Μια Κοκα Κολα Ζιροου

Έρχεται ο χρόνος, αυτό είναι η πραγματικότητα, κι όχι ότι στεκόμαστε ανυπεράσπιστοι μέσα στο χρόνο. Αλλά στέκομαι ανυπεράσπιστος μέσα στο χρόνο και δεν είναι λίγες οι φορές που μοιράστηκα με εμένα αυτό το αποκλειστικό, το κλειστοφοβικό συναίσθημα όπως στεκόμουν αντιμέτωπος και περίκλειστος από παντού σε ένα τεράστιο δωμάτιο υψωμένο, μονωμένο και στεγανοποιημένο για να διαχειριστώ θορυβώδη, υγρά συναισθήματα για το χρόνο που πέρασε κι ερχόταν, μεγάλες σταγόνες που πλημμύριζαν και δεν ξέπλεναν τίποτα κάνοντας πάταγο. 

Σε αυτό το ενυδρείο είχα στάδια παραζάλης από ιδρωμένες στιγμές και κατά μέτωπον, κατά κούτελον σχεδόν επιθέσεις και παρωδικά νοκ άουτ με έκαναν να ξεχαστώ αναίσθητος όπως έπεφτα χρυσόψαρο στο βυθό κι ύστερα πάλι σηκωνόμουν και το μόνο που επιζητούσα ήταν να τσαλαβουτώ σε αυτή την παρωδία χρόνου ακόμη μια φορά, την τράπεζα, την πίστωση, να θέλω ένα τελευταίο δάνειο χρόνου, που δε γένναγε και δεν έφερνε στην κόψη τον καρπό, άτοκος, μια παρωδία τρόμου που ερχόταν και πέρναγε, κι άφηνε πίσω την αίσθηση άχρηστου που σημαίνει κι αλλο χρονο, παρελθόν άχρονο, μέλλον άχρωμο μα δεν υπάρχει ποτέ χρόνος, έρχεται και φεύγει ο χρόνος χωρίς να υπάρχει επί της ουσίας επένδυση: "ο καιρός".

Ένα κουτί κοκα κόλα είναι άδειο, αιωνόβιο, είναι άχρηστο και είναι κόκκινο. Αυτό το κουτί κοκά κόλα είμαι εγώ. Φτιάχνω πράγματα λες κι έχω φτιαχτεί για να φτιάχνω χαλασμένα πράγματα, δεν είμαι προκαθορισμένος όμως να φτιάχνω πράγματα, τα πράγματα έρχονται και πάνε ξεχασμένα, από ανεξίτηλο αλουμίνιο, κονσερβοποιημένα, συντηρητικά, χαλασμένα εδώ και χρόνια ή συντηρητικά χαλασμένα χωρίς κώμα - ή και χωρίς κόμμα - ή παραδομένα στην καθομιλουμένη μέλλουσα φθορά, ξαναπελεκημένα από μια τέτοια συμπεριφορά εδώ και καιρό, ανύπαρκτη, ανυπόστατη, μη πραγματική. Κλωτσιά την κλωτσιά σημαδεμένο το κουτάκι κόκα κόλα. Φανταστικές, μηδενικές θερμίδες για κατανάλωση βεβαίως.

Όπως το βλέπω ένα κουβάρι γυρίζει και ξεδιπλώνεται ατελείωτα πάνω στο κουτί, όσο η κόκκινη κλωστή ξεβάφει, τελειώνουμε, παγώνουμε, χορτάσαμε χειμώνα, χορταριάσαμε από την υγρασία του χειμώνα. Από κάτω πεθαμένοι κι από μέσα φυτρωμένοι. Και κανείς δεν πιστεύει πόσο απάνθρωπο πράγμα είναι τα λουλούδια. Μόνο οι μυγδαλιές. Να αγαπάς τη μυγδαλιά που βλέπεις και τολμά ν' ανθίζει μέσα στα μέσα του Φλεβάρη. Ειδικά αν την πρωτοπετύχεις νύχτα. Η αδυναμία διαχείρισης συναισθήματος ανανδρία, ο υποχόνδριος σκελετός τους, η διαχείριση του συναισθήματος με όλο εκείνο το παρελθόν που έφυγε και δεν έφυγε και όλο το μέλλον που περιμένει, που έρχεται, ο χρόνος, ο κρόνος σχεδόν. 

Μπορώ να επαναλαμβάνομαι ως τη συντέλεια του κόσμου με χιλιάδες παρομοιώσεις κι υβριστικές αναγωγές γιατί είμαι φτιαγμένος από το χρόνο, είμαι φτιαγμένος από το χρόνο, ο χρόνος είναι το πιο πήλινο, το πιο ατσάλινο, το πιο παραμυθένιο, το πιο ναρκωτικό υλικό. Αλλά πες μου, ποιός τα κατάφερε ποτέ κι έγινε άνθρωπος, ποιός παρέμεινε θεός;