Sebastian

Έτσι όπως μαζεύω ουρανό όσο φτάνει το μάτι απόγευμα πιά Κυριακής μέσα στην πόλη άνοιξη προχωρημένη πάνω σε πρόσωπα κουρασμένα από κτήρια γυάλινα, σκέφτομαι δε γίνεται βέβαια να πέσει να μας πλακώσει ολόκληρο τούτο το μπλε στερέωμα, αλλά μήπως θα μπορούσαμε να επιτύχουμε κάτι με ετούτα τάχα τα τζάμια; Αν ράγιζαν, αν μας πετύχαιναν κυρίως στα πρόσωπα έτσι όπως πάμε αμέριμνοι, αδιάφοροι, καμαρωτοί και γυάλινοι σχεδόν καθώς τα κτήρια σε τούτο το βιβλικό τοπίο μιας φανταστικής αστικής καταστροφής μήπως θα καταφέρναμε αλήθεια επιτέλους τότε να γίνουμε έστω και μεις έτσι ραγισμένοι τα πιό κόκκινα που ποθήσαμε ποτέ τριαντάφυλλα;