες, τους πειθαναγκασμούς και τους ψυχαναγκασμούς που μπορεί να έχει το μυαλό και το κορμί μου. Κι όσο μπόι μου λείπει το έχω κατάρα να το κάνω παραίσθηση και φόβο και καταιγίδα μέσα στην έρημο που θεωρώ πότε πότε ασφάλειά που δεν θέλω να παραχωρήσω.

5. Με κατέβαλε αλλά κυρίως κατέβαλε την επιτυχία μου η ζήλια που ένιωσα περιστασιακά και κατά συρροή για την επιτυχία αυτών που ζήλεψα.

6. Είχα έχω και θα συνεχίσω να έχω μια ακατανίκητη έλξη για την ομορφιά. Που μπορώ να της συγχωρήσω όλα της τα ατοπήματα απλά και μόνο επειδή υπάρχει. Επειδή είναι απλή και δεν χρειάζεται τίποτα να την αποδείξει. Κι που για τη χάρη της θα πέθαινα.

7. Τρέφω την πιό βαθιά ευγνωμοσύνη σε τούτη τη χρονιά που παρά τις αντιξοότητες μου επέτρεψε να παίξω με την ίδια μου τη βαρύτητα και μάλιστα επάνω σε σκηνή. Εκεί άκουσα τα πιο βαθιά μου τραγούδια. Ήχους που δεν πιάνει το αυτί από τις μουσικές της ενδοχώρας. Και αυτό μου επέτρεψε την ίδια στιγμή να νιώσω Αργόσαυρος και Πεταλούδα. Αν σκεφτεί κανείς ότι η βαρύτητα είναι το μόνο που ουσιαστικά κατέχουμε στη ζωή, το να μπαλατζάρεις μέσα σου αυτές τις δύο δυνάμεις τις αντίρροπες αποκτά το πιό ιδιαίτερο νόημα αν θέλεις ταυτόχρονα να πετυχαίνεις βάδισμα στιβαρό στη γη και ταυτόχρονα υψηλή κι αλαφροπάτητη πλοήγηση στους αιθέρες. Τότε ίσως να σου χαρίζεται το πιο εκκωφαντικό χειροκρότημα από 600 ζευγάρια χεράκια παιδικά ημερησίως.

Αυτά ήταν. Τώρα το αερόστατο προσγειώθηκε. Έκανε ένα τελευταίο ταξίδι πάνω από τη χώρα του 2007, απέστειλε το τελευταίο δελτίο θυέλλης που πέρασε και κάνει ανεφοδιασμό για ένα καινούργιο του ταξίδι μες το χρόνο. Αυτό που σίγουρα θέλει να πάρει μαζί είναι μια ανθεκτική φούσκα πάνω από τα καλάθι με πιό λαμπερά χρώματα.

To τέλος των παραμυθιών

... Και κάτι ακόμα... Μ' αρέσουν φράσεις απ' το τέλος, για το τί έγινε μετά... χωρίς να δεσμεύεσαι από τί προηγείται. Το ύστερα την υστερία κρύβει μέσα του, ένα ι τονισμένο στην παραλήγουσα ανάμεσα σε υγρό ρο και φωνήεντα άλφα. Ελπίζω σε μια γραφή ατελείωτη που δεν θα απολογείται σε τίποτα και θα ενέχει ως τέτοια το καθόλου. Ίσως τότε μιλήσουμε πια για μια πρώτη ολοκληρωμένη γραφή ένος μύθου, ίσως ίσως τότε ακόμα όλα τα παραμύθια γίνουν ένα. Ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

