Η επαλήθευση

H ομορφιά είναι μόνο ζωή, είναι όλο ζωή, είναι ο μόνος τρόπος που έχει η ζωή να σε αιφνιδιάζει. Δεν υπάρχει δίλημμα ή όπως λέγεται το ποιός προηγείται, ποιός ακολουθεί, ποιός έπεται ή προσπερνά. Δεν υπάρχει καν σχίσμα στο δόγμα η ζωή ή η τέχνη. Υπάρχει μόνο ο τρόπος που η ζωή καταφέρνει αναίσθητος να στέκεσαι μπροστά της αν είσαι τυχερός ή μέσα της αν είσαι ακόμα πιό τυχερός βαθύτερα να διαχειρίζεσαι τις αισθήσεις σα να βρήκες κάτι τόσο γνώριμο σαν από πάντα παλιό και κάτι τόσο πρωτοφανέρωτο σα για πάντα φευγάτο. Κι ίσως γι αυτό έχεις ανάγκη να χωρίζεις το χρόνο σε μήνες, χρόνους, γενιές, εποχές, να λες τρέμοντας την ώρα που συμβαίνει κι αυθόρμητα την απλούστατη μα αλύτρωτη, τη σπάνια λέξη ωραίο. Κάθε εποχή είναι η ωραιότητα κάθε παρθενικής τέτοιας φοράς. Η επαλήθευση, ξαναζώντας, χάσκοντας, με όλες ετούτες τις υποδιαιρέσεις θέλοντας, ανίδεα αλλά κι ιδεατά, να κάνεις δικό σου όλο τον απροσμέτρητο κι όμως τόσο λίγο σου χρόνο. Κι αφού να κερδίζεις ατέλειωτα όπως ξέρεις δε μπορείς, για μια έστω, για μια τότε έστω στιγμή μες την απέραντη ζωή να κερδίσεις ένα ψιχίον από τούτη την ομορφιά και την τέχνη.