Σήμερα κομμένταρα άτσαλα στα δαιμόνιά μου περίπου αυτό: "Δεν ξέρω αν υπάρχουν, δαιμόνιε και αγαπητέ, διαθλάσεις στον καθρέπτη χρόνο. Απόδειξη: καμία ηλικία στην ουσία δεν μας επιβεβαιώνει. Μονάχα κάτι προσωπεία βαριά -σχεδόν ιστορία μυθική- βοηθάνε λιγάκι να προσδιορίσουμε καμιά φορά την αντίγωνη (ατυχής προσωπικός νεολογισμός) πλευρά των εσόπτρων. Και μπορεί προς το τέλος ή ακόμα και πιό μετά να αποδειχτούμε Αντιγόνη, Ηλέκτρα, Κλυταιμνήστρα, Ιππόλυτος... ποιός ξέρει;"
Το σουλούπωσα λίγο και το βάζω ανάρτηση, όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά επειδή μου θύμισε την πρώτη ανάρτηση σε αυτόν εδώ τον χώρο -έχει διαστάσεις, προσμετράται σε μήκος, ύψος, πλάτος, εμβαδόν ένα μπλογκ; Πού εκτείνεται; Πόσο κρατάει;
Ήταν μετά την παράσταση της Αντιγόνης του Λευτέρη Βογιατζή. Είχα γυρίσει από την Επίδαυρο. Ξημερώματα φυσικά. Και άρχισα να γράφω.
Χριστέ μου, είμαι σχεδόν 3 ολόκληρα χρόνια μετά. Αυτό όντως με τρομάζει έτσι όσο απρόσωπα με έναν αραβικό αριθμό προσμετράται.
Υ.Γ. Το γιουτουμπάκι που μπορεί να φαίνεται και άσχετο, είναι εμμονή, πες το και ζωή να σαι μέσα και τότε θα καταλάβεις πόσο είναι εν τέλει κι αυτό σχετικό. Σε μια τέταρτη διάσταση πιά βεβαίως βεβαίως.
9 comments:
@
αυτό το τραγούδι,
μου είναι γνώριμο
γιατί αρέσει σε κάποιον φίλο μου, που αγαπώ πολύ.
από αυτόν το έχω ακούσει αρκετές φορές.
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ,
μικρέ χρυσοθήρα !
:)
στο γιουτιουμπάκι θα σταθώ. σε όλες του τις διαστάσεις. πόσο απίστευτα συγκλονιστικό!;
Χρόνια πολλά, για εδώ με τους συμβολισμούς που περιέχει η τριετία.
Μια απουσία γιορτάζουμε συνήθως και μια παρουσία δηλώνουμε ταυτόχρονα με τον τρόπο του ο καθένας.
Πολλές φορές οι δέκτες δεν είναι ακριβώς αυτό που θέλουμε. Κατεβαίνουν οι πύχεις, ανεβαίνει το εκάστοτε προσωπείο. Αλλοι το λένε εμμονή. Αλλοι απελπισία. Αλλοι κάλεσμα κι εγω ζωή.
Και η ζωή είναι κάτι που πάντα θα μοιράζεται αναμεσα στους εδω και σε οσους φευγουν εχουν φυγει η θεωρούνται φευγατοι.
Η πιο σημαντική και αόρατη διάσταση, ο χρόνος. Άλλος τον βλέπει ευθεία, άλλος φίδι και άλλος δεν τον βλέπει καν. Αναρωτιέμαι όμως τελικά, είναι σοφία, αφέλεια ή αυθάδεια που τον μετράμε...;
xairomai mono kai mono epidi stis teleytaies dyo didimes lekseis sou diakrinw to xioumor na paei na skasei kefali kai na kanei tin anatropi sti zwi sou
kalimera
ps:telika posa nomizoume oti kseroume gia osous kai oses apla diavazoume sta blog e?
Διάλεξες και την α καπέλα εκτέλεση...
Με τελείωσες Αντώνη μου
ο χρόνος περνάει, θεδεθε .
το ζήτημα το δικό μας είναι με ποιόν τρόπο του το επιτρέπουμε ...
αυτή η αγανάκτηση είναι σχεδόν μονόλογος ...
σαν να μην χωράνε σχόλια :)
καλησπέρα Μαγιάτικη
χχχχχχχχχχχχχχχχχχ
Εκτείνεται σε χώρους εσωτερικούς που αδύνατο να φανταστούμε,κρατά όσο εμείς επιλέγουμε να επι-κοινωνούμε με αυτό τον τρόπο,οι καημοί είναι καλώς ή κακώς ενίοτε διαχρονικοί(μέχρι να βρούμε τουλάχιστον τις νεές μας επενδύσεις ψυχής)και η μνήμη εκεί κραταιά,να υπενθυμίζει τις μέσα μας πορείες,σε χρόνους αόριστους,παρατατικούς,μα πιό πικρά,υπερσυντέλικους...
Μετά από 3 χρόνια το μόνο που έχουμε να ευχηθούμε είναι:
Πάντα δημιουργικός και πάντα αιρετικός απέναντι στα μίζερα, καθημερινά "καθώς πρέπει"!
@
αόριστοι, παρατατικοί, υπερσυντέλικοι...
πικροί χρόνοι...
οι ενεστώτες μου αρέσουν.
και οι μέλλοντες.
καληνύχτα σας :)
Post a Comment