Επιφάνεια

Κάνει τόση ζέστη.
Και η ημέρα ακόμα δείχνει αραχνοΰφαντη.
Το υφάδι αυτό της ημέρας
παρά τις πυρακτωμένες αντιξοότητες κατά βάθος νομίζω μου αρέσει,
έχει ενδιαφέρον να κυκλοφορώ έτσι σε αυτή την άδεια κι ανεξίτηλη πόλη.
Είναι σαν ένα ανεπαίσθητο ένδυμα να επιμένει να ντύσει ένα σώμα
που θέλει να σταθεί γυμνό και παραδομένο.
Άκου πρωτοβουλίες το ένδυμα λέω
και σκέφτομαι αυτό που λέω. Το ξανασκέφτομαι κι αναρωτιέμαι τι λέω;
Κι όπως τώρα με τινάζει το σαν
που χρησιμοποίησα αστόχαστα στην προηγούμενη πρόταση
όπως το πυρακτωμένο σώμα το ανεπαίσθητο ένδυμα από πάνω του θέλει να τινάξει
έχω τη βεβαιότητα σχεδόν πάνω μου πιά κι εγώ
μέσα στις έκτακτες ετούτες συνθήκες
ότι έτσι κάπως παράγεται
πιό φυσικά ο ηλεκτρισμός
σε όλες τις επιφάνειες -
ίσως μάλιστα γι' αυτό και περαστικοί δίπλα μου πιά να έχουν απομείνει λίγοι.
Τίποτα για την ακρίβεια δεν ανταποκρίνεται στη συνηθισμένη συνθήκη,
η ζωή που έζησα, η ζωή που συνήθισα, η ζωή που θέλω να ζήσω
o δρόμος ο ίδιος που περνάω για να προσπερνώ
μέχρι να πω είναι αλλιώς, από δω δεν έχω ξαναπεράσει.
Έτσι και τώρα, καθώς ο χρόνος γίνεται απίστευτα άχρονος
ενώ επιμένω να κυκλοφορώ στα ίδια ακριβώς πάνω - κάτω στενά,
χάνω την γνώριμη ιδιότητα απ' τις ίδιες μου τις αισθήσεις,
θέλω να πώ άχρονος γίνομαι σε βαθμό που κι εγώ ο ίδιος αδυνατώ να πιστέψω
τι θα ξεπεταχτεί στην επόμενη γωνία.
Τότε, δηλαδή τώρα
- περιφερόμενο
στιγμιαία
περιεχόμενο
όσο να πεις κάτι είδες -
μέσα σε αυτή τη σχεδόν παραφορά
ενώ τρέμω να βρω ένα ξεχωριστό σαν, να το πω κι ευχάριστo
και η ευκρίνεια ακόμα μέσα σε αυτό το γνώριμο τοπίο
χάνεται ανεπαίσθητα
κάπου στρέφοντας παράφορα αδειασμένο το βλέμμα
έτσι όπως στάζει δακρυσμένο το μέτωπο πιά κι όχι τα μάτια
πάνω στο καθημερινό περπάτημα
σε ένα από συνήθεια παραδομένο διασκελισμό
όσο ένα αργό βλεφάρισμα
σε μια χιλιοειδωμένη γωνία
μέσα σε ετούτη την εκτυφλωτική διαύγεια
καταφέρνω να δω
φευγαλέα από τη δική τους
αδύναμα από τη δική μου πλευρά
τον Ορέστη ή τον Ηρακλή,
το στιγμιότυπο που ντύνεται τη διαφάνεια με όλο το σκοτωμένο αίμα του Νέσσου.
Λίγο πριν τη λέξη μαινόμενος γιατί
λίγο πριν τον ήρωα γεννιέται φαντάζομαι η λέξη άνθρωπος
Όχι κάποιος που μοιάζει,
όχι ένα σύγχρονο ανάλογο για να μπορεί να γίνει η μυθολογική αναγωγή
που θα ξεγελάσει.
Τους ίδιους, τον Ηρακλή και τον Ορέστη
λίγο πριν γίνουν λιωμένα σάρκα και οστά
αδιευκρίνιστα βλέπω.

{Φτιάχνουμε ζωές με ήρωες την παραφορά και τα λάθη μας;}