H καλοσύνη των ξένων

Προτιμώ τους ξένους
Μ' αρέσουν οι ξένοι περισσότερο
Δε μου 'χουν ανοίξει ακόμα οι ξένοι τις πληγές, τώρα όπως - όπως ό,τι μπορούν κι αυτοί κάνουν
Μπαίνουν στο σπίτι, αργά κάθονται σε καρέκλες γύρω τριγύρω από το τραπέζι
- είναι στ' αλήθεια υπερθέαμα ώρες - ώρες στην κίνηση τόση τελετουργία -
γευματίζουν αποφάγια προσεχτικά, όλα όσα δεν έφαγαν οι προηγούμενοι
κι είναι ευγενείς, δεν είναι ότι έχουν τρόπους, παράπονο είναι που δεν έχουν,
νιώθουν ευγνωμοσύνη όταν τους θυμάσαι, είναι βέβαια και λίγο
αδέξιοι, φοβούνται μήπως λεκιαστούν, τις πετσέτες στα πόδια κάθε τόσο κοιτάζουν
νεύουν ικανοποιημένοι από το περίσσευμα όσο κι εγώ απ' το υστέρημά μας
ανταποδίδουμε φιλοφρονήσεις και τις καλοσύνες μας, γινόμαστε όσο γνωριζόμαστε
ελάχιστα πιό οικείοι
- την αμηχανία βοηθάνε και δύο τρία ποτηράκια παραπάνω κρασί -
μα τι όμορφη που είστε δεσποινίς ω τι εχέφρων κι εσείς, αγαπητέ κύριε
μπαίνει λάδι στη μηχανή
- κάποτε μάλιστα νομίζω έτσι όπως είμαστε αποτελούμε σχεδόν εγκατάσταση -
όχι λόγια πολλά πολλά, ν' αγαπιόμαστε, μη φανταστείς
πολύ σύντομα θα μπουχτίσουμε εξάλλου, τόσα ξαναζεσταμένα πιάτα
με ένα ξερό καληνύχτα όπως - όπως βιαστικά να κλείσουμε απότομα την πόρτα
μισοί από μέσα μισοί απέξω
τι θέλουν όλοι ετούτοι τέτοια ώρα στο σπίτι, μου λες;
πέφτει στα χαμόγελα λαιμητόμος
μέσες άκρες κεφάλι σπαρμένοι παντού
σχεδόν ωστόσο διαμελισμένοι
ζωντανοί πετσοκομένοι αιμόφυρτοι
όμορφοι ζαρωμένοι
μόνοι,
προτιμάμε τους διερχόμενους που πάντα θα βρίσκουν τρόπο να έρχονται, να μπαίνουν,
να γίνονται όσο γίνονται ο καινούργιος φίλος προ των πυλών μας.

(Σκηνοθετική οδηγία: ακούγεται ο ήχος του κουδουνιού της εξώπορτας)