Πρώτο σώμα

Θα κρυφτώ πάλι μέσα σε σύνοψη ονείρου από ένα σπάνια εύφλεκτο υλικό, σίγουρα παιδιάστικο, που φαίνεται αιωνίως καλοκαιρινό προς τα έξω. Αν κι έτσι δεν κατάλαβες, τόσο ευαίσθητο εννοώ μ' ενού παιδιού που πληγώθηκε το φόβο.

Σκαλίζαμε επίμονα τα μικράτα μας σ' ένα δέντρο κοντά στη θάλασσα, μετράγαμε 5, 10, 15, 20, 25 χαραγματιές, συνήθως όχι παραπάνω από 100 "φτού και βγαίνω", χωρίς να ξέρουμε ότι θα σημαδευόταν κάπως έτσι μεθαύριο κι ο ίδιος ο δικός μας ο κορμός. Κάποιος τα φύλαγε, οι περισσότεροι κρύβονταν, παίζαμε (Ζαβολιά: με τον αδελφό μου είχαμε προκαθορίσει τις κρυψώνες μας, μην προδινόμαστε τουλάχιστον και μεταξύ μας).

Τώρα έβγαλα τα παιδικά παπούτσια, φοράω πια νούμερο 42, ξερίζωσα σχεδόν μονάχος τις ρίζες απ' το δέντρο ή μπορεί και να βαλα δυο πόδια σε ένα παπούτσι -έτσι κι αλλιώς δεν κατάλαβα ποτέ επακριβώς αυτό που μου συμβαίνει-, και ανάπτυξη είναι με μεγάλα πόδια γυμνά να πατάς πεταχτά στην καμμένη άμμο μπας και φτάσεις όπως όπως όσο μπορείς πιο γρήγορα τη θάλασσα. Η κάψα να γλυκάνει.

Άλλες φορές έτρεχα ομολογουμένως σπασμωδικά να βυθίσω στο δροσερό νερό τα ξεριζωμένα πόδια. Ποτέ δεν έφτανα μακριά, με όσο πάθος κι αν κολυμπούσα. Επί τόπου. Έπεφτα αδέξια -πάντα με την κοιλιά-, πονούσα, ατσούμπαλα όμως σαν το παπί κι εγώ όπως όπως τσαλαβουτούσα. Ξέχναγα την κάψα στα ζεματισμένα πόδια γρήγορα αλλά κάποια στιγμή σκέφτηκα, μάλλον δεν έχει και τόση αξία έτσι να κολυμπάω. Φτου και βγήκα. Δεν είμαι εξάλλου παπί -κατά τα φαινόμενα ούτε κύκνος.

Κάνω κουράγιο ετούτη τη φορά, στέκομαι εδώ άλλη μια πριν βουτήξω στη θάλασσα, το έχω πάρει πλέον απόφαση, δε θα βουτήξω, με τα καμμένα πόδια στην άμμο που μου αναλογεί και με ζεματάει στέκομαι, Μάιος ακόμα, θα' ναι μπούζι σκέφτομαι το νερό τι κι αν πρόλαβαν κιόλας να ζεματάνε τα πόδια. Δεν έχουν συνηθίσει ούτε στο κολύμπι ούτε στο περπάτημα οι κορμοί απ' τα δέντρα -κι ας τελειώνει έτσι ο γρουσούζης ο Μακμπέθ. Το βασίλειο, μια ολόκληρη ύπαρξη ξύλινη και το ταξίδι με ένα καράβι.

Κοιτάζω το κούτσουρο εγώ ένα καράβι πέρα στη θάλασσα. Σου προκαλεί πάντα μεγάλο δέος ένα σμαράγδι κι ας μην είναι παρά μόνο απέραντο χρώμα. Ένα άλλο δέντρο έγινε πρώτο σώμα για κείνο το καράβι. Μια οφθαλμαπάτη και το θαύμα μέσα στη θάλασσα. Το πρώτο σώμα έχει αντοχές, ανοχές, υπερευαίσθητες νευρικές απολήξεις. Τρίζει μέσα στη θάλασσα, κλυδωνίζεται το καράβι στον άνεμο, προχωράει στη νηνεμία. Εγώ επιμένω εκτός.

Τώρα επιτρέψτε μου ν' αποσυρθώ εκεί που ξεφύτρωσα, λίγο πιο πέρα, στην ίδια πάντα παραλία, λίγο πριν καταφτάσουν ορδές οι τουρίστες, πεινασμένοι για πικ νικ, διψασμένοι για θάλασσα. Ένα άλλο παιδί θα τα φυλάξει στον κορμό μου. Για δικό μου λογαριασμό. Ένα άλλο παιδί θα κρυφτεί κάποτε σε μια σκιά απ' του καλοκαιριού τα φώτα. Κι ίσως την ημέρα εκείνη ακόμα να μην είναι αργά και μπορεί και γω να χω καταφέρει να πέσω στη θάλασσα, να χω γίνει καράβι. Σ' ένα δεύτερο πλέον σώμα.

Υπενθύμιση από τη Μήδεια του Ευριπίδη σε μετάφραση Γιώργου Χειμωνά: "Μακάρι ποτέ να μην είχε κοπεί στα δάση του Πηλίου το πεύκο που γινε κουπί στα χέρια ανδρών σπουδαίων"