Οδός Απόλλωνος

Στους Δελφούς τελικά φτάνεις σε αυτή την κατάσταση της απουσίας ερωτηματικών διαθέσεων. Άμα τη αφίξει μια διάθεση άλλη, μάντισσα πλανευτική, κυριεύει την καρδιά και το νου, μοιάζει να σε βγαλε εδώ ένας άλλος από το γνώριμο δρόμος της ζωής και της σκέψης. Παρατηρείς ολομόναχος ή σχεδόν... ποιός, γιατί είσαι, μέσα από τις πλανεμένες αισθήσεις σου που δεν τις ελέγχεις κι αυτές τώρα ακριβώς, για τη στιγμή αυτή παύεις να διατηρείς και τη διαύγεια της λογικής που σου χει χρόνια τώρα εμπιστευτεί ο υπερφίαλος μέσα στο κεφάλι αυτοέλεγχός σου.

Διατελείς υπό το κράτος μιας διάθεσης που είναι ελάχιστα προπετής να δώσει απαντήσεις στα ερωτηματικά σου, τα ίδια βασανιστικά ερωτηματικά που μέχρι πριν λίγο, μόλις πριν φτάσεις εδώ, στην Αράχωβα κιόλας, επέμενες πεισματικά να απαντήσεις. Τώρα που έφτασες εδώ, σχεδόν απαγορευτικά, δε βρίσκεις το κουράγιο καν να τα διατυπώνεις. Αισθάνεσαι μόνο και ψελλίζεις στον χαμένο εαυτό σου εμπιστευτικά: "γι' αυτό έφτασες φαίνεται ως εδώ, γιατί εξάντλησες τα περιθώρια στα ερωτηματικά σου, οπότε ίσως να μην έχουν σημασία ούτε οι απαντήσεις τελικά -κι αυτό το τελευταίο ειδικά είναι κάτι που στο βάθος του μυαλού σου κάποιος, άγνωστος πρόγονος κι αυτός, σου λέει στο έλεγα από πάντα".

Ένα άλλο γίνεσαι, τόσο γνώριμο εσύ, ένα εσύ τόσο στον εαυτό σου ταγμένο, δε γίνεται στιγμή από αυτό να αφεθείς κι ωστόσο χάθηκες σ' αυτή τη συγκεκριμένη διαδρομή, σε μια κατάσταση για το μυαλό και το κορμί όχι ακριβώς αλλόφρονα ούτε ξεκάθαρα μαγική, γίνεσαι αυτός που ξέχασε ότι βρίσκεται τώρα, ακριβώς εδώ, και μόνο ανάμεσα, κάπου αόριστα κι από τις λέξεις ακόμα, πιστεύεις πως υπάρχεις. Ανάμεσα να θυμηθείς αυτό που ξέχασες ότι υπάρχει. Και υπάρχεις ο ίδιος αλλά όχι εγώ, είσαι εσύ.

Δεν εννοώ τίποτα μεγαλεπίβολο, το μόνο που σημαίνω είναι κάτι απλούστατα πραγματικό. Μόνο πρωτογενή συναισθήματα χωράει αυτός εδώ ο τόπος, καμιά μεγάλη συνείδηση, κι ίσως αυτά μόνο να είναι ότι πιό κοντινό μπορούμε να βρούμε στα ψήγματα που μας χαρίζεται η αλήθεια. Καταλαβαίνεις τί εννοώ; Λέω νιώσε το σπάσιμο στην πέτρα, μη γίνεσαι υπεράνθρωπος, λέω μονάχα σκίσε στα δυο, γίνε υποκοριστικά και κομμάτια. Γιατί ο τόπος εδώ δεν είναι ένα ακόμα κομμάτι από γη, εδώ εσύ τελικά μπορεί να είσαι κι ο τόπος. Όσο η διαδικασία αυτή διαρκεί, ένα ανίδεο κομμάτι πέτρα απ' τη γη έλα, γίνε.

Απόδειξη δεν υπάρχει καμιά, μόνη απόδειξη είναι αυτός ο ναός από τις στοιβαγμένες πέτρες που τόσο σου μοιάζουν. Κάποιοι αρχαίοι πρόγονοι, άγνωστοι πιά κατ' όνομα κι αυτοί, αλλά κι αυτό τι σημασία τώρα πιά μπορεί να έχει, καθένας την πέτρα αυτή πάνω σε κείνη την πέτρα έστησαν. Έσπασε ο καθένας την πέτρα κι έσκισε ο καθένας την πέτρα του και στήριξε καθένας την πέτρα του πάνω στην πέτρα του άλλου, σκισμένη, σπασμένη, υποστήλωμα πέρα και πάνω από όλα -κι ας μου συγχωρεθεί το βλάσφημον, αν διαπράττω λάθος-, πέρα και πάνω κι από τον ίδιο το θεό, η πέτρα αυτή. Απόλλωνας που σημαίνει το φως... ό,τι μένει δηλαδή από την ανθρωπόμορφη προσπάθεια που χάνεται στο σκοτάδι.