Στον καθρέπτη

Δε σε πιστεύω. Εσύ είσαι ηθοποιός. Εσύ συγκινείς πρώτα απ' όλους τον εαυτό σου. Πορεύεσαι μέσα στη συνθήκη που ψάχνεις, μες το δικό σου εύρημα ζητάς να καμωθείς πόνους - φαντάσματα, νευρικές απολήξεις - έριδες και θανάτους αγάπης, θλίψεις σπάνιες και πανάκριβες να μετριούνται στα δάχτυλα ενός μόνου χεριού μέσα σε στιγμές δύο που γερνάνε. Εσύ είσαι τρελός και ζητιάνος κι η μάνα σου μ' ένα χαμόγελο απλωμένο χέρι παρακλητικό στα σκαλοπάτια κι η Παναγιά στα ψηλά καμπαναριά που τη λένε προς ένα κύριο παντοκράτορα μεσάζων κι άλλοι απλώς καμπάνα της εκκλησιάς κατά την αόριστη διάρκεια μιας ασταμάτητα μεγάλης βδομάδας. Δε σε πιστεύω γιατί εσύ είσαι το θείον πάθος και μαζί σου δεν δύναμαι να αναμετρηθώ και να βγάλω την άκρη σε πέρας, όλο αυτό το παιχνίδι με αδύναμα τα ανθρώπινα σώματα, ανύπαρκτες τις μορφές, φανταστικές τις φιγούρες σε αυτές τις χαίνουσες τρύπες που έχει το σώμα μας, πληγές από χάος, διαρκώς ανοιχτές μάχες που θα μας τρέφουν ως το τέλος χωρίς ανάπαυλα και σταματημό, μέχρι να μας καλύψει ό,τι ανύπαρκτο μας σπέρνει και μας φυτεύει, ώσπου να εξαντληθεί επάνω σε τούτο τον παράξενο σταυρό όλο το αχνιστό το αίμα. Δε σε πιστεύω γιατί εσύ είσαι η ανάσταση και η ζωή και το μικρό τραγούδι που ψιθυρίζω μόνος για να κοιμάμαι λίγο όπως μπορώ τα βράδια. Και το ξημέρωμα είσαι η ανηφοριά που πασχίζει να βγει ο ήλιος πίσω από τα βουνά και μέσα από τη θάλασσα κυρίως κατά τη διάρκεια του παγωμένου χειμώνα. Τότε κυρίως γιατί όλα μοιάζουν κρύα και θαμπά μες την αχλή της ακατάσχετης υγρασίας. Τα δικά σου μάτια είναι υγρά, όχι εγώ που είμαι το χώμα. Εσύ επιμένεις να βουρκώνεις τα μάτια και τη φωνή σε ετούτο το τραγούδι. Και δεν αντέχω να σε βλέπω έτσι. Γιατί μου θυμίζεις εμένα και δε θέλω, πιό πολύ από όλα δε θέλω να καταλάβω ποιός είμαι εγώ. Εγώ που μιλάω για φαντάσματα από τότε που παίξαμε πρώτη φορά παιδιά τον έρωτα, το θάνατο, την τόσο ανύπαρκτη σαν κρυμμένη μπροστά στα μάτια μας αγάπη.