Silent night

Με αφορμή τον etalon

Σιωπή
νύχτα αξημέρωτη
σιωπηλή
αγία
παναγία
σκοπιά κρύα
μοναχική
μαύρη σκύλα παρέα
κρεμασμένα βυζιά
κρεμασμένα σύννεφα σταχτυά
παιδιά οι σκοποί
απ' τον ουρανό κρεμασμένα
και η σκύλα
αγία
παναγία
μισοφέγγαρη σελήνη

Τρεις Αδελφές - Περεστρόϊκα

Οι αντιδράσεις μου κάθε φορά που έρχομαι αντιμέτωπος με τον Τσέχωφ είναι παιδικές. Ταξιδεύω πίσω σε ένα βάθος χρόνου που είναι προαιώνιο. Ταξιδεύω μάλλον στην παιδική ηλικία του πολιτισμού. Τόσο άγριος κόσμος, τόσο καταιγιστικός σα να φέρει συμπυκνωμένη μέσα όλη την εξέλιξη του ανθρώπου σε ένα κατά άλλους ρομαντικό αστικό ηδυπαθές σαλόνι. Εκρήξεις κοσμογονικές μέσα στην καρδιά τους. Δεν είναι έργα αυτά, είναι μπαρουταποθήκη. Θυμάμαι πάντα τον πρώτο "Γλάρο" με τη Δανδουλάκη, πρώτη παράσταση της καριέρας μου ως θεατής, αλλά δεν νομίζω ότι τη θυμάμαι μόνο επειδή ήταν η πρώτη της ζωής μου. Τη θυμάμαι γιατί ήρθα αντιμέτωπος με έναν κόσμο που μετρούσε συναισθήματα σε λεπτές γραμμές και κατέγραφε με την ακίδα καρδιογράφου.

Πίσω στο χρόνο, πέρα και πάνω από τον χρόνο σε μία πέμπτη διάσταση που δεν είναι μεταφυσική μα σκηνική μπορεί να είναι, μέσα σε έναν πυρετώδη πολιτισμό και μια ζωή που εξελίσσεται πάντα και από πάντα χωρίς σταματημό και με ταχύτητα που μας προσπερνάει με μόνα εφόδια τη μνήμη, την ελπίδα και τα ματαιομένα μας όνειρα, τον παροξυσμό και τη νεύρωση της στιγμής μας, της ανάγκης μας για το φως που μας καταβαραθρώνει άτσαλα σε ένα φυγόκεντρο σκοτεινό πηγάδι. Πηγάδι σκοτεινό και άπατο με θέα τον ουρανό. Να το Σισσύφειο μαρτύριο μας.

Όλοι οι μεγάλοι θεατρικοί συγγραφείς ήταν και φιλόσοφοι μεγάλοι. Και συμβαίνει πολύ απλά αυτή η εφαρμογή της θεωρίας στην πράξη, συμβαίνει όταν τα έργα τους παρουσιάζονται πάνω στη σκηνή, όταν φωτίζονται στην πράξη. Προσοχή στις λέξεις! Στην πράξη... Φωτίζονται... Είναι τόσο δύσκολο φορές - φορές να γίνεις τόσο σαφής ώστε να σημασιοδοτήσεις το νοηματικό εύρος μιας εύπεπτης λεξούλας. Όμως εκείνη είναι εκεί έτοιμη να σου αποκαλύψει ένα κόσμο και να σου αποκαλυφθεί να ξεκολλήσει από την κοινόχρηστη χρήση και με βάση την κοινόχρηστη χρήση που εγκαταλείπει να σου αποδείξει έναν άλλο σκοπό, ένα άλλο μυστικό και αν μπορέσεις θα το πιάσεις. Όπως κι οι δράσεις. Καθημερινές, σταθερές, επαναλαμβανόμενες, συνδυασμένες με άλλων δράσεις καθημερινές, σταθερές, επαναλαμβανόμενες αφήνονται για να παραδοθούν πιο έκδηλα όλα αυτά που τις παροτρύνουν.

Γι' αυτό έχει νόημα να είσαι θεατής μιάς καλής Τσεχωφικής ή Μπεκετικής δράσης. Γιατί είναι ό,τι πιό κοντά μπορείς να βρεις στον τραγελαφικό της ζωής σου ρυθμό. Όχι απομακρυσμένο και υψωμένο σε βάθρο υπερκόσμιο και τραγικό, όχι παραμορφωμένο, διογκωμένο και εν τέλει γελοία κωμικό. Αυτό που βλέπεις εδώ είναι αναγνωρίσιμο και γι' αυτό καθηλωτικό.

Η παράσταση στο πιο υπέροχα σκηνογραφημένο από ποτέ Θέατρο Τέχνης της Φρυνίχου στην Πλάκα είναι ακριβώς αυτό. Μια σκηνοθετική δύναμη άλλη την σπρώχνει και μια δυναμική άλλη που σου αποδεικνύει έναν Τσέχωφ απλό όσο σύνθετη είναι η ζωή, αναγνωρίσιμο, αισθησιακά βιωμένο και καθηλωτικό. Αυτήν την παράσταση φέτος μην την χάσετε!

