Πιο κάτω διαρκώς

Το κενό όπου όμορφα στέκομαι μου παρέχει προς ώρας όλη την ελευθερία μιας πτώσης και νιώθω αέρινα πελαγωμένος όπως κατέρχομαι, 
όσο βυθίζομαι και προχωράω σε ένα απροσδιόριστο βάθος αέρα απροσμέτρητου, όσο διαρκεί ετούτη η πτήση που δεν την προβληματίζει η σύγκρουση, η πρόσκρουση, 
κι είμαι εδώ ολομόναχος για να υψώνομαι ολοένα πιο κάτω, 
θα εκτινάχθηκα από κάπου ανώτερα όπως φαίνεται 
και θα είναι για να μπω εκεί μέσα που κατεβαίνω 
όπως κατεβαίνουν τα ξύλινα κουτιά των θησαυρών θα είναι για να σφηνωθώ μέσα σε μια μερίδα χώμα 
ίσως ποτέ ξανά κανένας αν προσπαθήσει δε θα βρει να διαγράψει από την αρχή την πορεία που πίσω εγκατέλειψα 
γιατί ένα κοπάδι έγινε κίτρινα φύλλα όλο τούτο το πέταγμα  

κι όσες φορές έσκαψα ένα ολόκληρο περιβόλι να δω τι απέγινε το πρώτο καναρίνι που έθαψα, δε βρήκα τίποτα εκεί μέσα.