Τα βράδυα καταφέρνουμε με χίλια καλοπιάσματα και δυο χιλιάδες τεμενάδες να κερδίσουμε τον πολυπόθητο ύπνο, να μας καταδεχτεί. Πες τον μορφέα, ναι, αυτόν με τις μπούκλες, πες τον και morpheus από το Matrix αν προτιμάς κάτι σε ίσιο, σε γλώσσα ξένη ή κάτι εντελώς άγνωστο και φουτουριστικό. Κι ονειρευόμαστε ότι είμαστε σχεδόν νεκροί όπως παλεύουμε με νύχια και με δόντια ακόμα και στον ύπνο μας, μέσα στα όνειρα να αποδείξουμε τη βαθιά μας κρυμμένη ζωντάνια. Μόλις δύο ώρες μετά, το πρώτο χτύπημα από το ξυπνητήρι τα μάτια ετούτα, τα σχεδόν κλειστά, τα μάτια που βλέπουν όλα αυτά τα ακατανόμαστα στον ακαθόριστο χρόνο μεταξύ πραγματικότητας και ανυπεράσπιστης - πολλοί θα βρεθούν γι' αυτό να μας κατηγορήσουν - φαντασίας σα μια σφαίρα κατάκαρδα στην ημέρα τώρα πιά τα σημαδεύει. Επιχείριση μάλλον που λένε μου μυρίζεται τότε. Ανοιχτής της καρδιάς.
4 comments:
δεν ξέρω. συνήθως έχω αϋπνίες
;-)
Όλο αυτό από την αϋπνία προέκυψε και σε εμένα απόψε :)
Πάντως τώρα που το σκέφτομαι, χθες είχα ένα κάρο όνειρα!
Σε μια σκηνή απ΄ολες έτρωγα με τον Θανάση Βέγγο!!! Έτρωγε φασουλάδα σ 'ενα ξύλινο πάγκο σε ένα προαύλιο σχολείου. Κι ήταν νύχτα...
Καληνύχτα κι όνειρα γλυκά...!
Λοιπον
ένα ποτήρι κρασί να πίνεις, πολύ γρήγορα.
Και πριν το ποτήρι να φας κάτι με πολύ λίπος.
Ωραίο ευαίσθητο κειμενάκι
Post a Comment