2007 - 2008

Ειλικρινά σήμερα δεν ξέρω πούθε ξεκινώ. Ώρες - ώρες με το χρόνο αισθάνομαι σαν τηλεοπτική σεζόν στη μέση της διαδρομής της. Αυτό το copyright με την παύλα στη μέση φέτος έγραψε 2007 παύλα 2008 για να σας δώσω να καταλάβετε. Όμως ανάμεσα σε δυο μεγέθη έτσι μετρήσιμα που το μόνο που διαμοιράζουν είναι χρόνος και δη χρόνος τηλεοπτικός, πού ξεκινά η παύλα και πού τελειώνει η προοπτική της;
"Παει ο παλιός ο χρόνος" λέει "ήρθ' ο νέος με τα δώρα, με τραγούδια, με χαρά". Εγώ αυτές τις ψευτοσυγκρίσεις που κόβουν με ατσαλένιο μαχαίρι telemarketing το τίποτα της στιγμής που μια χρονιά αλλάζει δεν τις αντέχω. Σαν να κοιτάζουν το θέμα απέξω κι από μακριά. Τηλε - όραση όπως λέμε της αδιέξοδης χαράς. Δεν έχεις πού να ξεφύγεις...
Είμαστε όμως στάδια εξέλιξης, όχι τηλεοπτικά μαγκαζίνο ποικίλλης και εν τέλει αδιάφορης ύλης που χρονοτριβεί. Και κυρίως δεν είμαστε αριθμοί και ευκαιριακές προσθαφαιρέσεις για να αλλάζει ο καιρός και να περνάνε τα χρόνια με διαφημίσεις τα μεγάλα όνειρά μας. Κι έτσι φαντασμαγορικά άδοξα να φεύγουν κι οι Πρωτοχρονιές και εμείς να ψάχνουμε τί δε ζήσαμε και την ¨ευτυχία" που είναι αυτό που περιμένουμε να 'ρθει -πάντα δε μ' άρεσε αυτός ο στίχος και τώρα καταλαβαίνω γιατί. Αιωνίως μη ζώντας, αιωνίως ελπίζοντας.
Δεν είναι τα χρόνια μας σποτάκια λίγων λεπτών σε απευθείας σύνδεση από την νεόδμητη πλατεία Εθνικής Αντίστασης. Κραυγάζει το σύμπαν αντίσταση εντωμεταξύ κι εμείς την κάνουμε φωταγωγημένες πλατείες.
Ξέρετε, ειδικά αυτές τις ημέρες ως δέκτης συνδέομαι κάπως περίεργα με τις ανάπαυλες και τις γιορτές. Ανακαλώ κάτι μακρινά πλέον Χριστούγεννα που δεν έχω καταλάβει ακριβώς τί τους νοσταλγώ και μου λείπει. Πάντως κυρίως αυτό που δεν νομίζω να φταίει είναι ότι τα Χριστούγεννα που ανακαλώ ήμουν ακόμα παιδάκι. Τότε ακόμα υποθετικά ήμουν έκθετος σε μια πιο εύπεπτη τηλεοπτική πραγματικότητα, αλλά αισθανόμουν αλλιώτικα και όχι φόβο, όχι αηδία, ούτε πειθαναγκασμό. Κυρίως δεν ένιωθα ότι κάποιος προσπαθεί να με ξεγελάσει.
Βρήκα ένα λοιπόν βιντεάκι που έχει να κάνει με αυτά τα αλλιώτικα Χριστούγεννα που νοσταλγώ και σας καλώ στη σελίδα μου να το μοιραστούμε. Και μη φοβάστε, δεν είναι κάτι εναλλακτικό που κομίζει ες τας Αθήνας αλλούτερους χριστουγεννιάτικους στεφάνους, ούτε κανένα λιγότερο φαντασμαγορικό θεό από τον Santa Clauss θεραπεύει. Αλλαγή Πρωτοχρονιάς με τον Σαββόπουλο και τη Βουγιουκλάκη το '88 σας έχω. Το θέμα απλώς ξέρετε ποιό είναι; Ότι αυτό είναι κάτι ουσιαστικά φαντασμαγορικό. Καλή Χρονιά!

Υ. Γ. 1: Έχω νοσταλγήσει ένα Πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν όπως εκείνα...

Υ. Γ. 2: Συμπτωματικά αυτό είναι και η εκατοστή μου ανάρτηση! Χρόνια πολλά, rimeimprovvisate!

Υ. Γ. 3: Το "Αλήθεια, με καμαρώνεις;" είναι και δικιά μου ερώτηση