Δυο σονέττα απ΄τον Σολωμό λόγω της ημέρας

Σονέττο Πρώτο

εν νυξίν εζήτησα όν ηγάπησεν η ψυχή μου, εζήτησα αυτόν και ουχ εύρον αυτόν.

Άσμα Ασμάτων Γ΄Ι

Έξω νυχτώνει εκεί, σκότος βαθύ οπού γέρνω.

Σιγήν ακέρια βασιλεύει. Ξεπορτίζω,

βγαίνω, με βία γυρεύω αυτόν που δεν ορίζω

και που αγαπώ - μα απόκριση καμμία δεν παίρνω.

Πάσα δε πνοή του ανέμου και σάλεμα φέρνω

χλόης φύλλα εντός μου και καρδιοχτυπώ και ορπίζω,

μα έρχεται η φρεναπάτη... φτάνει senz' avviso,

και, αλαφιασμένη, μόνη τώρα παραδέρνω

σε νύχτα ερημική. Ώ ξέφωτα!... και ώ έσεις ρύμες!!

μην είδε κάποιος εδώ γύρου τον καλό μου

που ίδρυσε τση ψυχούλας μου τες πρώτες μνήμες;

Με τη φωνή τον ψάχνω όλο και με τη σκέψη,

μα άλαλα είναι τα χείλη των αθρώπω, τόμου

θέλεις εσύ κάποιος να βγει να σ΄ορμηνέψει.

Σονέττο Δεύτερο

Απάγγειλόν μοι, όν ηγάπησεν η ψυχή μου...

Άσμα Ασμάτων Α΄7

Μα πού είσαι; Πού γυρνάς; Πύρωσε τώρα εδώ το κάμα

της μεσημβρίας, και αμμόσκονη μουντή πέρα θολώνει

τον κάμπο. Νέφη ανάρια πάμπολλα απάνω στο αλώνι

το αναμμένο του ουράνιου θόλου, έρμη η κοιλάδα εν τω άμα

και τα βουνά. Μα πού γυρνάς; - αι; Πού είσαι; Ιερό τάμα

η ψυχή μου φυλά τ΄αχνάρια σου, και τώρα μόνη

πλέον κλαίει μη βλέποντάς σε. Όλα είναι σιωπηλά. Με σώνει

- από το φόβο- ο διακαμός σου. Πρόκαμε! Έλα! Κλάμα

και καημό πάρε μου! Μα πού γυρνάς;... Μα πού είσαι τώρα;...

Το φλοίσβο αφήκαν άνεμος, νερό μαζί και φύλλο,

κι έφτασαν οι νεροσυρμές μας στη στερνή τους ώρα.

Σ΄έπιακα! Να΄σαι! Σε έχω! Και δικιά σου εγώ θα μείνω,

χάρισμά σου είναι ο φόρος των ερώτων που σου οφείλω!

Σ΄έβρηκα πιά - και να μου ξαναφύγεις δε σε αφήνω...