Η πέτρα

Σήμερα, τώρα κάθομαι να γράψω. Έχω ξεσυνηθίσει τη διαδικασία γιατί αισθάνομαι πια ότι ζω με έναν περισσότερο προσωπικό τρόπο. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει άλλος δρόμος, ποτέ δε το πίστεψα αυτό, γι' αυτό και θεωρώ ότι θα πηγαίνω πάντα προς έναν ολοένα περισσότερο προσωπικό τρόπο, όσο περνάει ο καιρός. Δεν έχει νόημα εξάλλου ο,τιδήποτε άλλο, δεν ωφελεί. Αυτό σημαίνει από τη μια ότι μάλλον φοβάμαι θανάσιμα να εκτίθεμαι - όχι για κανέναν άλλο λόγο πέρα από το γεγονός ότι όταν ζεις δεν μπορείς παράλληλα να αφηγείσαι αυτό που έζησες. Πρέπει να σταθείς σε μια πέτρα και να θυμηθείς όταν αφηγείσαι, πρέπει να περιγράψεις ότι να, κοίταξε εδώ, στέκομαι στην πέτρα κι άκου τι έχω να σου πω. Κι είναι ώρες που αυτή η πανικόβλητη παράθεση δε με αγγίζει καθόλου, κυκλοφορώ με ένα δικαίωμα στην έκθεση αναφαίρετο τότε, δε στέκομαι σε πέτρα, δε θέλω να μιλήσω, η πέτρα δε θυμάται.

Θα ήθελα να μπορούσα να γράψω ένα ατέλειωτο κείμενο, όπου να μην καταφέρω ως το τέλος του να ωραιοποιήσω κανένα συναίσθημα, καμία σκέψη και καμία έκφραση, να μην υιοθετήσω κανένα σχήμα λόγου. Πρέπει να οργανώσω τη σκέψη μου σίγουρα, αλλά αν μπορούσα να γίνω κατανοητός θα έβγαζα μόνο άναρθρες κραυγές, έχω δεκαπέντε διαφορετικά άλφα για παράδειγμα για να ξεκινήσω μόνο με το όνομά μου, το νιώθω. Γι' αυτό σωπαίνω τις περισσότερες φορές. Από την απόπειρα να μιλήσω, από φλυαρία, από ταχυλογία, από την απόπειρα να τα εκφράσω όλα μαζί και κανένα μοναχό, γιατί από τη φύση είναι όλα μαζί και δε μπορείς να με καταλάβεις γιατί εγώ είμαι που τα νιώθω και δεν έχω χρόνο να σου εξηγώ ούτε κι εσύ διάθεση να σου αφιερώνω. Στέκομαι εδώ πανέτοιμος κι όπως τρέμει το κορμί μου σπαρακτικός.

Θέλω, θέλω, θέλω να έρθω πιο κοντά στον τρόπο που θα τα εκφράσει αδιαφορώντας για το κατά πόσο ανοίκεια θα φανούν όλα αυτά ή κατά πόσο αμοιβαία, μου είναι αδιάφορο κατά πόσο θα αδιαφορήσεις για την πέτρα ή θα κοντοσταθείς. Δεν εκτίθεμαι για να εκτεθώ, είμαι χαμίνι στο δρόμο, λίγο παρακάτω την πέτρα που βρήκα στο πουθενά έχω μονάχα να πάω.

Ποτέ δεν είχα τεχνική να σαγηνεύω αλλά δε μου έλειψε κι ο τρόπος. Το θέμα είναι ότι ούτε εγώ το κατανοώ γι' αυτό κι όταν έρχεται ώρα για σκιρτήματα δεν καταλαβαίνω γιατί βγήκε στη μέση κι αυτή η στάση σε ένα σταθμό από τον οποίο δεν πίστευα ποτέ των ποτών ότι θα περάσω.

Δε μου αρέσει τίποτα από όλα αυτά που χρησιμοποίησα πιό πάνω για να σου δώσω να καταλάβεις πώς νιώθω. Η ύλη που μεταστοιχειώνει νεκρά υλικά είναι νεκρή φύση, γι' αυτό δε μου αρέσουν οι παρομοιώσεις κι οι μεταφορές και η ποίηση των πραγμάτων. Δεν πρέπει να σκέφτομαι πώς θα γίνω επικοινωνιακός, πώς θα μάθω δηλαδή να ξεκλέβω το ανομολόγητο από τον κόσμο που με τραντάζει συθέμελα, ωραίες εκφράσεις, δόκιμες και εντυπωσιακές πώς θα βρω για να κερδίσω την αρέσκεια είτε την απαρέσκειά σου. Δεν έχουν σχήμα τα πράγματα τα δικά μου, δεν έχουν χρώμα, ταυτότητα, διάσταση, αξία, είν' από πέτρα.