Εύρηκα

Σήμερα είναι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Κι εγώ για έναν -αν θέλετε, πείτε τον και αλλόκοτο- λόγο βρήκα αυτό το βιντεάκι από τις "Ευτυχισμένες ημέρες" του Σάμιουελ Μπέκετ και νομίζω ότι το εύρημα μου είναι για την ημέρα το πλέον ίσως σχετικό. Κι έχω πατήσει κι ακούω στο σιντι την ηχογραφημένη παράσταση με τη Βάσω Μανωλίδου στο ρόλο της Ουίνι. Ακούω μεταξύ άλλων κι αυτό:

"Να μη σ' άφηνα να κοιμάσαι.. α, ναι... αν μπορούσα τουλάχιστον να υποφέρω να είμαι μόνη, θέλω να πω να υπάρχω μέσα απ' τη φλυαρία μου, χωρίς γύρω ψυχή ζωντανή να μ΄ακούει... Όχι, όχι πως έχω ψευδαισθήσεις... δεν ακούω σπουδαία πράγματα, Γουίλι. Μάρτυς μου ο Θεός! Ίσως μέρες που δεν ακούς τίποτα, άλλες πάλι που απαντάς... ναι, έτσι που μπορώ να πω στον εαυτό μου την κάθε στιγμή, ακόμα κι όταν δεν απαντάς ή δεν ακούς ίσως τίποτα: Ουίνι, είναι στιγμές που κάποιος σε ακούει, δε μιλάς ολότελα μόνη, δηλαδή μέσα στην ερημιά, πράγμα που ποτέ δεν μπόρεσα να υποφέρω, για πολύ... αυτό είναι που μου επιτρέπει να συνεχίζω να μιλώ...

Ενώ αν πέθαινες; Για να μιλήσω με το παλιό στυλ, αν με εγκατέλειπες, τι θα' κανα τότε; Τι θα μπορούσα άλλο να κάνω, όλη την ημέρα; Θέλω να πω απ΄τη στιγμή που θα σημάνει για το ξύπνημα ως τη στιγμή που θα σημάνει για τον ύπνο; Να κοιτάζω μόνο ίσια μπροστά μου με τα χείλια σφιγμένα; Ούτε μια λέξη, ούτ' ενας λόγος ως τον τελευταίο στεναγμό, τίποτα πια που να σπάζει τη σιωπή αυτού του τόπου... που και που ένας στεναγμός μέσα στον καθρέπτη ή ένα μικρό ξέσπασμα γέλιου όταν τυχαίνει να βρω ξανά πάλι την παλιά ευθυμία... "

Θα μπορούσα να το παραθέσω ολόκληρο, από την αρχή μέχρι το τέλος, αν με άφηναν ελεύθερο. Αλλά θα φλυαρούσα, κι ίσως τότε να ξυπνούσα κάποιους ή την ωραία κοιμωμένη ή -ποιός ξέρει- μπορεί ακόμα και την ίδια την Παναγιά.