Άγιος Ιούλιος

Κάθε μορφή αγιότητας έχει να κάνει με μια καινούργια οπτική για τον κόσμο. Με αυτή την έννοια αγιοσύνη είναι μια μορφή καινοτόμας υπηρεσίας προς το πρόσωπο του θεού. Έτσι μόνο ο θεός ορίζεται ως κάτι περισσότερο ή μάλλον πιό ολοκληρωμένο σαν εκδοχή του προσωπικού μας κατ' εικόνα και καθ΄ομοίωσιν. Η πίστη νομίζω πρέπει να εξαντλεί κάθε φορά κι από την αρχή το καθιερωμένο της περιθώριο και να έχει τη διάθεση, αν όχι τη γενεσιουργή πρόθεση, να καταλαβαίνει αυτή τη βαθιά δημιουργική μορφή δύναμης, εκτόνωσης και εντέλει έξαρσης και υπόστασης και επενέργειας της ανθρώπινης φύσης όχι μόνο μέσα από, αλλά ταυτόχρονα και πέρα από τα φυσικά, στα μεταφυσικά και υπερκόσμια όριά της. Σε σφαίρες που ξεφεύγουν από το αισθητό, το δικαιολογημένο και το βολικό.

Έτσι στο ερώτημα αν μπορούν να υπάρξουν άγιοι στις ημέρες μας σκέφτομαι το πείσμα των ανθρώπων για διάρκεια. Χρειαζόμαστε το πείσμα που θα ξεπεράσει τη φθορά ή το πείσμα που σε φέρνει αντιμέτωπο με τον ίδιο σου τον εαυτό; Η παραγωγή ενός ανθρώπινου έργου είναι ζήτημα επιβίωσης ή δημιουργίας; Η προσωπική εμπλοκή με την συνακόλουθη συναισθηματική της επένδυση κινεί τον εσωτερικό μας κόσμο ή η μαθηματική ακρίβεια ενός απρόσωπου μηχανισμού αυτοματοποίησης κινεί τον εξωτερικό; Τα έργα ή οι ιδέες κατευθύνουν τον δρόμο στην εξέλιξη; Η δύναμη και η ρουτίνα της συνήθειας ή η παρόρμηση και ο ενθουσιασμός; Σε τι ποσοστό γεννιόμαστε ενστικτώδεις και σε ποιό βαθμό γινόμαστε συνειδητοποιημένοι και εγκεφαλικοί; Ποιό χαρακτηριστικό μας είναι επίκτητο και ποιά αντίδραση κοιμάται στη φύση μας μέχρι μεγαλειωδώς να εκδηλωθεί; Η πρόθεση για τις πράξεις ή οι πράξεις οι ίδιες; Ξεχνιόμαστε μέσα στα έργα μας για να περάσει απλώς ο χρόνος, επενδύουμε ή χρεωκοπούμε στη λήθη μας;

Κι αν είναι όλα αυτά ένα μαζί; Εφόσον υπάρχει αντικειμενικά κάτι και γνωρίζεις ή νιώθεις ή αισθάνεσαι ή δεν ξέρω τελοσπάντων τι συμβαίνει και ξέρεις ότι υπάρχει πραγματικά αυτό το κάτι πρέπει ή δεν πρέπει να λιγοψυχάς στην πορεία σου να το βρεις;

Τώρα πάλι απ' την αρχή, να μην έχει τίποτα προηγηθεί, να μην έχει τίποτα ειπωθεί από αυτό που προηγήθηκε. Όσο φθείρεσαι, διαρκείς. Η πορεία των ταξιδιών έτσι κι αλλιώς είναι πάντα επισφαλής. Πηγαίνουμε όπου πηγαίνουμε και κάποια στιγμή - αν όχι, κάθε στιγμή- βρίσκουμε τόπο και τοπίο και σταματάμε. Στον τόπο. Στον πηγαιμό. Μια στιγμή, κάθε στιγμή, ακαριαία. Το ταξίδι είναι ταξιδευτής. Όχι ο χρόνος. Όχι ο τόπος. Μέσα στη μέση ενός πουθενά ατελείωτου κι απέραντου βρίσκουμε συνεχώς κουράγιο και πίστη ότι καλά κάνουμε και προχωράμε γιατί ίσως κάποτε κάπου φτάνουμε. Λέμε την κάθε ώρα αρχή ή αφετηρία, από απόγνωση μην πούμε τη μέση φόβο. Και τρομάζουμε αλλά και διασκεδάζουμε ανάμεσα σε έναν κόσμο από μέσα μας περασμένο και απέξω μας περαστικό. Κάποια στιγμή θα έπρεπε να περιγράψω το περιβάλλον, το πολύ συγκεκριμένο περιβάλλον, την πραγματικότητα, όμως κάθε φορά που κάνω ανάλογη προσπάθεια βρίσκω μπροστά μου ολοζώντανο έναν τουλάχιστον διχασμένο κόσμο. Τον πρώτο πρώτο και μοναδικό ίσως διχασμένο κόσμο μέσα μου. Αισθάνομαι τότε η πίστη να έχει ανάγκη από ύπαρξη όχι αόριστα ενός οποιουδήποτε τρίτου, εννοώ ενός τρίτου έξω από αυτή τη διάσταση του δικού μου χώρου και χρόνου και του εξωτερικού, αλλά την δική μου πρώτιστα ύπαρξη επιφορτισμένη με την παραμικρούλα της ενοχή καθαγιασμένη μέσα σε αυτό τον πολύ πραγματικό κόσμο, τις διαθλάσεις του οποίου μου είναι δύσκολο όπως φαίνεται να περιγράψω.

Ο Ιούλιος είναι ο γενέθλιος μήνας μου. Πάντα ο Ιούλιος συνεπώς είναι για εμένα παιδί. Κι όλα αυτά ίσως δεν είναι τίποτα παραπάνω πέρα από σκέψεις με αφορμή μια περιοδεία στην Ελλάδα του 2011 με μια παράσταση παιδική.