Σιγή στον ουρανό, σιγή στη γη στα δέντρα
φύλλο δεν κουνιόταν, δεν άκουγες τίποτα, τα θηρία είχαν βουβαθεί
Ευριπίδης, Βάκχες 1084 -5
Ξεκίνησα να γράφω. Ήταν παράπονο. Τα έσβησα όλα. Είναι παράπονο. Ακόμα. "Είναι πάντα εκεί, ήταν πάντα εκεί και δεν μπορείς ν' απαρνηθείς τη ζωή που νιώθεις". Παίζουμε πάντα πάνω σε μιά σκηνή μια ιστορία που δεν θα μάθουμε ποτέ την αλήθεια της ολοκληρωμένη.
Με πιάνει αυτό που θέλω να τραγουδήσω ξαφνικά ωδή της φύγης από εκείνες που κάπου κάπου φυτρώνουν αριστοτεχνικά στα έργα κυρίως του Ευριπίδη. Στα χορικά αυτά οι γυναίκες θέλουν να πάρουνε δρόμο και δρομάκι και πηδούν το ποταμάκι για να φύγουν μακριά. Εκείνη που βρίσκονται, το νιώθουν, η γη δεν τις χωράει και να πάνε σαν άλλοτε πρόσωπα του μύθου εύχονται σε μέρη απίθανα, μαινάδες καβάλα σε κυπαρισσόδεντρα να φάνε τον Πενθέα. Ντύθηκε λοιπόν κι εκείνος γυναίκα. Μαινάδα. Καβάλα πάει στων γυναικών την εκκλησιά, καβάλα προσκυνάει. Βολοδέρνει στις πλαγιές των βουνών, πάνω απ' της θάλασσας το κύμα, με άλλες, μη συνάδουσες του κόσμιου μορφές. Συνάδουσες... Πολύ τραγούδι έπεσε, μανούλα μου, απόψε.
Πρόσωπο ίδιο. Προσωπείο άλλο. Τον Πενθέα -κακά τα ψέμματα, ο μύθος είναι μύθος- τον έφαγε Πενθέας. Πήρε απλά όνομα πιό δραματικό: κάτι σαν Ινώ, κάτι σαν Αγαύη, κυρία Βέναμπλ ίσως. Είναι πάντα Πενθέας. Ήταν πάντα Πενθέας. Και δεν μπορεί ν' απαρνηθεί το ρόλο που παίζει.
Μέσα στο έργο η κατάσταση στο απροχώρητο έχει φτάσει. Οι εξελίξεις τρέχουν δραματικά, τα πράματα χειροτερεύουν. Μέσα στο έργο. Ίσως καμιά φορά και έξω από αυτό. Δεν ξέρω. Παίζω πάνω σε μια σκηνή μια ιστορία που δε θα μάθω ποτέ την αλήθεια μέχρι το τέλος. Λοιπόν συνάδουν οι ωδές -διαπράττω αμάρτημα τρίτη φορά, είναι ορκίζομαι η τελευταία.
Πού καιρός μέσα σε όλα αυτά για ωδές της φυγής και ευρεσιτεχνίες καλλιτέχνη. Ωστόσο:
- Εδώ, κάτσε να φας.
- Είμαι παράφωνος στο τραγούδι, ξέρεις.
- Από τις δαγκωνιές θα ' ναι. Γι' αυτό: Σβήστα όλα. Κι όχι ευχαριστώ.
- Είμαι εγώ. Θα με φάω απόψε.
για τον Κώστα Ταχτσή
φύλλο δεν κουνιόταν, δεν άκουγες τίποτα, τα θηρία είχαν βουβαθεί
Ευριπίδης, Βάκχες 1084 -5
Ξεκίνησα να γράφω. Ήταν παράπονο. Τα έσβησα όλα. Είναι παράπονο. Ακόμα. "Είναι πάντα εκεί, ήταν πάντα εκεί και δεν μπορείς ν' απαρνηθείς τη ζωή που νιώθεις". Παίζουμε πάντα πάνω σε μιά σκηνή μια ιστορία που δεν θα μάθουμε ποτέ την αλήθεια της ολοκληρωμένη.
Με πιάνει αυτό που θέλω να τραγουδήσω ξαφνικά ωδή της φύγης από εκείνες που κάπου κάπου φυτρώνουν αριστοτεχνικά στα έργα κυρίως του Ευριπίδη. Στα χορικά αυτά οι γυναίκες θέλουν να πάρουνε δρόμο και δρομάκι και πηδούν το ποταμάκι για να φύγουν μακριά. Εκείνη που βρίσκονται, το νιώθουν, η γη δεν τις χωράει και να πάνε σαν άλλοτε πρόσωπα του μύθου εύχονται σε μέρη απίθανα, μαινάδες καβάλα σε κυπαρισσόδεντρα να φάνε τον Πενθέα. Ντύθηκε λοιπόν κι εκείνος γυναίκα. Μαινάδα. Καβάλα πάει στων γυναικών την εκκλησιά, καβάλα προσκυνάει. Βολοδέρνει στις πλαγιές των βουνών, πάνω απ' της θάλασσας το κύμα, με άλλες, μη συνάδουσες του κόσμιου μορφές. Συνάδουσες... Πολύ τραγούδι έπεσε, μανούλα μου, απόψε.
