Αμόλα καλούμπα...

Από το πρωί στο κεφάλι ο ουρανός. Ένας ανέφελος χαρταετός κλωθογυρίζει. Πολύχρωμος. Παρέα με άγνωστους φίλους του, άλλους. Η ατμόσφαιρα πεντακάθαρη καθώς ανεβαίνουμε αυτοκίνητοι το βουνό. Δεντράκια άπειρα μετρημένα μία μία φυτρωμένα βελόνες. Κατάφυτα πευκοβελόνες. Από τη μεριά της Πάρνηθας που δεν είναι Καρνάβαλος καμμένη. Από την αισιόδοξη πλευρά της πατρίδας που όπως την φώτιζε ήλιος καθαρός είχε αποκτήσει χρώμα κυπαρισσένιο. Από την πλευρά που ο πατριώτης νιώθει όχι δέσμιος στρατιώτης μα αετός απολυμένος. Ταξιδευτής ουρανός. Πεντακάθαρα γαλανός και φιλτισένιος. Ο φωτεινός, όχι ο φωτισμένος. Όχι εκείνος πιά ο στα κεφάλια μόνο. Ο έξω. Μπροστά στα μάτια το φως διψασμένο για μάτια. Μια στιγμή ανεβαίνοντας τίποτα πια εδώ. Φορτωμένο βαρυσήμαντο κάτι; Όχι, τίποτα. Αμόλα καλούμπα. Μια στιγμή η βαρύτητα να κατανικηθεί. Αμόλα καλούμπα. Να πάρω λίγο τα πάνω. Μια στιγμούλα να λαχταριστώ, όχι να λαχταρισμένω.

Λέω στιγμή και πατάω στο πληκτρολόγιο ανορθόγραφα, στυγνή γράφω. Οι στυγνές στιγμές. Οι ανορθόγραφες. Λόγια του αέρα. Η μάσκα του χαρταετού. Η καθαρή. Η πολυφορεμένη μουτσούνα πασαλείφτηκε όσο πασαλείφτηκε μέχρι χτες και σήμερα έριξε καταγής το αποκρεουργημένο μπογιάτισμά της. Το απαρνήθηκε γιατί κουράστηκε να φτασιδώνει εντυπώσεις και σήμερα φόρεσε χρώματα άλλα. Καινούργια. Καθαροπλυμένα Δευτέρα. Αχ, να μπορούσα τα αιολικά α, Σαπφώ, να τα βγάλω. Τα κέλομαι σε, Γογγύλα.

Ανάμνησις: Μια μέρα κάποτε πριν χρόνια ταξίδεψα ψηλά πάλι πίσω στο χρόνο σα να τανε βουνό. Απύθμενα κατά βάθος. Θυμήθηκα το παιχνίδι. Δυό τα παιδιά και τα μπαλόνια δύο. Αδέλφια. Μπαλόνια των πανηγυριών. Ηλιοφουσκωμένα. Και καθώς παίζουν σαν αδέλφια που΄ναι τα παιδιά, ένα, το μεγαλύτερο, αυτό που χάσκει πάντα χαμένο πρώτα, αφήνει του άλλου το πολύχρωμο μπαλόνι. Το ηλιοφουσκωμένο μπαλόνι υπερίπταται, απομακρύνεται, πάει. Τα παιδιά κοιτάζουν πώς αφήνει ένα μπαλόνι τη γη. Ανεβαίνει. Τα αφήνει. Και είναι τα αδέλφια χάμω στη γη το άλλο μπαλόνι στο χέρι καλά κρατημένο νιώθουν πρώτη φορά απώλεια τί σημαίνει, αφαίρεση τί θα πει. Θλιμμένα.