Χαχανούλης

Δεν υπάρχει τρόπος να περιγράψω αυτά που νιώθω όσο και να το θέλω. Χάνονται κάπου ανάμεσα... όλα ανάμεσα, στοιβαγμένα στριμωγμένα εδώ μέσα, δεν ξέρω πώς λέγεται, σε τι. Υπάρχει μόνο κάτι που μοιάζει με ένα ολόκληρο εργοστάσιο παιχνιδιών και δίνει διαρκώς στην πρέσα μου εντολές, καλουπώνει κι άλλα καινούργια κομμάτια, πακετάρει φευγαλέες σκέψεις και τρομοκρατικές, τις κάνει γιγαντοκιβώτια πάντα αόριστα ενός άγνωστου παραλήπτη. Σε μένα φτάνουν όμως μόνο από το εργοστάσιο όλα τα παρατημένα μωρά. Ολοένα και πιό άγνωστος ο παραλήπτης δηλαδή. Συνέχεια. Τα σα εκ των σων και στην επιταγή εμού του ιδίου. Από την παραγωγή στην κατανάλωση. Και παραλαμβάνω με αποκλειστικότητα την ευθύνη -δεν υπάρχει έτσι κι αλλιώς κανείς άλλος. Ανοίγω όπως έρχονται τα τεράστια κουτιά και πετάγονται από μέσα γελωτοποιοί και νάνοι, το πρόσωπο μου χίλια χρώματα και κομμάτια. Με βλέπω αποσβολωμένα και τα παιδία ανεξάντλητα συνεχίζει να χαχανίζει.

Επεξήγηση: Έφαγα ό,τι τρώνε τα μικρά παιδιά, καραμέλες, τσίχλες, σοκολάτες, πατάτες τηγανητές, καρπούζι, παγωτό, γαριδάκια... Έπαιξα όλα τα παιδικά παιχνίδια, λέγκο, μικρή Ελένη, λάστιχο, ποδόσφαιρο, κρυφτό, αγάλματα, πόλεμο, κυνηγητό. Καμιά διαφυγή από την πραγματικότητα. Κανένα παραμύθι. Και βράδυασε, γαμώτο μου. Και τώρα πρέπει και να κοιμηθώ. Μέσα στις φλόγες.