Μολυβένιο στρατιωτάκι

Άσε με, σου λέω, ήσυχο, ρε παιδάκι μου, δεν έχω διάθεση. Ναι, εγώ που λαμπάκι έβλεπα να αναβοσβήνει και σου χαμογελούσα για πάντα, φέτος δεν έχω διάθεση, δεν έχω κέφι, βρ' αδελφέ, δεν έχω χριστουγεννιάτικο πνεύμα. Το δέντρο το αποφάσισα νωρίς, δεν θα στολίσουμε σπίτι φέτος. Στόλισα στου Θέμη και της Άννας.

Νιώθω κούφια την ανάγκη μέσα μου. Γιατί ανάγκη μέσα στην ψυχή μου είναι τέτοιες ημέρες η κάθε χρονιά, το ξέρεις και το σεβόσουν όταν παρανοϊκά σχεδόν τις άλλες, τις περασμένες χρονιές, σου έλεγα έλα να πάρουμε μια μπαλίτσα ακόμα, και τούτο εδώ τον αρκούδο, κοίτα τί όμορφος που είναι, και τα φωτάκια δεν είναι ποτέ αρκετά, ποτέ δε με φτάνουν τα φωτάκια κι εσύ έλεγες με τη μεγάλη σου φωνή πότε θα μεγαλώσεις, Χριστέ μου, μα τα Χριστούγεννα μόνο μικραίνεις απαντούσα με παιδική φωνή εγώ, άσε με ήσυχο να βγω παραέξω, να βγω πάνω από όλ' αυτά, αυτό είναι μια πρωτογενής ανάγκη, όχι πολυτέλεια, δεν το καταλαβαίνεις; Χρυσόσκονη ψεύτικη να τα σκεπάσεις όλα. Μ' ένα έλκηθρο μαγικό χωρίς βαρύτητα να περάσεις νιφάδα, δεν το νιωσες ποτέ σου; Κόκκινος κόκκινος από το κρύο. Με το σκούφο και με τα κασκόλ. Πάνω απ' τη μικρή ζωή μας, ζωούλα μου, να περάσεις. Χαμογελούσες. Χαμογελούσα κι εγώ. Τα βρίσκαμε.

Γυάλινες μπάλες για το δέντρο. Άνοιξα φέτος τα ντουλάπια στο σαλόνι. Κάθησα και κοίταζα. Φυλαγμένες, πολύχρωμες, σχεδόν μαγικές. Προσεχτικά τις έχω διαλέξει μία μία μέσα στα χρόνια. Τα χρόνια μου είναι μέσα σε αυτά τα κουτιά, μέσα σ' αυτές τις μπάλες τα έχω φυλάξει. Πιό πολύ κι από γενέθλια τα φυλάω αυτά τα κουτιά. Έχω στολίδια για το δέντρο μου από τότε που ήμουνα πέντε χρονών, ίσως και πιό παλιά. Αν κάποτε με παρασημοφορήσουν για κάτι, με τα χριστουγεννιάτικα στολίδια μου να τους πεις να το κάνουν. Κάθε χρόνο κι ένα ολοκαίνουργιο. Ακόμα και τη χρονιά που πέθανε ο πατέρας στόλισα δέντρο μικρό. Στο παιδικό δωμάτιο, όχι στο σαλόνι βέβαια, τί σημασία έχει, είπαμε τα Χριστούγεννα δεν είναι χλιδή, είναι ανάγκη. Έτσι για το καλό. Φέτος όμως όχι. Φέτος ούτε στολίδι.

Απρόσεχτα, βιαστικά έκλεισα πίσω μου τα ντουλάπια, οι γυάλινες μπάλες και τα παιχνίδια έμειναν εκεί αζήτητα, μυστικά, κρυμμένα, τα αιχμαλώτισα, λες να σπασα, Χριστέ μου, καμιά; Τί σημασία έχει, μολυβένιο στρατιωτάκι, κάπου θα την έβαζα. Φοβάμαι μόνο μην έσπασαν όλα μαζί. Κάτσε, ευκαιρίας δοθείσης, θα πάω να ξανακοιτάξω...
.........................................................................................................................

Όλες αρτιμελείς... Τί έλεγα; Αρτιμελής... Α, ναι... Ποιός; Εγώ... Που τις κρέμαγα στο δέντρο και τους άλλαζα θέση κάθε τρεις και λίγο γιατί δεν άντεχα να μείνει καμιά παραπονεμένη. Λιγότερο προβεβλημένη. Προσβεβλημένη. Οι σταρ των ημερών καταχωνιασμένες εκεί μέσα στα ντουλάπια. Οι απαστράπτουσες αποσυρμένες.

Ποιός; Εγώ... που για δεκαπέντε μέρες έστω τις είχα (σαν) κόρες των οφθαλμών μου...