Secret combination

Φυσικά χτες βράδυ δεν θα έχανα με τίποτα τον ημιτελικό. Πέρυσι στο στρατόπεδο θυμάμαι οι εθνοπατέρες δε μας επέτρεψαν να δούμε ούτε καν τον τελικό. Αντίθετα σ' ένα ματσάκι των ποδοσφαιροφίλων και στη βραδιά του σμηνίτη με τη Στέλλα Γεωργιάδου και τηλεόραση άνοιξαν και τ' άντερά τους ήπιαν. Αλλά θα μου πείτε στην εν λόγω εκδήλωση κι η Στέλλα τραγούδησε Μάνο Λοΐζο, τα σκυλιά τα μαύρα δε θα πιναν... Εμείς βέβαια ούτε στάλα... Ήμασταν εκπαιδευόμενοι και καλά... Πού όπως μας "εκπαίδευσαν", να τους "εκπαιδεύσουνε", Παναγία μου. Τέλοσπάντων, έδωσα θυμάμαι τότε τόπο στην οργή και για τη Στέλλα και για τα ζώα - εκπαιδευτές, αλλά και όρκο τιμής και ευθύνης συνάμα απέναντι στην υποχρέωση που έχω στο Σαρμπέλ, φέτος να εορτάσω διπλά τη συμμετοχή της πατρίδας στο διαγωνισμό που έχασα πέρσι.

Είμαι κι εγώ -και μην ντρέπεστε να το παραδεχτείτε, είστε κι εσείς- από εκείνα τα παιδιά που από τα μικράτα μας στηθήκαμε μπροστά στη μικρή οθόνη των δύο ακόμα τότε κρατικών καναλιών, ερωτευτήκαμε όλοι μας την Άννα Βίσση που ήταν μονόδρομος χωρίς ακόμα Δεσποινάκι ευτυχώς και πιστέψαμε ζαλισμένοι απ' το χορό πως υπάρχει "μόνο η αγάπη" στην οποία κάλλιστα μπορείς -και πρέπει, μη σου πω- να ενδώσεις "Μ' ώτοστοπ¨. Άντε και στο τσακίρ κέφι όλα αυτά να πλαισιωθούν με κορώνες της Αλέξιας σε ένα πολύχρωμο, αλλά κατά τα άλλα "άσπρο - μαύρο" φόντο του αγαπημένου τραγουδιού -να εμπλέξουμε και την Κύπρο στο παιχνίδι για το περίφημο δωδεκάρι, ρε γαμώτο. Α, και για να μην ξεχνιόμαστε όλα αυτά με πάμπολλα "Παραπίπα" από τη Σοφία Βόσσου για μιάν άνοιξη την οποία πολύ ως πατρίδα πιστέψαμε πλην όμως ποτέ στην Ευρώπη δεν ήρθε.

Για όλα αυτά και γιά άλλα πολλά αγάπησα και αγαπώ τη Γιουροβίζιον, αλλά κυρίως και περισσότερο για ένα: γιατί ήταν και είναι μια μικρή αφορμή για μια γιορτή ιδιαίτερη. Μαζευόμασταν όλο το σόι και όλοι οι φίλοι από κάποια στιγμή και μετά και μοιραζόμασταν το άγχος για την πρώτη θέση η οποία φαινόταν να μην έρχεται ποτέ. Μεγαλώσαμε σχεδόν ως γενιά με την απαγορευμένη ελπίδα για την πρώτη θέση. Ούτε καν με το Σάκη δεν τα καταφέραμε -ύψιστη αδικία για την οποία ομόφωνα η Ευρώπη αποφάσισε να καταγγελθεί και να τιμωρηθεί με ποινή φραγγελώσεως χωρίς έλεος η Ρουσλάνα, καθότι έχει πρόχειρα και τα μαστίγια. Ώσπου ήρθε η εκρηκτική Έλενα έκανε τα "παραπίπα" Παπαρίζου και με την Κρητική(?) ή Ποντιακή(?) -κανείς ποτέ δεν αποφάσισε- λύρα της μας απέδειξε τί σημαίνει νάμπερ ουάν στην Ευρώπη - αν κι εμένα πιό πολύ το Die for you μου άρεσε, δε θα σας ντραπώ. Άλλη κατάφωρη αδικία η τρίτη θέση τότε πάλι, για την οποία δεν θυμάμαι τώρα καν ποιός βγήκε πρώτος τότε ώστε να καταγγελθεί.

Χτες το βράδυ λοιπόν και καθώς έβλεπα τη φετινή σούπερ καλομοιρένια -φτου, φτου, σκόρδα, μαναράκι μου!!!!- συμμετοχή της Ελλάδας σκέφτηκα ότι αυτό το κορίτσι και συνεκδοχικά αυτή η συμμετοχή δεν εκπροσωπεί στην πραγματικότητα τη χώρα που εκπροσωπεί. Δεν μιλάω ούτε για το αμερικάνικο όνειρο που εξελληνίστηκε με σάρκα και οστά στο πρόσωπο της Καλομοίρας και τραγουδάει με τη φωνή της, ούτε για τη μελωδική(?) γραμμή του secret compination και τους έως απύθμενα βάθη στοχαστικούς στίχους, ούτε για την περίφημη καρτ - ποσταλ που δείχνει τα επαίσχυντα, δηλαδή έναν άντρα και μια γυναίκα να φιλιούνται for God sake, γεγονός που εξερέθισε τη Νανά Παλαϊτσάκη και τη Φαίη Σκορδά -look who's talking!!!!! Γιατί ως γνωστόν η πατρίδα μας αυτή τη στιγμή βρίσκεται και στον κολοφώνα των πολιτιστικών εξελίξεων και πώς να καταδεχτεί ο ελληνικός τουρισμός τέτοιον υποβιβασμό της αξίας του, ω εσύ, Σωκράτη superstar! Κι επειδή εδώ ταιριάζει και το "τη μια μας παίζουν ροκ την άλλη τσιφτεντέλι παιδιά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη", δηλώνω ευθαρσώς ότι είναι υπέροχη η φετινή Ελληνική συμμετοχή και τα καλύτερα αξίζουν στο Καλομοιράκι.

Ωστόσο, υπάρχει μια διάσταση ανάμεσα στην Καλομοίρα και τη χώρα που η Καλομοίρα εκπροσωπεί. Μπορεί να σας φαίνεται ίσως το πιό κουφό αλλά νομίζω η Καλομοίρα δεν ταιριάζει στην χώρα που εκπροσωπεί. Την έβλεπες χτες βράδυ. Η καλή και θετική της ενέργεια, η τόσο ανεπιτήδευτη καλοσύνη και η γλυκύτητα γέμιζε προς πάσα κατεύθυνση τη σκηνή και μάλιστα ανόθευτα μέσα από την ψυχή και την καρδιά της, αλλά είναι τόσο αντιφατικό το γεγονός ότι η χώρα που εκπροσωπεί είναι καταδικασμένη να ζει μέσα στη μύρλα, την αφειδώλευτη γκρίνια και στης μιζέριας την παραζάλη. Μια χώρα σκοτεινή και ένα κορίτσι όλο γλύκα φέτος στο διαγωνισμό μας εκπροσωπεί. Πώς τα συνδυάζει;;;