Το τριαντάφυλλο

Σε ένα μικρό αστέρι διάλεξες να πας, να ζήσεις μακριά, να βρεις ψάχνοντας απελπισμένα πραγματικό σπίτι. Μια κόκκινη, η πιo κόκκινη συντροφιά απέμεινε για τέλος απ' το μακρύ ταξίδι στους ξέφραγους ροδώνες. Επιμένεις πεισματικά να φυλάς εκείνο το τριαντάφυλλο στο χέρι σα να’ τανε γιατί. Πες για την προσπάθεια που δεν κρύβει νίκη, πες για τον κόπο που δεν έχει σταματημό, πες για την πηγή, πως δεν απoξηραίνεται ποτέ στο πρώτο σώμα, το άμαθο, το ανθισμένο αίμα. Κι όλο ανθίζει. Όσοι το βάφτισαν ξεπερασμένο παραμύθι, όσοι πολυφορεμένο λουλούδι το είχαν πει - έπεσε, μαράθηκε στη σιωπή, τραγούδι χιλιοειπωμένο έσβησε πάνω στα χέρια και στα χείλη αλμυρή έτσι όσο κοντοστάθηκε πάνω στα μέλη σου η λύπη - αδικαιολόγητο είπαν το παράπονο και κάρφωναν, μικρά οι κατηγορίες αυτές στο σώμα κατάστικτα σημάδια, δεν ξέρω πια να ξεχωρίσω δάκρυα και δροσοσταλίδες, μόνο λέω μακάρι να μην κεντήθηκαν αγιάτρευτα τουλάχιστον αυτοί από κάτι ξαφνικά αγκάθια στα πιο ησυχασμένα βλέφαρά τους μες στη νύχτα.