Λατρεία

Κάπου στην άγνοια διεξάγεται ένα παιχνίδι, ένα παιχνίδι αμαρτωλό χωρίς επικές μάχες, πανηγυρικές νίκες ή ένδοξους σακατεμένους, ένα παιχνίδι αναμάρτητο τελικά, φέρω αποκλειστικά όλη την ευθύνη του εγώ όπως κι εσύ τη φέρεις κι ας μην καταλαβαίνουμε καλά καλά τίποτα εκ των προτέρων, ξέρω ότι θα μάθω κάποια στιγμή ως δια μαγείας όλες τις σωστές απαντήσεις, γιατί θα τις έχω κάνει όλες πρώτα λάθος και θα μαθαίνω πάντα εκ των υστέρων ποιό είναι το σωστό, γιατί έτσι πρέπει να παίζεται το αιμοβόρο παιχνίδι, και θα με θυμώνει να ακούω τους ανθρώπους τους άλλους αλλά κυρίως εσένα να λέτε ότι έχω κατάφωρα άδικο γιατί μέσα στο δικό του πείσμα κρυμμένος κανείς όπως εγώ όπως κι εσείς δεν καταλαβαίνουμε ότι το ίδιο παθαίνουν όλοι γιατί έτσι είναι, κάτι σα μοίρα κοινή αυτή η ιστορία κι αυτό που με παρηγορεί είναι ότι αυτό καθαυτό το συμβάν, το αιματηρό, το άδικο, ίσως και να σημαίνει μάλλον ότι δεν έχω κάνει πουθενά λάθος εγώ όπως ποτέ δεν έφταιξε και δεν έκανε λάθος και άλλος κανείς ούτε κι εσύ, κυρίως εσύ δεν έκανες ποτέ λάθος, όσες φορές κι αν σε κατηγόρησα για το αντίθετο κάποτε μεταξύ μας, ποτέ δε το εννοούσα και το ξέρεις, πέρα από τις στιγμές εκείνες της αδυναμίας, τις ώρες ώρες εκείνες που έτσι αναπαίσθητα προκύπτει ο αναμάρτητος αμαρτωλός και ενσκήπτει για συμφορά ο κοινός μας χρόνος όμως τίποτα δε συμφέρει, γινόμαστε απλώς μια ακόμα θνητή και χαμένη ευκαιρία και δε σταματάει το κάταγμα κανείς κανενός, ίσα ίσα... κανενός είδους δεκανίκι μόνο σπάνε τα κόκκαλα για να γίνει και εσωτερική η αιμορραγία και περνάει και παίρνει τα άχρηστα συμπράγκαλα ο καιρός. Έργα μιας άλλης ζωής. Της Αξιολάτρευτης και Λανθασμένης.