Τρύπα στο νερό: μονόλογος για τον Νάρκισσο

Να αφήσω θέλω την ηχώ από χρώματα χίλια την ώρα που αντικρύζομαι στους καθρέπτες. Τα συναισθήματα όταν προσπεράσεις την ειλικρίνεια ή και την επιφάνεια ακόμα πες των κρυστάλλινων χαρακτηριστικών κι αρχίσεις το ταξίδι στο βλέμμα παραμύθι αποκαλύπτω. Εδώ πίσω από τα σύνορα του φωτός όμως πάντα στις διαθλάσεις τις δικές του ανοίγεσαι αταξίδευτος και απέραντος συνάμα. Κάθομαι και κοιτάζομαι στο πλέον δακρύβρεχτο δίλημμα που περιέχει ξέχωρα κι όλα μαζί τα άλλα μικρά και υδαρή διλήμματα του κόσμου. Τα εντός μας λεγόμενα που ταξιδεύουν τα πάντα για πάντα και παντού. Ξεφεύγω από κάπου, και εκεί, αλλού πιά από εκεί που προσκολλήθηκα ή και μάταια αγκυροβόλησα περιμένοντας ανεφοδιασμούς κι εμπάργκα πάλι καθηλώνομαι ελπίζοντας -αμάν αυτή η πρόστυχη ελπίδα και κανένας ενδοιασμός δικός μας για αντίσταση στη λαγνεία μας για δαύτη. Κοιτάζω τώρα πάλι χωρίς δύναμη για αυτενέργεια άλλη σαν ιδιώτης ένα πρόσωπο όχι τόσο γραμμικό όσο οι ταυτότητες πασχίζουν με ιδιότητες να περιγράφουν κι όμως ένα πρόσωπο ταυτόσημο και ταυτοποιημένο με αληθινότατη συνουσία. Δεν είναι όμως έρωτας το πρόσωπο ετούτο, δεν περιέχει ηδονή και χίμαιρα αυταπάτη κι ούτε θυμό για δυνατότητα προσέγγισης ενός υδάτινα ταραγμένου ειδώλου που ξαστόχησε και βούτηξε πιό μέσα στα αβαθή του πλάτη. Αν τρεμόπαιζε ωστόσο το νερό σε γούρνα ή ρυάκι δεν θα έκανα τόσους λογισμούς κι ούτε μύθους αυτάρεσκα θα έπλαθα. Μια πληγή κάνεις καθώς πέφτεις στο νερό, δεν την λέω πληγή, την λένε τρύπα.