Πυροτέχνημα

Άμα ξεκινήσω να γράφω είναι τόσο μπερδεμένα όλα μέσα μου που και πάλι δε θα βγάλει κανένας μας άκρη. Ούτε εσύ, ούτε εγώ. Ούτε το μελάνι δε γράφει στο χαρτί. Ο πιό ψυχρός παρατηρητής να έρθει να μπει μέσα μου να κοιτάξει ετούτη την ώρα ενδελεχώς και με όλη την επιστημοσύνη, δεν θα καταλάβει τίποτα από το ξεμπουρδέλεμα στα χαρτιά μου. Ο πιό ειδικός ψυχολόγος παύλα ψυχοθεραπευτής επίσης θα σηκώσει τα χέρια ψηλά μπροστά σε τόσο χαμένο, μαύρο μελάνι. Κι εγώ τώρα που κάθομαι και γράφω, που πάντα καθόμουνα να γράψω, γιατί σε αυτή τη διαδικασία ένιωθα ότι έβρισκα πιό εύκολα μια μερική τάξη στο σαλεμένο αίμα μου, τώρα δε βρίσκω διέξοδο με τίποτα να κάτσω να σκεφτώ, να γράψω, να σου μιλήσω. Προσπάθησα να στο πω και να στο ξαναπώ, μα όπως πάντα για μια ακόμα φορά δε τα καταφέρα να εξηγήσω. Γιατί μόνο όταν γράφω είναι σα να μιλώ πιο πραγματικά μα όταν μιλάω να γράψω ποτέ δεν τα καταφέρνω. Κι αν δεν καταλαβαίνεις, αυτό που εννοώ είναι ότι απλώς μερικά πράγματα δε λέγονται ή δεν γράφονται εν πάσει περιπτώσει πιο λογικά, κράτα αυτό τώρα πίσω από τούτη την κλεμμένη σιωπή, ανάμεσα στις πολλές, φλύαρες, τις λερωμένες μου λέξεις. Και αυτό που κάθομαι τώρα και σου μιλώ μπορεί να το βρίσκεις βέβαια και έλλειψη αλήθειας και ειλικρίνειας, μπορεί και να το θεωρήσεις ελεύθερα ένα κούφιο θεατρινισμό ακόμα, ένα προπέτασμα καπνού από την έκρηξη μιας ακόμα αναίτιας παραφοράς ενός επιδειξιομανούς ανθρώπου, ενός τυχάρπαστου και τσαρλατάνου υποκριτή που μιλάει για έναν επί της ουσιάς φτιαχτό και ψεύτικο πόνο -βάλτον και μέσα σε εισαγωγικά, αυτό που ζω, ό,τι κι αν κάνεις, δε θα πονέσει εμένα λιγότερο- νομίζοντας ότι έχει κάτι μέσα από όλα αυτά σε εσένα ειδικά να προσάψω. Ε, λοιπόν, μην έχεις καμιά ενοχή, δε φέρεις καμιά ευθύνη, το τραύμα είναι ακόμα πιό βαθύ και το προκάλεσα ο ίδιος στον εαυτό μου. Μόνος το διάλεξα να μην επικοινωνώ επιτυχώς με τους ανθρώπους, να μην βρίσκω πουθενά αυτή τη για άλλους φυσική αλληλουχία μιας υποτυπώδους χημικής ένωσης μεταξύ μας. Το γεγονός πάντως είναι ένα, για να μη φλυαρώ και τα βρίσκεις και όλα αυτά πολλά, κούφια, φαντασμαγορικά μα κυρίως χιλιοειπωμένα λόγια κι εμένα ένα καμποτίνο φαμφαρόνο. Εγώ σε αυτή ολόκληρη τη διαδικασία, έτσι όπως σε κοιτάζω κατάματα μέσα σε τόσο σκοτάδι, εξαντλώ τα περιθώρια για να σου πω ακόμα μια φορά πόσο σε έχω ανάγκη. Κι αυτή τη φράση μπορείς μεν να την αντιμετωπίσεις σαν πυροτέχνημα, αλλά, σε παρακαλώ, κοίταξε την έστω για μια στιγμή πριν χαθεί στο σκοτάδι.