Θησείο

Τώρα πια κυκλοφορώ νύχτα
Στους δρομους της αρχαίας πόλης περιφέρομαι
Το πιο πνιχτό σκοτάδι
Είναι σα να κοιμάσαι λήθαργο
Ή να περνάς το τούνελ του θανάτου
μοιάζει λούνα παρκ χωρίς χρώματα βράδυ
ζωή ασπρόμαυρη στη σπήντα
Και δεν ξημερώνει..
δεν ξημερώνει…
Σας έχει τύχει να περπατάτε την πόλη με μπλακ αουτ;
Κάθε βράδυ στα όνειρά μου κατουριέμαι
και από φόβο ακόμα περπατώ…


Αυτό για τα Σάββατα το βράδυ... Πατείς με, πατώ σε...

Am I politically correct?

Να σας πω την αλήθεια μου εγώ το ρουμάνικο σκηνικό δεν το πολυσυμπαθώ, βάλε την δικτατορία στα χρόνια του Τσαουσέσκου από πάνω, άντε και το θέμα της άμβλωσης και δεν αντέχω τα κατάφορα πολιτικά και τα μίζερα και τα καταθλιπτικά μέρες που περνάω στρατευμένες ο σμηνίτης, όλες οι προοπτικές κραύγαζαν στο μυαλουδάκι μην μπεις στην αίθουσα, καλέ μου. Μεταξύ μας έτσι αχταρμά που τα παρουσιάζω δεν ξέρω αν κι εσείς θα θέλατε να μπείτε. Τέλοσπάντων εγώ μπήκα. Κι αφότου μπήκα είναι το θέμα.

Πάντως συνοπτικά -γιατί περνάω και περίοδο που δεν είμαι πολύ εκφραστικός, θα το' χετε διαπιστώσει από τη συχνότητα των αναρτήσεών μου- η ταινία έχει κάποια προβλήματα ρυθμού και κάποιες σκηνές φλύαρες και μεγάλες αλλά από ένα σημείο και μετά οι εξελίξεις μου φάνηκαν τόσο καταιγιστικές που ένιωθα παράλληλα ότι παρακολουθούσα την πιό καλογραμμένη περιπέτεια και το πιό διαυγές για την ίδια τη ζωή πολιτικό και ψυχολογικό θρίλερ στα όρια του υπαρξιακού καφκικού και ντοστογιεφσκικού μυθιστορήματος.

Βασικά, βρήκα αυτό που προσωπικά ψάχνω στην πολιτική για να νιώσω ότι μπορεί να με νοιάξει, όπερ σημαίνει το προσωπικό δράμα του πολίτη, αυτό που ξεκινάει από τον κόσμο και νιώθεις να αφορά την καρδιά σου, την ψυχή σου, εν προκειμένω τη μήτρα σου, το αδιέξοδο του κόσμου μες την καρδιά σου όταν το νιώσεις. Δεν ξέρω αν γίνομαι αντιληπτός αλλά μιλάω για ένα δράμα εξωστρέφειας - εσωστρέφειας γιατί αυτό είναι που γεννάει μέσα μου τον πολιτικό διχασμό μου. Θέλω να πω απλά την ερώτηση: "εγώ είμαι ενεργός πολίτης;". Εν πάσει περιπτώσει νομίζω καταλήγω ότι καλό πολιτικό θρίλερ είναι μόνο το ψυχολογικό θρίλερ. Σαν τον Οιδίποδα ένα πράγμα.

Επίσης τώρα που τα ανακαλώ διαπιστώνω κιόλας ότι η αρχική μου θέση πως αποστρέφομαι την πολιτική τουλάχιστον επιφανειακά δεν ισχύει. Εκτός κι αν εφησυχάζω τις τύψεις μου, δεν ξέρω. Πήγα, έστω για να εφησυχάσω τις τύψεις μου που λέτε, και στο Nordost εκεί στα καταγώγια του Τέχνης -άλλη άπωση κι ετούτη, να σας χαρώ όμως δε θα μοιραστώ τους προσωπικούς της λόγους- ναδω Μάνια Παπαδημητρίου, Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, Σοφία Σεϊρλή σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζόπουλου. Κατάληψη σε ένα θέατρο που παίζει ένα περίφημο και φαντασμαγορικό μιούζικαλ τύπου Hairspray φανταστείτε από Τσετσένους αυτονομιστές και κυρίως αυτονομίστριες και να μπροστά μας 3 μάρτυρες από την ομηρία: 1 αυτονομίστρια που αυτομόλησε και δεν βρήκε ποτέ το θάρρος να πυρποληθεί σπρωγμένη ΚΑΙ από το ερωτικό πάθος της για τον Τσετσένο αρχηγό της που την εγκατέλειψε, 1 γιατρός σε εφημερία εκτός θεάτρου που μαθαίνει ότι κόρη και μάνα της βρίσκονται στην παράσταση και σπεύδει να παρασταθεί σε όλους τους ομήρους ως εθελόντρια, 1 θεατής εν τέλει χήρα που τραυματίστηκε κατά λάθος από τους καταληψίες και έπρεπε να εγκαταλείψει μέσα στο θέατρο άνδρα και παιδί για να πάει αυτή στο νοσοκομείο.

Λεπτές ισορροπίες συγκρατούν τα δημόσια και τα ιδιωτικά μας. Τα στοιχειά της ζωής είναι εδώ και εκπέμπουν σήμα όχι στα έδρανα της βουλής, όχι σε βάθρα, όχι σε πράσινες προεδρίες, αλλά στην καρδιά μας.