Το κοκκοράκι

Στέκομαι μέσα σε νύχτα και
όπως στο καρύδι κατεβαίνει το σάλιο μου σκέφτομαι
α) απ' τη μέση ξεκινάνε τα πράγματα
β) στη βράση κολλάει το σίδερο και
γ) στη φλέβα κυλάει το αίμα
υπάρχει και η λέξη καρυδότσουφλο στο παραμύθι βέβαια,
όμως δεν υπάρχει αρχή στο ρεύμα ακόμα κι όταν νομίζεις, κοντορεβυθούλη, ότι υπάρχει
η γέννηση έπεται μιας σύλληψης
ένας έρωτας θεωρητικά προηγείται
ποιός είναι λοιπόν στ' αλήθεια ο αστερισμός σου;
τι άλλη απόδειξη θέλεις, 5 χρόνια είναι όσα λίγα κέρδισες από 4 συν πλην
το άπειρο μαύροκόκκινους νευρώνες διατρέχει, προλαβαίνεις να θυμηθείς;
το άπειρο βγάζει τρελή μια φυσαλίδα οξυγόνο
κι εσύ εκεί, επιμένεις, τίποτα λες δε θα περάσει στα έγκατα, τίποτα,
δε γίνεται, στέκω αδρανής πάνω στα έργα
Κλυταιμνήστρα με σφαγμένο τον Αγαμέμνονα εδώ που χτύπησα στέκω
μέσα στο δράμα θεατής
χωρίς σταγόνες φονικής δροσιάς να ευφραίνει
μια παρωδία επικολυρική που στερείται πρωτοβουλίας
έσφαξα (ή νομίζω) ό,τι σε λίγο θα λαλήσει τρεις, σητευτό κοκκοράκι
τρέχει πετσοκομμένος ο λαιμός, το αίμα του με αρνιέται
κι έτσι όπως μπερδεύομαι, μου ξεφεύγει και λέω
σφαγή είναι το όνειρο και το ξημέρωμα αλήθεια
ποιός κόκκορας, ποιός άσωτος υιός, τι παραβολές είναι λοιπόν αυτές;
απόψε πάλι διστάζω αλλά τρέχω κατά εκεί που νομίζω δεν θα τολμήσω να φτάσω ποτέ
με την ίδια στάσιμη και προσωπική ταχύτητα φωτός
μακρινά βλέπω τα αστέρια, φιλόδοξα της νύχτας κάνω τις ευχές
εκείνες εκπληρώνονται φερέλπιδες ή μου πουλάνε γιούχα από ημέρα