"Δεν θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία..."

Πήρα κι αυτή τη βδομάδα Αθηνόραμα. Μ΄αρέσει κάθε Πέμπτη να αγοράζω ένα και να αφήνομαι σε ένα προσφιλές μου παιχνίδι. Παίρνω κόκκινο στυλό και βάζω το δικό μου αστεράκι στις παραστάσεις που θα ήθελα να δω. Πριν τις δω βάζω το αστεράκι μου εγώ. Κι αυτή μου τη συνήθεια την ονομάζω "Παίζω αθηνόραμα"... Κάποιοι ελεύθερα σκεφτείτε " κοίτα τί κάψα έχει ο άνθρωπος", οι περισσότεροι μην αναρωτηθείτε αν προμοτάρω το έντυπο γιατί τις περισσότερες φορές και με την κριτική εν γένει διαφωνώ και φορές φορές του εν λόγω εντύπου άστοχες τις κρίνω. Τελοσπάντων, άλλο είναι το θέμα μου σήμερα κι είναι και φλέγον και τσουρουφλίζον. Διαβάζοντας Αθηνόραμα λοιπόν αυτή την εβδομάδα και συγκεκριμένα σήμερα που το αγόρασα, έπεσα σε ένα άρθρο που παρουσιάζει την πιό ζωντανή παράσταση της χρονιάς που παρακολούθησε η συντάκτρια στο Λονδίνο.

Η πιό ζωντανή παράσταση λοιπόν της χρονιάς παίζεται αυτή τη στιγμή λέει στο Λονδίνο, λέγεται "Η μάσκα του κόκκινου θανάτου" και είναι εμνευσμένη από την ομώνυμη νουβέλα του Έντγκαρ Άλαν Πόε. Η ζωτικότητα της εν λόγω Λονδρέζικης παράστασης ασθμαίνει στα εξής σημεία: σου φοράνε μια λευκή μάσκα και σε ξαμολάνε μ΄άλλους σαρανταδώδεκα συνθεατές κι ανάμεσα σας ένας υποτίθεται χολερικός -για να τρομάζεις έτσι κι ο διπλανός σου κάνει μπούχου; ή μήπως να μην μπορείς να φωνάξεις τα γιούχα σου κι εσύ;- και σας αφήνουνε ελεύθερους να περιπλανηθείτε στα δωμάτια μιας αχανούς τρομακτικής έπαυλης χρυσοποίκιλτης, δαντελωτής και βικτορίζουσας. Σκοτεινιά, μούχλα, μαύρα κοράκια, χρυσοί σκαραβαίοι και άλλοι τίτλοι έργων του Πόε σε σκηνογραφική υπερέκθεση μπας και καταφέρεις να νιώσεις, αν όχι αφουγκραστείς μάλλον το πνεύμα του συγγραφέα -αν νιώθεις έτσι, αγάπη μου, τους συγγραφείς, κυκλοφόρησε την Ορέστεια στο Nintendo. Μέσα σε αυτό το σκηνογραφικά κούφιο πανδαιμόνιο λογοτεχνικής όρασης, αφής, όσφρησης και γενικότερα ατμόσφαιρας λοιπόν που σε έχει βάλει σε μια διάθεση άλφα όπως απόγνωση ή καλύτερα "τί το΄θελα το λουναπάρκ το άτομο αφού κατουριέμαι πιό συχνά με τούτα και με εκείνα" βλέπεις και κάτι ηθοποιούς να αυτοσχεδιάζουν ιστορίες του Πόε όπως ένα γάμο με μια νύφη ήδη νεκρή, κάτι μονομαχίες και τελοσπάντων διασκευές ελεύθερες φαντάζομαι του θέματος "υποβλητικά ξεντεριάζω με μαεστρία και τέχνη".

Την παράσταση δεν την έχω δει. Απλά την ώρα που διάβαζα το άρθρο αναρωτήθηκα αν αυτό είναι θέατρο και μάλιστα ζωντανό θέατρο. Στην χειρότερη των αναγωγών που έκανα έφτασα σε λουνά πάρκ με το τραινάκι του τρόμου και σε τηλεπαιχνίδι που πρόβαλε κάποτε ο Αντένα με τίτλο κάτι medieval, στην καλύτερη σκέφτηκα "Το κράτος του ζόφου" σκηνοθετημένο από το Χρηστομάνο στις αρχές του περασμένου αιώνος με το σημείο φετίχ της εν λόγω παράστασης, ον έστι μεθερμηνευόμενον αληθινή κοπριά εύοσμη επί σκηνής θεάτρου. Για λόγους ιστορικούς την συγκεκριμένη παράσταση, του Χρηστομάνου τώρα λέμε, θα ήθελα να τη δω, αλλά, ρε παιδιά, πείτε μου, είναι το ζητούμενο ο νατουραλισμός στην τέχνη σήμερα;

Κι αν μου το επιτρέπετε, νομίζω ότι έτσι προσαρμόζουμε την τέχνη στις ανάγκες μας κι ούτε καν σε ανάγκες ουσιαστικές μα στις πιο χαμερπείς, τις πιό απτές με όλη την αποφωρά τους. Λες και την αγοράζουμε από το supermarket ληγμένη. Προτιμώ να θυμάμαι τη Μπλανς που ως φαίνεται δεν έχει ημερομηνία λήξης. Α, κι ένα στίχο από τραγούδι γλυκό: "Η παράσταση δεν είναι φώτα, δεν είναι σκηνικό, είναι οι άνθρωποι, εσείς κι εγώ είναι η αδιακρισία σας στη μοναξιά μας είναι η αναπνοή σας στη σιωπή μας τέλος είναι η αγάπη σας για μας".