Ο συγγραφέας λέει: Αν έστω υπάρχει και η παραμικρή συμπάθεια στους ανθρώπους, θα με καταλάβετε. Έχω πάρει χαρτί και μολύβι και καταγράφω φλύαρες φωνές μέσα μου που σωπαίνουν. Στην πραγματικότητα γράφω σε συνέχεια αυτά που θέλω να πω γιατί σωπαίνω μεν όταν δε μιλώ, όμως μέσα μου σχηματίζω άναρθρες συλλαβές που θα τις έλεγα και έξω αν μπορούσα, αν η σιωπή δε με εμπόδιζε να μιλάω και αν τα άναρθρα νοήματα είχαν κάποιο νόημα τελοσπάντων στην αλήθεια. Αυτή η αλήθεια είναι όμως πάντα σχετική και εγώ το σίγουρο είναι δεν προτίθεμαι να σωπαίνω. Ποτέ. Τα λόγια είναι πάντα φουσκωμένα κύματα μιας θάλασσας φαφλατάδων κι εγώ τώρα μιλάω. Φαφλατάδες προστάζω. Δίχως νόημα στην αρχή και χωρίς αυτό που κάποτε φτάνει να αρθρώνεται ειρμός σέβομαι ασύντακτα λόγια και σκέψεις. Ξεχύνονται πάντοτε ακαλαίσθητα σε χαρτί λευκό μαύρες μουτζούρες οι λέξεις. Πληγώνουν. Παραμιλάω και συνθέτω νοήματα ασύνδετα, εκτοπίζω τον χρόνο για να τον ξεχνάω. Πονάω στον χρόνο και γι΄αυτό τον μιλάω. Δεν επιτρέπω στις πληγές να πιάσουνε κακάδια. Σημάδια κόκκινα οι λέξεις στα χαρτιά μου. Μιλάω σημαίνει θυμάμαι και θυμίζω, μέσα στο χρόνο μου ζω επειδή κάτι μου θυμίζω. Τί κάνω τώρα ακριβώς; Ορίζω το ρήμα ξεστομίζω. Δεν έχω σκοπό να μεταφέρω άλλη σήμανση, όμως δεν είναι πάντα αυτονόητες και οι απλές διαδικασίες. Ελπίζω μόνο να μη φαίνομαι απλοϊκός. Θα ήταν κρίμα οι στιγμές αυτές να άφηναν ανεπίδοτο το νόημά τους. Αν παρ΄ελπίδα συνέβηκε, συμπαθάτε με...
Κι ο θεατρίνος: Θέλω να αφήσω τα χέρια μου ανοιχτά σα να είναι η πρώτη η φορά που θα μπορέσω να αφήσω έκθετο και το στήθος μου σε ένα πραγματικό βέλος να με συντρίψει Ζω στην ερημιά συναναστρέφομαι όμως με διαχύσεις τους ανθρώπους Δε με προσβάλλουν τα αισθήματα Αντιθέτως επιζητώ όσο και αν φοβάμαι και το κεφάλι σκύβω την πρώτη στιγμή που θα μου δώσουν σημασία τη δική τους σημασία να μου δώσουν οι άνθρωποι τη δική τους εξήγηση την απόπειρα που θα κάνουν όλο νόημα οι άνθρωποι υπέρ της ζωής μου το δικό τους νόημα να μου δώσουν οι άνθρωποι Μια αδιόρατη επικοινωνία
Ένα κείμενο για την Παγκόσμια Ημέρα του Θεάτρου 2008. Τις δύο τελευταίες εβδομάδες παρακολουθώ ένα σεμινάριο με τη Μάγια Λυμπεροπούλου. Της το αφιερώνω.
9 comments:
Φαφλατάς και υποκριτής... όχι και τόσο καλός ο συνδυασμός σε μια κοινωνία ανθρώπων που χρησιμοποιεί τους τρελούς της, όχι ως μπροστάρηδες, μα ως παραδείγματα προς αποφυγή
Μην υποτιμάς τη σιωπή. Είναι ολόκληρος επικοινωνιακός κώδικας. Γι' αυτούς που ξέρουν. Και τους αφορά να ξέρουν.
Μακάρι η "δασκάλα" σου να δει το υπέροχο κείμενο. Την αφορά να ξέρει.
Εξαιρετική η δασκάλα σου, αλλά φαντάζομαι το ξέρεις...
Δυνατά κείμενα. Αυτό για την "ομιλούσα" σιωπή, με άγγιξε πολύ... Τέτοια σεμινάρια βγάζουν στην επιφάνεια πολλά πράγματα βαθιά κρυμμένα μέσα μας. Εγώ ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω όσα άκουσα, έζησα και συνέβησαν στα σεμινάρια του Λιβαθηνού. Επίσης, εξαιρετικός δάσκαλος, άνθρωπος, σκηνοθέτης. Φαντάζομαι κάπως έτσι είσαι κι εσύ με την Λυμπεροπούλου.
Μεστός λόγος, μεστή σιωπή, μεστή κραυγή...
Καλησπέρα Αντώνη
"Ζω στην ερημιά συναναστρέφομαι όμως με διαχύσεις τους ανθρώπους" -Πόσο πολύ αλήθεια είναι αυτό για τον άνθρωπο-καλλιτέχνη...Και πόσο αδύνατο να το καταλάβει ο "κοινός θνητός"... Καλημέρα!
:)
Αγαπω Σαμουελ!
Γειάσου φίλε...πάρα πολύ ωραία τα κείμενά σου...κάπου μου θύμισαν έτσι τη γραφή του μεγάλου Ο.Ελύτη! (όσο και αν αυτό σου φαίνεται παράλογο ή περίεργο!!)...πάρα πολύ όμορφα...τα κείμενά σου σφίζουν από νοήματα και εικόνες...πάρα πολύ όμορφα...καταπληκτικά...Αθανασία.
Μία εξαιρετική δασκάλα κι ένας εξαιρετικός μαθητής. Και τα λόγια και οι σιωπές είναι μαριονέττες στα ευλύγιδτα δάχτυλά σου... (με την καλή έννοια)
Post a Comment