Σωτήρια ψεύδη

Ζούμε για τις στιγμές που η ζωή μας αφήνει μαλάκες για να το πω έτσι ωμά. Απόψε επιτέλους κατάφερα να δω το "Σωτηρία με λένε" στο Θέατρο Στοά. Πηγαίνω περιχαρής και ευγενικός στο ταμείο και διεκδικώ τη θέση μου επιδεικνύοντας το δικαίωμα της ατέλειάς μου. Το θέατρο γεμάτο, θέλετε να μπείτε σε λίστα αναμονής, κύριε, στις 9:30 θα σας ειδοποιήσω, αν είναι, ευχαριστώ. Από τη μία χαίρομαι γιατί πάντα ένα γεμάτο θέατρο με γεμίζει χαρά. Από την άλλη λυπάμαι στην προοπτική μια τέτοια παράσταση να την χάσω.

Λίγο πριν στην ουρά με έχει πλησιάσει μια κυρία, έχω δύο εισιτήρια, κύριε, και η φίλη μου δεν θα έρθει, μήπως θέλετε το ένα, όχι, ευχαριστώ, έχω την ατελεία μου και θα μπω δωρεάν. Η κυρία είναι η επόμενη στη σειρά, νεαρέ, περίμενε λέει, επιδεικνύει δύο εισιτήρια της εργατικής εστίας και εγώ κερδίζω το δικαίωμα να παρακολουθήσω την παράσταση ως εργάτης. Την ευχαριστώ και πάω να πληρώσω το αντίτιμο.

Είναι δώρο.

Πιάσαμε κουβέντα, μιλήσαμε για παραστάσεις που φέτος έχει δει, για την αρχιτεκτονική που παράτησε και τη ζωγραφική με την οποία ασχολείται, για το γιό της και την κοπέλα του και τον Πειραιά. Παρακολουθήσαμε την παράσταση μαζί. Δυό ξένοι λίγο πιό γνωστοί καθισμένοι δίπλα δίπλα.

Και λες ωραία μπορεί να είναι η ζωή, τόσο απλά ωραία μπορεί να είναι. Σαν ψέμα μοιάζει η ώρα όταν το ωραίο συμβαίνει και σε αιφνιδιάζει. Σαν στραβοτιμονιά πριν από το ατύχημα που λέει ο ποιητής αλλά ακριβώς προς την αντίθετη κατεύθυνση. Και το ευτύχημα από μόνο του πηγαίνει.

Συνειδητοποιώ τί μέρα είναι. Καλό μήνα. Ήξερα τί μέρα είναι και αποφάσισα να πάω στο θέατρο. Εκεί που τα ψέματα λένε πάντα την αλήθεια, εκεί που τα ζωτικά ψεύδη είναι οι αλήθειες και δεν έχουνε ανάγκη τις πρωταπριλιές, εκεί που ο χρόνος βγαίνει από τις σελίδες ημερολογίων και μια Σωτηρία υπάρχει στ΄αλήθεια. Η Λήδα Πρωτοψάλτη.