Σε μια άλλη ρυθμολογία

Τις τελευταίες ημέρες έχω στην αδιακρισία της κατοχής μου ένα dvd. Δώρο ακριβό. Από συνονόματο. Υπήρχε διακριτικά σαν παρουσία ανθρώπου μέσα στο μικρό μυαλό αλλά φυλαγμένο στη νάρκη μιας θήκης περίμενε την στιγμή την ωραία που θα θελήσει να ανθίσει. Η σχέση του χειμώνα με την άνοιξη.

Παραδομένο κι αυτό σαν εγώ σε μια άλλη ρυθμολογία που δεν θέλει να εκβιάζει. Να καθιστά πράγματα τις συνθήκες. Που θέλει και λαχταρά οι ώρες να σημαίνουν για να τις λέει ωραίες -και οριακές. Να δίνει νόημα στις συμβάσεις και τις ημερομηνίες.

Σήμερα λοιπόν το πρωί δεν ξέρω ακριβώς ποιά ανάγκη, την ονόμασα μάλλον για να συνεννοούμαστε Πρωτομαγιά, με έσπρωξε επιτέλους προς εκείνο. Το dvd είναι η μικρού μήκους ταινία του Αντώνη Μποσκοΐτη για την Τρελλή του Φεγγαριού Φλέρυ Νταντωνάκη. Είπα λοιπόν να πλέξω του Μάη στεφάνι. Λουλούδια να προσπαθήσω να κάνω με λέξεις. Οι λέξεις έτσι κι αλλιώς πάντα είναι κάτι παραπάνω από λέξεις. Ένα π μπροστά κι έγιναν κιόλας πλέξεις, βλέπετε. Ας τις πούμε όμως σήμερα συνεκδοχικά λουλούδια της πρωτομηνιάς μιας που ταιριάζει. Κοντά στη Σταύρωση και δίπλα στην Ανάσταση συνέπεσε η φετινή Πρωτομαγιά. Πάλι "τυχαία" ταιριάζουν οι λέξεις.

Το σκέφτομαι κάπως από χτες. Είναι αθέμιτο αυτό που επιχειρεί μέσα μας την άνοιξη. Ο τρόπος που παραβγαίνει στις αισθήσεις. Μυρίζω γύρω σαν το σκυλί. Αχόρταγα. Κυρίως τα βράδυα. Σε έναν ρυθμό που ξεσηκώνει. Με ένα τρόπο που καταδικάζει μέσα το ήμερο και προτρέπει στο οργιώδες. Δεν ξέρω αν έχω τη δύναμη να αντέξω. Φοβάμαι τις περισσότερες φορές. Την αδράνεια. Μήπως αποφεύγω τον πόνο. Μπορείς να γλιτώσεις τα νιάτα; Από τα γεράματα ίσως ναι. Από τα νιάτα όμως όχι. Όχι.

Για ένα περίεργο λόγο έχω θυμηθεί το Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι. Καλοδεχούμενες οι λέξεις: "Τότε, μια μέρα λίγο αφού πάψαμε να πηγαίνουμε στην ακρογυαλιά... Ήταν μια από κείνες τις άσπρες φλογερές μέρες της Καμπέθα ντε Λόμπο... όχι γαλάζια, αλλά κάτασπρη, φλογερή μέρα..."

Τώρα έγινα δόκτωρας Ζάχαρη -μ' αρέσει να θυμάμαι πάντα τη Νέλλη Αγγελίδου να απευθύνεται με αυτό το όνομα στον Κούκροβιτς- και η δική μου Κάθρην στο dvd λέει: "Κάποτε μετά από μια παράσταση... βγήκα μπροστά στη θάλασσα... και περπάτησα πάνω στα κύματα, αλλά στη μέση έχασα για λίγο την πίστη μου και βούλιαξα. Πέθανα λίγο. Τόσο όσο να μπορώ να ανεβοκατεβαίνω από το θάνατο στη ζωή. Δε βρήκα λουλούδια να στολίσω εκείνη την ημέρα τα μαλλιά μου γι' αυτό φόρεσα πλαστικές μαργαρίτες που τις ξεκόλλησα από τις σαγιονάρες..."

Και ο Ελύτης τώρα από πού ξεφύτρωσε... Αδιάκριτος πάντα και πάλι... με μια μονοκοντυλιά λέει... "Μισή να σε βλέπω να περνάς στο νερό/ Και μισή να σε κλαίω μες τον Παράδεισο."