Ας το παραδεχτώ, ένα μεγάλο κομμάτι είναι παρατημένο. Μουδιασμένο, σχεδόν φοβάται. Ένα κομμάτι τούρτα που παραμονεύω να φαγωθεί. Δεν είναι άτολμο ακριβώς. Ο φόβος είναι πάντα μια πρόχειρη δικαιολογία, μια εύκολη συγκάλυψη αυτού που πραγματικά συμβαίνει, ένα ένστικτο βασικής αυτοσυντήρησης, μια δύναμη αδράνειας, μια ανάγκη ζωτική που κοντεύει να ταμπουρωθεί, μια σπηλιά από πλιάτσικο που πας να ξεφύγεις καταδικασμένος στο ίδιο του το σώμα. Ένα κομμάτι τούρτας μιας μπαγιάτικης γιορτής. Όμως η φυσιολογία δεν είναι φυλακή. Για την ακρίβεια κάθε ανάσα θέλει, λαχταράει μάλιστα να τολμήσει. Δεν έχει δικαίωμα να μην τολμήσει. Δεν πρόλαβε ακόμα να τολμήσει, δεν έχει εγκληματίσει, δεν πρόλαβε. Εγκλιματιζόμαστε σε όλον αυτό τον μικρό και άχαρο δρόμο πριν εγκληματίσουμε. Και φορτωνόμαστε ένα αμάρτημα θανάσιμο πριν προλάβει να γίνει πράξη. Έχουμε μπροστά μας τον καιρό αλλά έχουμε χάσει πολύ χρόνο. Μια συνείδηση χρόνου μας κρατάει πίσω απ' το χρόνο που θέλουμε να κατασπαράξουμε με ορμή.
No comments:
Post a Comment