Ο δικός σου άλλος

Βροχή οι σταγόνες σου. Μ' αρέσει η αυτάρκεια στις φράσεις. Η ολοκληρωμένη συντέλεια που μπορεί να ακυρώσει ή να επιβεβαιώσει δυό κουβέντες σου. Τόσο αυτονόητες που μπορεί και να τις έχεις ξεχάσει εδώ και καιρό κι αυτή η παράθεση, η παράθεση που μπορεί να φανεί στους περισσότερους που θα σε ακούσουν σχεδόν αυτιστική και χωρίς νόημα, η παράθεση που μπορεί να φανεί περιττή ακόμα και σε εσένα τον ίδιο την ώρα που γεννιέται, η παράθεση της λέξης δίπλα σε λέξη, αυτό το όμοιος ομοίω αεί πελάζει εντέλει, σου επιτρέπει να κάνεις χρήση στις προοπτικές και τις διαθλάσεις σου για να τις ανακαλύπτεις, να τις απευθύνεις για να ακυρώνεσαι ή να γίνεσαι κατανοητός με δυό λέξεις παρόμοιες κι ένα σου εγωπαθώς κτητικό. Βροχή οι σταγόνες σου. Απόπειρες όλες οι εκφράσεις με το στόμα, τα μάτια και με το σώμα σου για όλους αυτούς τους άλλους εκεί έξω, για όλες αυτές τις άλλες πιθανότητες αντιδράσεων στο μυαλό, στο σώμα και στα μάτια ή το δικό σου κενό, έστω μόνο για ήχο, να παράγεις και ίσως τελικά τα καταφέρει και απευθυνθεί κάπου, επηρεάσει κάποιον, έναν που πραγματικά νοιάζεται κάπου αόριστα εκεί έξω ή μάλλον κυρίως για εκείνον που δε θα σου δώσει ποτέ την πρέπουσα σημασία κι εσύ πεισματικά ήθελες να τον νοιάξει. Το εσύ έξω από εσένα που θέλεις να κερδίσεις. Γι' αυτή την περίεργη κτητικότητα που όχι μόνο σε προσδιορίζει αλλά και σε επιβεβαιώνει τελικά μέσω του άλλου. Πάλι από την αρχή φωτισμένο, βαφτισμένο ένα νόημα τόσο προσωπικό, βουτηγμένο σε όλο αυτό που δεν μπορείς ακριβώς να εξηγήσεις αλλά και δεν μπορεί από το δικό σου μυαλό, το σώμα και την καρδιά να ξεφύγει. Ο δικός σου άλλος. Βροχή οι σταγόνες σου και η ανάγκη να εκφράσεις, να ακούσεις πρώτος εσύ τα σκοτεινά σου χείλη να απευθύνονται ξανά σε κάποιον που δεν υπάρχει σε ένα γνώριμο δωμάτιο που στάθηκες πάλι μόνος. Και μπορεί να μην υπάρξει όντως ποτέ κανείς που μπορεί να του είπε κάτι ετούτη η φράση: Είναι ανάγκη η απεύθυνση. Κυρίως όταν είμαστε μόνοι. Σε μια αφύσικη παρουσία, σε μια παρουσία που λείπει είτε σε μια παρουσία που υπάρχει και θα θέλαμε να είναι εδώ. Σε μια φυσική παρουσία απ΄ τη στιγμή που υπάρχουμε τελοσπάντων.