Φιλόδοξες σημειώσεις για μια διανομή στην Τρικυμία του Σαίξπηρ

Είναι απίστευτη η μανία της θάλασσας να καταφάει τα βράχια. Τρομάζει. Τώρα κάθομαι λίγο πιό μακριά, πολύ λίγο μακρύτερα σ' ένα περβάζι όμως δίπλα στο κύμα, κοιτάζω εκ του ασφαλούς που λένε λες και ξέρουν τη θάλασσα, μα δεν καταλαβαίνω. Κάποια μέρα θέλω να σταθώ αντάξιος προς τα κύματα, προς ένα κύμα μόνο αντάξιος να σταθώ, να μπορέσω, θέλω και να φωνάξω δυνατότερα, να τολμήσω περισσότερα, να καταπιώ τα πάντα. Τότε ίσως καταφέρω να γίνω στοιχειό, αλλά αναρωτιέμαι θα έχω τότε ακόμα ύλη; Κι αν πάλι όλα αυτά τα κύματα δεν είναι ηθοποιοί σε ετούτο εδώ το δράμα; Κι αν πάλι όλα αυτά τα κύματα είναι μονάχα -άκου, μονάχα- θεατές μου; Τί όνομα θα είχε αυτός ο ρόλος μου; Ποιές θα' ταν οι αρχές μου; Και ποιά ηθική o ξεγελασμένος εγώ από το φαινόμενο της παλίρροιας στης σκηνής πιά το περβάζι θα είχα; Είμαι αυτός εδώ ο μικρούλης αχινός κολλημένος πάνω στο βράχο σκεπασμένος από θεόρατα κύματα. Ο μικρός αυτός κάβουρας που δεν ξέρει καταπού πάει και περπατάει ανώφελα πελαγωμένος στην ουσία, πάντα ανάποδα για να χάνει το δρόμο. Δεν ξεκόβεις εύκολα από την ύλη ακόμα και όταν είσαι η ύλη έστω για τα όνειρα. Τη θάλασσα αμφισβητώ, το χαμό όμως από το κύμα τον νιώθω. Ορίστε πώς έγινα ο κάβουρας και να και το ζουμί μου. Δεν αλλάζω ποτέ. Φιλοκτήτης όμως δεν θα καταφέρω να γίνω και ήρωας. Και τί σημαίνει Φιλοκτήτης και πού κολλάει ο Φιλοκτήτης εδώ. Φιλοκτήτης σημαίνει ανένδοτος, καταλαβαίνετε λοιπόν πού κολλάει. Κι όμως δε ζήτησα αυτό. Ήθελα του Πρόσπερο να' μαι μονάχα παλιάτσος. Άριελ ή έστω ο Γκονζάλο.