Μην κλαις

Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια

που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω που να

τ΄ακουμπήσω. Γιώργος Σεφέρης

Θεωρητικά η ελληνική είναι μια ταυτότητα λαμπερή. Δεν ξέρω αν προλάβαμε να ζήσουμε την Ελλάδα μιας εποχής που αντίκρυζε σε καθρέφτη τον ήλιο. Δεν ξέρω να πω αν γεννηθήκαμε καν στο μεταίχμιο μιας ειλικρινούς εποχής ή αν αυτή καθαυτή η εποχή είναι το μεταίχμιο και εμείς θύματα στο βωμό μιας ψευδομετάβασης. Βρεθήκαμε ξαφνικά υπόλογοι για κάτι μεγάλο που λάβαμε και αυτό που από εμάς μεγαλύτερο οφείλουμε να παραδοθεί. Οι μεταβατικοί. Λες και υπάρχουν εποχές αμετάβατες. Τέλοσπάντων. Δεν ξέρω αν θα φτάσουμε κάτι ή κάπου (εννοώ σε ποιότητα και όχι σε εδάφη) παραπέρα. Δεν ξέρω ακόμα αν αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε καν να περισώσουμε ό,τι τριγύρω έχει ήδη ραγίσει και χαθεί. Η μάλλον θέλω να το ζω και όχι να το ξέρω. Έτσι μόνο ίσως μπορέσω και να αποδείξω ότι το ζω. Φοβάμαι μόνο μήπως τα λόγια μου ακούγονται σαν να έχουν παραιτηθεί. Μα σκέφτομαι δεν είναι δική μας η ήττα αυτή. Δεν κλαίγομαι. Μας τη φόρτωσαν, παρηγοριέμαι. Γιατί για να λέμε την καθαρή αλήθεια δεν λάβαμε. Ανακαλύπτουμε ολομόναχοι ό,τι ανακαλύπτουμε και ό,τι θεωρητικά μας έχει χορηγηθεί. Κάτι εκλάμψεις μόνο από ήλιο σε σπασμένα μαρμαρένια κομμάτια. Κάτι κουφάρια που πρέπει μόνοι μας να βρούμε τον τρόπο να αποκτήσουνε εκ νέου ζωή. Το πολύτιμο έρχεται στην χώρα μας στο φως μόνο με ανασκαφή. Ακόμα κι όταν δεν είναι τόσο αρχαία τα κολωνάκια που ξεφυτρώνουν. Και κυρίως την ανασκαφή μέσα μας -η άλλη και στο φασκελοκουκούλωστα πότε πότε καταληγει. Γιατί ξέρω μόνο ότι μερικοί φέρνουμε μέσα κατάβαθα μια συγκίνηση ακριβή, φωνές και πρόσωπα από φως και δύναμη που χαρίστηκαν όχι πια μονάχα σε μια πατρίδα αλλά στην ίδια τη ζωή κι αυτό, ρε γαμώτο, ώρες ώρες είναι αποκάλυψη, όμως δυστυχώς όχι πρακτικά και η ίδια η ζωή εν Ελλάδι.

Στο βίντεο εικόνα και φωνή μιας περισσότερο λαμπερής Ελλάδας. Από τη δική μας γενιά πια...