Ο απόηχος

Αυτό εδώ δεν είναι ακόμα μια πρόταση για διαφυγή. Δεν αρκεί πια μια απλή πρόθεση για διαφυγή στις ημέρες μας. Στις ημέρες μας οι άνθρωποι τελολογούν και ψάχνουν ολοκληρώματα. Στις ημέρες μας οι άνθρωποι γίνονται υπολογιστές, γίνονται καλύτεροι μαθηματικοί από άγχος και τρόμο. Οικονομολογούν για να ονειρεύονται. Θέλουν να τελειώσουν, να φύγουν, να μην πληρώσουν. Να φύγουν και να πληγώσουν. Να μην πληγωθούν. Στις ημέρες μας οι άνθρωποι πολεμάνε.

Από την άλλη βέβαια εμένα με αιφνιδίαζε, όχι πάντα ευχάριστα, αλλά μάλλον πάντα αμήχανα, και η άλλη ανάγκη των ανθρώπων, παράλληλη και σύμφυτη πιθανότατα με εκείνη για τα ολοκληρώματα, η ανάγκη για ξεκινήματα, όσο με έθελγε άλλο τόσο με τρόμο τη φοβόμουν. Αυτή βέβαια η παλινδρόμηση ίσως είναι και η μόνη ουσιαστικά συνεκτική σχέση με τους ανθρώπους και κατ΄επέκταση η σχέση με τον υπαρκτό κόσμο. Η αβέβαιη απόπειρα. Η ανάγκη να προσπαθείς να είσαι μαζί και να μένεις και χωριστά. Το παζάρι των ολοκληρωμάτων.

Δε βγάζω την ουρά μου απέξω, όμως φοβάμαι ότι ποτέ δε θα κάνω κάτι ολοκληρωμένο, από την άλλη ωστόσο με τρέφει και η παρηγοριά ότι δε θα πράξω και τίποτα ολοκληρωτικό. Η απόδειξη γι' αυτό ίσως είναι το ίδιο το κείμενο, αυτό εδώ: δεν νομίζω ότι επιτρέπω να καταλάβεις κάτι ολοκληρωμένο, δεν τα καταφέρνω, αλλά, πίστεψέ το, προσπαθώ. Ξέρω ότι είμαι βουβός αλλά δε θέλω να φτιάξω τίποτα περισσότερο από μια συλλογή με προοίμια.

Έχω υπόκωφη λατρεία παραδείγματος χάριν για τα αστέρια. Η εικόνα που φτάνει σε εμάς τώρα εδώ είναι η εικόνα που σχηματίστηκε κάποτε, η ιστορία που ξεκίνησε να λέγεται κάποτε, όλο αυτό το φως που τρεμοσβήνει άναψε πριν πολλά εκατομμύρια, δισεκατομμύρια μπορεί έτη φωτός, κάπου μακριά. Είναι ένα καταγεγραμμένο τότε στο τώρα, μια δεδομένη στιγμή, μια επικίνδυνη αποστολή, μια κραταιά ως θάνατος υπενθύμηση, ένας χρόνος πριν και ένας υπαρκτός χρόνος σε ευτυχισμένη ταυτοπροσωπία.

Ο χρόνος είναι πάντα τρία τουλάχιστον επίπεδα. Και το αποτέλεσμα μια ανείπωτη και αμετάδοτη αίσθηση. Μια σκιά ιδέας προς επεξεργασία. Μια επιβεβαίωση ότι κάπου - φυσικά πάντα αόριστα, σχεδόν ούτε καν στα σπάργανα ίσως - μπορεί και να υπάρχω. Σε μια τέταρτη έστω διάσταση. Σε ένα παράλληλο σύμπαν. Έχοντας πετύχει να διαφύγω εξαιτίας μιας βαθιάς και ιερής ανάγκης μακριά από όλα ετούτα.