Το αερόστατο των 7:01 που πέρασε

Δεν αρέσκομαι σε απολογισμούς, Γεράσιμε. Η ζωή είναι ένα μπλέξιμο χωρίς αρχή μέση τέλος σκοπό. Σαν ουρανός. Με τον απολογισμό τακτοποιείται, δηλαδή κακοποιείται. Σημαδεύεται. Σαν πτώση από τη Νεφελοκοκκυγία. Ωστόσο θα ενδώσω σε παιχνίδι προσκεκλημένος χωρίς σκοπό έτσι για να εμπλέξω την καρδιά με ραφές από πεπερασμένα πια του 200εφτά σημάδια. Αυτά είναι που με κρατησαν φέτος στη γη. Το αερόστατο αργοκίνητο καράβι μου άλλοτε κάπου στάθηκε κι άλλοτε πήρε να κινήσει. Σημασία έχει πως και φέτος ταξίδεψε.

1. Ολοένα μεγάλωνε και συνεχίζει να μεγαλώνει το αδιέξοδο που νιώθω μέσα μου για το χρόνο. Μπορεί να φταίει και ο στρατός. Το να φταίει αυτός είναι κι η τελευταία μου ελπίδα. Είναι απίστευτο μαρτύριο ο χρόνος να μην περνάει να είσαι ακόμα νέος να το νιώθεις και να θέλεις να το ξεχυθείς και την ίδια στιγμή όλο και πιό πολύ να γερνάς όλο και πιό πολύ ακριβώς τη στιγμή αυτή μέσα στη μιά αυτή στιγμή στο στιγμιότυπο ο χρόνος να έχει παύση κι εσύ να έχεις τελειώσει κι απλά να το νιώθεις και να μην μπορείς να είσαι παρά νεκρός σαν (εδώ δεν κάνω σχήμα λόγου, το έννοω) φαντάρος. Νομίζω γι αυτό λένε ο πόλεμος ωριμάζει τους ανθρώπους. Τους κάνει τόσο ζωντανούς και τόσο πεθαμένους. Κι ίσως εδώ κρύβεται το γιατί ο πόλεμος χρειάζεται ανθρώπους νέους. Είναι οι πλέον επιρρεπείς στο θάνατο και στη ζωή.

2. Χάρηκα λίγους ανθρώπους γύρω μου από αυτούς που αγαπάω να κάνουν επιτυχία και να μου κάνουν γι αυτό ευτυχία. Τη λέξη παρέα φέτος την χάρηκα έναν προς έναν. Θέλω ακόμα πιό πολλοί από αυτούς που αγαπώ και ακόμα πιό πολύ να ευτυχήσουν όχι γιατί είναι φίλοι μου αλλά γιατί τους αξίζει. Είμαι υπόλογος σε μια βραδιά πάνω σε βράχια που η Νατάσα τραγούδησε με την Αφροδίτη και οι στίχοι ήταν του Γεράσιμου και οι μελωδίες του Κώστα και του Θέμη. Και θέλησα έκτοτε το μήλο να πάρω στο ένα χέρι και στο άλλο το μαχαίρι. Αν δεν γίνεις ο προσωπικός σου αρχάγγελος στις μέρες μας εν λευκώ και με τη δικιά σου ρομφαία στο χέρι, αφενός δεν έχεις αληθινό θεό και αφετέρου εξαντλείσαι και ξεπέφτεις.

3. Με κούρασε η πατρίδα μου με κούρασε και με εξάντλησε αυτό που λένε Ελλαδίτσα. Η μιζέρια της η φτώχια της η σιγουριά ο συντηρητισμός του τίποτα που συντηρεί το άπαν και η αιώνια ελπίδα μιας αγρανάπαυσης για την αγρανάπαυση κι όχι ποτέ το λιβάδι για να καρπίσει. Οι ανάσες μας που καίγονται και μυρίζει τριγύρω και πάντα και παντού αποκαΐδια οξυγόνο. Στην Πελοπόννησο φέτος λίγο πιό έντονα. Γιατί τα δάση σε αυτή τη χώρα να το ξέρετε είμαστε εμείς. Κι ολοένα οικοπεδοποιούν, τουτέστιν ισοπεδώνουν. Ακόμα κι αν γίνει ατύχημα και σε λένε Αρχαία Ολυμπία.

4. Με συντήρησε και με συντηρεί η ασφάλεια και η σιγουριά ενός και μόνο ανθρώπου που με ανέχεται και με αντέχει με όλες τις δυσκολίες, τα αδιέξοδα, τα άγχη και τις ανασφάλειες, τους πειθαναγκασμούς και τους ψυχαναγκασμούς που μπορεί να έχει το μυαλό και το κορμί μου. Κι όσο μπόι μου λείπει το έχω κατάρα να το κάνω παραίσθηση και φόβο και καταιγίδα μέσα στην έρημο που θεωρώ πότε πότε ασφάλειά που δεν θέλω να παραχωρήσω.

5. Με κατέβαλε αλλά κυρίως κατέβαλε την επιτυχία μου η ζήλια που ένιωσα περιστασιακά και κατά συρροή για την επιτυχία αυτών που ζήλεψα.

6. Είχα έχω και θα συνεχίσω να έχω μια ακατανίκητη έλξη για την ομορφιά. Που μπορώ να της συγχωρήσω όλα της τα ατοπήματα απλά και μόνο επειδή υπάρχει. Επειδή είναι απλή και δεν χρειάζεται τίποτα να την αποδείξει. Κι που για τη χάρη της θα πέθαινα.

7. Τρέφω την πιό βαθιά ευγνωμοσύνη σε τούτη τη χρονιά που παρά τις αντιξοότητες μου επέτρεψε να παίξω με την ίδια μου τη βαρύτητα και μάλιστα επάνω σε σκηνή. Εκεί άκουσα τα πιο βαθιά μου τραγούδια. Ήχους που δεν πιάνει το αυτί από τις μουσικές της ενδοχώρας. Και αυτό μου επέτρεψε την ίδια στιγμή να νιώσω Αργόσαυρος και Πεταλούδα. Αν σκεφτεί κανείς ότι η βαρύτητα είναι το μόνο που ουσιαστικά κατέχουμε στη ζωή, το να μπαλατζάρεις μέσα σου αυτές τις δύο δυνάμεις τις αντίρροπες αποκτά το πιό ιδιαίτερο νόημα αν θέλεις ταυτόχρονα να πετυχαίνεις βάδισμα στιβαρό στη γη και ταυτόχρονα υψηλή κι αλαφροπάτητη πλοήγηση στους αιθέρες. Τότε ίσως να σου χαρίζεται το πιο εκκωφαντικό χειροκρότημα από 600 ζευγάρια χεράκια παιδικά ημερησίως.

Αυτά ήταν. Τώρα το αερόστατο προσγειώθηκε. Έκανε ένα τελευταίο ταξίδι πάνω από τη χώρα του 2007, απέστειλε το τελευταίο δελτίο θυέλλης που πέρασε και κάνει ανεφοδιασμό για ένα καινούργιο του ταξίδι μες το χρόνο. Αυτό που σίγουρα θέλει να πάρει μαζί είναι μια ανθεκτική φούσκα πάνω από τα καλάθι με πιό λαμπερά χρώματα.