Megapixel

Και; Τι έγινε; Τι έμεινε; Μια φωτογραφία ψηφιακή για να μπορεί κανείς να μετρά τώρα πια και σε 12, 1 megapixel τη νοσταλγία. Αυτό που λέμε "χειρουργική ακρίβεια". Εδώ εγώ, μόνος βέβαια, όμως βαθιά χαρούμενος που έφτασα επιτέλους σε τούτο εδώ το φόντο: ένα σπίτι, δε σε γνώρισα ποτέ, είναι σα να σε έχω δει σε όλα τα εξώφυλλα του κόσμου και τις εφημερίδες, σήμερα φτάνω εδώ και είναι -αυτό τουλάχιστον δε νομίζω να γίνει ποτέ πρώτη είδηση- σα να γινα σχεδόν ο ιππότης σε κάποιο άγνωστο και τελευταίο παραμύθι και δεν αντέχω άλλο να κρατήσω κρυφό αυτό το μυστικό του. Γιατί σήμερα δεν είσαι εσύ εδώ, σε έναν ιδιοκτήτη καινούργιο είπανε νομίζω ανήκει κιόλας αυτή εδώ η κλειδαμπαρωμένη σιδερένια πόρτα. Εγώ όμως ξέρω ότι υπάρχει το ίδιο σπίτι ορθάνοιχτο, χωμένο κάπου μέσα στα δέντρα, το γλείφει αχόρταγα μια ήρεμη καλοκαιρινή θάλασσα κι εμείς εκεί μέσα διπλωμένοι στα δυό δε χορταίνουμε απ' τα γέλια. Έτσι την είδα την ταινία. Από μικρό παιδί σε έψαχνα. Πίστεψα το παραμύθι. Ξεκίνησα από κάπου για να σε βρω, έφτασα ως εδώ, τόσο μπόρεσα. Μέσα από το φακό μου κι εγώ τώρα εσένα κοιτάζω. Κλικ πατάω, πότε θα έρθεις επιτέλους να συναντηθούμε;