Δάσος

H αδύναμη συνθήκη από το ακέραιο, το μέρος ενός συνόλου είμαι. Πόση εξάρτηση! Τόσο εύκολο να αποκοπώ όσο από το δέντρο το μικρό μικρό του φυλλαράκι αέρας φυσάει με εωσφόρα διάθεση και κλυδωνίζομαι δέντρο στα κλαριά με συγκρατούν χέρια γυμνά και ξύλινα δεν ήταν έτσι ξηρός ο αέρας στις αγκαλιές μύριζαν πιό ευχάριστα σου ριχναν και μια σφαλιάρα κι έβλεπες πουλάκια πότε πότε τώρα χιόνια ο κοκκινολαίμης μαζεύεται νωρίς γιατί πέφτει κρύο στο πνιχτό τούτο σκοτάδι βασίλεψε σύθαμπο στα χαμένα άστρα κι ολοένα περισσότερο πανικόβλητο το φεγγάρι πίσω από σύννεφα γρήγορα κι άλλοτε πάλι αργά κυνηγάει δεν ξέρω τι πότε με λυσσαλέα μανία πότε με ξαφνιασμένη παύση αγκομαχάει φωτεινός και παντογνώστης σκύλος σάλιο φτύνει άγριο όχι σάλιο πιστό τρόμαξε ο ανόητος μετά το πέταγμα μακριά μιας ακόμα πάνσοφης νύχτας κουκουβάγιας.

Τον τελευταίο χρόνο όλο χάνω. Ας αρκεστούμε στα πράγματα.
Ακόμα και στον ύπνο.