Κάπου

Να' μαι πάλι εδώ και στη μέση του κόσμου ανυπερθέτως χρόνος
όσο, όπου κοντοστάθηκα κι όσο, όπου παρακάτω βγήκα
μνήμη ό,τι βρέθηκε να γίνει διάβα μου ό,τι παρέσυρα ό,τι συγκράτησα
μέσα σε έναν ανεμοστρόβιλο από τους παροιμιακούς κι από κείνους που τίποτα από τη φόρα τους δε μπορώ να μεταδώσω
μέσα στη δίνη ούτε φθορά ξέρω να πω ή συμφορά να κλάψω
να γίνω πιο δραματικός ή παράφορος
να γίνω πιο αφηγηματικός αλλά να φτιάξω όσο το δυνατόν λιγότερες εικόνες
γιατί ζούμε στην εποχή των εικόνων
και δεν είναι σωστό να σε παρασύρω κι εγώ σε ένα ακόμα παραμύθι, σε ένα ακόμα ψέμα, σε έναν ακόμα κυκεώνα ή ανεμοστρόβιλο
γιατί θέλω να καταλάβεις ότι δεν είμαι παραμύθι, ότι δεν είμαι ψέμα,
ότι είμαι ωστόσο - και είσαι προφανώς - κάτι σαν φαινόμενο φυσικό
και σε αυτό το κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση αιμοβόρο παιχνίδι
δε θα έρθω ποτέ πίσω
δε θα στη φέρω ποτέ από πίσω
αλλά και δε θα κάνω ποτέ πίσω
όχι γιατί δε θέλω αλλά γιατί είμαι προδιαγεγραμμένος να μη μπορώ
είμαι καταδικασμένος να προσανατολίζομαι να χαράζομαι να ανατέλλω
ναυάγιο ή σχεδία είμαι από ή προς ένα ξερονήσι τόσο δα μικρό
δεν θέλω ούτε καν σημαία να φαίνεται απ' τη ναυαγοσωστική μου
να με διακρίνεις δε θέλω για να με σώσεις, δε μπορείς δεν
υπάρχει άλλος προορισμός πέρα από εκείνος ο ξέφρενος, ο απεγνωσμένος,
της καρδιάς κοσμοσωτήρια λέμβος η κιβωτός,
ο προορισμός που ούτε κι εγώ μπορώ να φτάνω αλλά νοσταλγώ
στη μοναδική καταγωγή και πατρίδα
πηγαίνω
λάμνω
πιάνω αδέξια το κουπί
κάνω αδέξια κουπί
όπως στη θαλασσα το παιδί στο πρώτο πρώτο κολύμπι
με σανίδα σωτηρίας με βατραχοπέδιλα με μπρατσάκια
με όλα τούτα μαζί
τσαλαβουτάω
όπως η θάλασσα το νησί όταν η φουρτούνα άγρια με ρίχνει στα πιο πετσοκομμένα βράχια
- τα βράχια ανήκουν στη στεριά ή στη θάλασσα; -
ούτε κι εγώ ξέρω
στέκομαι αγέρωχα, όσο μπορώ, εκεί
στην ακαθόριστη μέση
μιας θείας δικαιοσύνης
με μέτρα την ανθρώπινη λογική
π.χ. το ερώτημα
το νερό ή ο ήλιος βασιλεύει τον κόσμο
μέχρι τη μέση πνιγμένος από τη μέση και πάνω πνιγηρός
ανασαίνω ακόμα κομμένος στα δύο χτυπημένος βάναυσα σε αυτήν εδώ τη μέση
το ηλιοβασίλεμα είναι ανατολή με τον μεγάλο δισταγμό
ή μήπως η ανατολή ηλιοβασίλεμα με την παραμικρή ελπίδα
κάθε ανατολή ένα τέλος
καινούργιο
από αρχή
κι ανάποδα
μια αναστολή στην αποστολή
μια παράτολμη πράξη
προσανατολμίζεται;