Για την Πανσέληνο

Ο άνεμος πέφτει γονυκλινής στη ρίζα των τειχών της φυλακής. Η φυλακή παίρνει μαζί της όλα τα κελιά όπου κοιμούνται οι φυλακισμένοι, γίνεται ελαφριά σαν πούπουλο και σχίζει τους αιθέρες περνώντας μέσα απ' τ' άστρα. Δρόμο πάρτε, δρόμο αφήστε, κήνσορες, οι κλέφτες έχουν φύγει μακριά. Οι λωποδύτες έχουν γίνει αναδύτες. Αναδύονται μεσ' απ' της σκάλας τη σπείρα ή έλκονται με τον ανελκυστήρα προς τα ύψη. Αδιόρατοι περνούν και στο πέρασμά τους γίνονται τα ορατά αόρατα. Ξαφρίζουν. Και μετά οι ένοικοι από τη λύσσα τους αφρίζουν. Στο κεφαλόσκαλο ο μεσονύχτιος αστός, κεραυνωμένος απ' τη φρίκη του μυστηρίου ενός παιδιού που κλέβει κι ενός εφήβου που τις κλειδαριές παραβιάζει, αυτός ο αστυγενής, το θύμα της ληστείας, δεν βρίσκει το κουράγιο να φωνάξει: "Πιάστε τον κλέφτη!" Μόλις και μετά βίας γυρίζει το κεφάλι να κοιτάξει. Ο κλέφτης κάνει τα κεφάλια να γυρίζουν, τα σπίτια να κλυδωνίζονται, τους πύργους να χορεύουν και τις φυλακές να φτερουγίζουν.

Ζαν Ζενέ, Η Παναγία των λουλουδιών, μετ. Δημήτρης Δημητριάδης