Στον αστερισμό των Διδύμων

Κοιτάζω μπροστά μου το καλοκαίρι σαν θάλασσα. Στιγμιαία άκουσα κάποιους άλλους να μιλάνε, αφαιρέθηκα, έχασα για λίγο το μέρος της συγκεκριμένης πραγματικότητας που μας απασχολούσε και βυθίστηκα μέσα στην υπόλοιπη που τώρα μου απέμεινε και μόνο σε εμένα αναλογούσε πιά και σκέφτηκα ότι η ξενιτιά αρχίζει δύο βήματα από τη στεριά και τη θάλασσα και τη μοιράζονται στα δύο κι από κοινού και εκείνος που έφυγε και ο άλλος που απομένει. Γιατί το παρατήρησα ότι με κοίταξαν στιγμιαία λιγάκι περίεργα πριν συνεχίσουν την κουβέντα τους νεράκι και το κατάλαβαν ότι εγώ τάραξα τα νερά και από την κουβέντα τους απομακρυνόμουν. Ήταν σαν την επιφάνεια στη θάλασσα λίγο πιό πάνω λίγο πιό κάτω. Το δράμα εξελίχθηκε στην επιφάνεια. Ναι, η ανάδυση και η κατάδυση. Η πράξη. Άντε το πολύ πολύ και ένας μικρός διασκελισμός όταν χρηστός με πολύ κόπο καταφέρεις να γίνεις και περπατήσεις το κύμα. Η αληθινή όμως ζωή στην επιφάνεια ποτέ δεν άντεξε. Ίσως τελικά και να ζυγίζει αρκετά η βαρύτητα ενός πραγματικού ονείρου. Η αποκάλυψη του ονείρου. Εκεί που σκάζει το κύμα. Σε ένα ακρογυάλι. Και δεν καταλαβαίνουμε τί βρίσκεται μέσα στο νερό όταν είμαστε έξω. Και δεν ξέρουμε τί συμβαίνει εκεί που δεν είμαστε. Κι ούτε έξω μαθαίνουμε ή και ακούμε καν την ώρα που τολμήσαμε και παραδινόμαστε τελικά στο σύθαμπο από ένα γαλάζιο μακροβούτι. Κι ούτε πάλι μόνο δροσιζόμαστε όταν είμαστε εκεί έξω. Αλλά πρέπει να πέσουμε εκεί μέσα για να μην καταλαβαίνουμε άλλο τη ζέστη. Και τότε πάλι έως και να κρυώνουμε νιώθουμε κι αποζητάμε και πάλι τον ήλιο. Διόσκουροι λέει ο Κάστορας κι ο Πολυδεύκης. Οι αστερισμοί. Που το βράδυ μόνο φέγγουν. Αλλά και την ημέρα κάπου αλλού. Στον ουρανό όμως πάντοτε. Βρίσκονται. Χάνονται. Από τα μάτια μας. Από μόνοι τους όμως έτσι κι αλλιώς υπάρχουν. Και όταν χάνονται. Και όταν βρίσκονται. Από τα μάτια μας. Θέλω να πω και όταν τα μάτια μας δεν τους επιβεβαιώνουν εκείνοι υπάρχουν. Πού ακριβώς βρισκόμαστε και ποιά πραγματικότητα ζούμε; Κι αν ζούμε τώρα αυτήν ποιά πραγματικότητα σε κλάσματα του δευτερόλεπτου κιόλας θα αποζητήσουμε να ζήσουμε; Γιατί ευτυχία λέμε εκείνο που δεν έχουμε; Θέλω αυτό το καλοκαίρι να καταφέρω ελάχιστα να δω μέσα από το νερό και πέρα από τον ήλιο. Και την ίδια στιγμή το φοβάμαι. Κι αυτός ο φόβος, περίεργο, κατά βάθος με γλυκαίνει. Σαν ελληνικό καλοκαίρι. Καλώς ήρθε...