Πρόσωπο ίδιο. Προσωπείο άλλο. Τον Πενθέα -κακά τα ψέμματα, ο μύθος είναι μύθος- τον έφαγε Πενθέας. Πήρε απλά όνομα πιό δραματικό: κάτι σαν Ινώ, κάτι σαν Αγαύη, κυρία Βέναμπλ ίσως. Είναι πάντα Πενθέας. Ήταν πάντα Πενθέας. Και δεν μπορεί ν' απαρνηθεί το ρόλο που παίζει.
Μέσα στο έργο η κατάσταση στο απροχώρητο έχει φτάσει. Οι εξελίξεις τρέχουν δραματικά, τα πράματα χειροτερεύουν. Μέσα στο έργο. Ίσως καμιά φορά και έξω από αυτό. Δεν ξέρω. Παίζω πάνω σε μια σκηνή μια ιστορία που δε θα μάθω ποτέ την αλήθεια μέχρι το τέλος. Λοιπόν συνάδουν οι ωδές -διαπράττω αμάρτημα τρίτη φορά, είναι ορκίζομαι η τελευταία.
Πού καιρός μέσα σε όλα αυτά για ωδές της φυγής και ευρεσιτεχνίες καλλιτέχνη. Ωστόσο:
- Εδώ, κάτσε να φας.
- Είμαι παράφωνος στο τραγούδι, ξέρεις.
- Από τις δαγκωνιές θα ' ναι. Γι' αυτό: Σβήστα όλα. Κι όχι ευχαριστώ.
- Είμαι εγώ. Θα με φάω απόψε.
για τον Κώστα Ταχτσή
7 comments:
Και μένα με πιάνει, αυτό, το να θέλω να φύγω, να κρυφτώ από όλα, να σωθώ.
Τις καλημέρες μου.
ταχτσης, σεργιανοπουλος, παζολινι, η ιστορία ίδια, η εποχή αλλάζει, και ο δολοφόνος βρίσκεται;
Σπουδαιο blog :)
Καλο βραδυ.
Μας μπέρδεψες-κι είμαστε και σκοτινιασμένα από μέρες.
Μόλις ειδα τις Βακχες στο Πορεία. Τελικά ο καλλιτεχνής φαίνεται κι απο την επιλογή του ρεπερτορίου τη σωστή στιγμή της κοινωνικής ώρας.
Πόσες απο τις φετινές παραστάσεις καλές, κακες η αδιάφορες έχουν αυτή την επιλεκτική επικαιρότητα, πέρα απο τις αρχικές προθέσεις του συγγραφέα?
Είναι περίεργο ότι είναι πολλές. Αυτό σημαίνει για μένα ότι έχουμε καλό θεατρικό δυναμικό. Αλλά σε αντιδιαστολή κάποιες παραστάσεις που είδα του τύπου "βιοπαλαιστη κτλ" ενω επικαλούνται την επικαιρότητα δεν την εμπεριέχουν.
(ασε τα 50ε).
Το κείμενο σου θα μπορούσε να ήταν στο εισαγωγικό σημείωμα της παράστασης του θεάτρου Πορεία.
Αν και τόσο προσωπικό, τελικά η ισως ακριβώς γι΄αυτό είναι τελικά σημπαντικό!
@pavlos Εγώ φοβάμαι ότι ούτε εκεί μέσα μπορείς να σωθείς. Κατά κει φεύγω κι εγώ φορές πολλές. Το αποτέλεσμα μηδεν ωστόσο.
@Tovenito με τον δολοφόνο μέσα μας τί γίνεται δεν ξέρω.
@candys τετραδιάκι Έχεις το τετράδιο από το αγαπημένο μου καρτουν. Αυτό είναι πολύ πιο σπουδαίο :)
@7 μου, θα θελα να μην σε είχα μπερδέψει αλλά τώρα που το σκέφτομαι κι εγώ μπερδεμένος είμαι. Εφτά και παραπάνω μη σου πω τα δικά μου παρακλάδια. Πάνω στο κυπαρισσόδεντρο. Δέξου μια ελπίζω πιό διαφωτιστική ατάκα προς το παρόν που περιγράφει το μπέρδεμα δυό κόσμων σε μιαν άλλη τελετουργία: "Τα σα εκ των σων" Ξεκαθάρισε καθόλου το τοπίο;
@Αισθηματική ηλικία, θέλω κι εγώ να δω τις Βάκχες. Ακουσα αντικρουόμενες απόψεις. Αλλά με το πείσμα που έχω μόνο αν το δω θα πιστέψω. Πενθέας, παιδί μου, Πενθέας. Φέτος γενικώς δεν βλέπω θέατρο αρκετό. Με συγκρατεί ένα μικρό παράπονο. Θα ήθελα να παίζω. Δεν έχει σημασία αυτός ο εγωισμός. Το θέατρο δεν έχει ανάγκη κανένα.
Προχτές είδα το Λιωμένο Βούτυρο και το θεώρησα εξαιρετική παράσταση. Όπως εξαιρετικές είδα και θεώρησα την Επίσκεψη της γηραιάς κυρίας και το Μακρύ ταξίδι της μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα. Ράνια Οικονομίδου, Άλκη Κούρκουλο... αγαπώ!
@
acteur ?
acteur ?
acteur ?
τιμή μας, που είσαι εδώ !
και κρατώ σημειώσεις για παραστάσεις :)
Post a Comment