Όταν έφτανα ο ήλιος ήταν κιόλας πίσω. Πλησίαζα στο σπίτι. Ήταν ένα κίτρινο φως και σκόνη. Αφύσικη ζέστη για Φλεβάρη μήνα μέσα σε παλτό. Καθυστερημένες αλκυονίδες ημέρες. Ανορθόδοξα φυσικοί χώροι. Εποχές και πόλεις - ίσως στο βάθος μια υπόμνηση: καλοκαίρι.
To σπίτι είναι ένας διάδρομος που βγάζει από την κεντρική οδό στην αυλή με της γιαγιάς τις γαρδένιες. Περίεργη σύμπτωση: υποκίτρινο χρώμα κι αυτές. Είναι όμως επιτέλους κάτι φυσικό. Μέχρι τη σκέψη: Η γιαγιά είναι τώρα ο χρυσός της σταυρός.
Όταν έφευγα η μάνα με φίλησε. Μου είπε ότι βρήκε κάτι ξεχασμένο στο δερμάτινο καφέ μου παλτό - δεν το έχω πάρει μαζί μου. Βρήκα χαρτιά με αφιέρωσεις. Κι υποσχέσεις.
Δεν έχει σημασία τι και ποιός υπόσχεται. Με τι επιβεβαιώνεσαι τελικά στο βάθος του χρόνου. Αυτή η ανθρώπινη διαδικασία είναι όλα κι όλα τα μετρά και τα σταθμά: η δέσμευση μέσα σε ένα χρώμα που ξεθωριάζει.
Σπίτι είναι εκεί που δε φτάνεις. Και σώμα ό,τι αυταρχικά με πεθαίνει.
To σπίτι είναι ένας διάδρομος που βγάζει από την κεντρική οδό στην αυλή με της γιαγιάς τις γαρδένιες. Περίεργη σύμπτωση: υποκίτρινο χρώμα κι αυτές. Είναι όμως επιτέλους κάτι φυσικό. Μέχρι τη σκέψη: Η γιαγιά είναι τώρα ο χρυσός της σταυρός.
Όταν έφευγα η μάνα με φίλησε. Μου είπε ότι βρήκε κάτι ξεχασμένο στο δερμάτινο καφέ μου παλτό - δεν το έχω πάρει μαζί μου. Βρήκα χαρτιά με αφιέρωσεις. Κι υποσχέσεις.
Δεν έχει σημασία τι και ποιός υπόσχεται. Με τι επιβεβαιώνεσαι τελικά στο βάθος του χρόνου. Αυτή η ανθρώπινη διαδικασία είναι όλα κι όλα τα μετρά και τα σταθμά: η δέσμευση μέσα σε ένα χρώμα που ξεθωριάζει.
Σπίτι είναι εκεί που δε φτάνεις. Και σώμα ό,τι αυταρχικά με πεθαίνει.
2 comments:
''Σπίτι είναι εκεί που δε φτάνεις. Και το σώμα ό,τι αυταρχικά θα πεθαίνει.''
Με σόκαρε αυτό.
Την Καλησπέρα μου!
αχ αντωνακη μου όλα τα χεις πει πια...και τα λες και μια ώρα δύσκολη όπου έχω ανακαλύψει κατι άσπρες τρίχες στη κεφαλή μου..αυτό και αν με εχει πεθάνει..θα σκασω!
Post a Comment