Ε(ι)ς μήνιν τε·

Ἰσμήνη

ἐμοὶ μὲν οὐδεὶς μῦθος, Ἀντιγόνη φίλων
οὔθ᾽ ἡδὺς οὔτ᾽ ἀλγεινὸς ἵκετ᾽ ἐξ ὅτου
δυοῖν ἀδελφοῖν ἐστερήθημεν δύο,
μιᾷ θανόντοιν ἡμέρᾳ διπλῇ χερί·

Ολα είναι χρήσιμα. Χρήσιμο είναι ακόμα και το πιο φοβερό. Η στιγμή που θα νικήσουμε το πιό φοβερό, η στιγμή που θα κατοχυρώσουμε την πεποίθηση ότι επιβιώσαμε, ότι επιζήσαμε. Γιατί η ίδια η ζωή είναι η μεγαλύτερη χρησιμοθηρία και προκρίνει για μοντέλο τον υπερ - άνθρωπο, τον άνθρωπο που τα καταφέρνει να ξεπεράσει τον κοινό όρο και προ - ορισμό που δεν είναι κάτι άλλο από τη φυσική φθορά, το χαμό, την κατάθλιψη και το θάνατο, την ανυπαρξία. Κι όπου λέω κοινό άνθρωπο και υπεράνθρωπο που κατανικάει τη δυσμενή συνθήκη και κερδίζει την ύπαρξη εις βάρος της ανυπαρξίας που τον καταπίνει, εις βάρος της βαρύτητας που τον γειώνει, δεν εννοώ μόνο τον απόλυτο ήρωα που δικαιώνεται υψιπετής γιατί από το δεδομένο πλαίσιο απλώς διαφεύγει σουρεαλιστικά με ένα άρμα του ήλιου, ούτε τον αδίστακτο, το μωροφιλόδοξο, τον δοσίλογο και τον καιροσκόπο που έχει τη δυνατότητα να συνειδητοποιεί, να προσαρμόζεται και να συνδιαλέγεται υλιστικά με το παρόν αλλά κι εκείνον τον απλό, τον μικρό και ασήμαντο άνθρωπο που επιβιώνει απλώς μέσα σε ένα καθημερινά ληστρικό καθεστώς σαν σύμπαν χωρίς να γίνει ποτέ περιώνυμος ήρωας.