Παγάκι

Θα γράφω άσκοπα, μ' ακους; Κάθε μέρα λίγο λίγο ένα παγάκι στα χέρια μου όλο λεξούλες θα στάζει. Τελειώνει το καλοκαίρι κι οι σταγόνες σου στις σταγόνες μου από έναν ακήρυχτο πόλεμο μερκουροχρώμ διαλυτικά. Έχω πάρει το πρώτο παγάκι που βρήκα στο άδειο κατά τα άλλα ψυγείο μου, το έκανα πρίσμα στα γυάλινα μάτια να κοιτάξω απόψε του πυρωμένου Αύγουστου το μεγάλο φεγγάρι. Mας χωράει όλους απόψε το φεγγάρι, δεν είναι έτσι; Λιώνει στα χέρια μου και στα μάγουλα το παγάκι, εγώ κοιτάζω -λιγάκι ομολογουμένως θαμπά- από μέσα του, το φεγγάρι ολόκληρο γίνεται τότε μέσα στα μάτια μου χίλια σπασμένα κομμάτια κι εσύ με τον άλλον, μες την αλμύρα, όλη τη νύχτα, κάπου αλλού, κάπου όχι πολύ μακριά, σίγουρα κάπου πιο εύθυμα όμως απ' ό,τι εδώ απόψε, με ολόκληρη την καινούργια αγάπη σου και με σιγουριά, με το δικό σας -λιωμένο πια στην αφή και στην όραση και στη γεύση μου- παγάκι, ως το ξημέρωμα με χαράζεις