Σε δεύτερο πρόσωπο

Έχω μπερδέψει τόσο πολύ τα πρόσωπα που κάποτε σου ζητάω άναρθρο λόγο, λόγο χωρίς να είσαι εδώ, κι όπως μιλάω φλύαρα συλλαβές σα να έρχεσαι - ξέρω ότι πλάθω κατάλληλα την ψευδαίσθηση που θα με καθησυχάσει, δεν είναι όμως δίκαιο την ανάγκη αυτή να την λένε μονόλογο στο κενό, θέατρο ή στη χειρότερη κραυγή απόγνωσης εν υποκρισία. Ξέρω ότι στα κοινά μας όνειρα θέλεις να μπεις βαθιά μέχρι τη λαμπερή σου σάρκα κι αυτό που σε τρομάζει να αγγιχτείς ξέρω ότι ολόκληρο είναι δικιά μας ζωή, ένας ανείπωτος διάλογος ανάμεσα σ' εσένα, τη σιωπή και εμένα.