Ακόμα υπολογίζω ότι υπάρχουμε μέσα στη μοίρα όπως μέσα σε ένα ατέλειωτο κι απέραντο σκοτεινό μα ουράνιο σώμα. Άλλοτε επίμονα - και επίπονα, γιατί να μην παραδεχτώ;- κι άλλοτε φευγαλέα στεκόμαστε, κοιτάζουμε ή προσπερνάνε, καταμετράμε τις πράξεις μας όπως φαντάζουν σαν ιδιόκτητα αστέρια. Πλανήτες που δεν ανήκουν πουθενά. Σε κανένα.
Το μαύρο είναι το περισσότερο επίμονο χρώμα. Όλους μας ξεγελά.
No comments:
Post a Comment