L' amore

Έβλεπα την υποδειγματικά σκηνοθετημένη ερωτική σκηνή στο Είμαι ο έρωτας και όπως ακαθόριστα δίνονταν στην έξαρση τα σώματα, σκεφτόμουν ότι ο ίδιος ο κόσμος μας είναι ακριβώς έτσι ελάχιστα αρχιτεκτονημένος. Ένα καλούπι για ένα ακαθόριστο και αβάσιμο εντελώς συναίσθημα. Κι είμαστε τυχεροί μονάχα αν θα μας πλημμυρίσει.

Όσο κι αν παλεύει να βάλει τάξη κανείς, όσο κι αν χτίζει, όσο κι αν δείχνει να κυριαρχεί στους πέντε κόσμους και στις τρεις διαστάσεις, όσο κι αν χορογραφεί, όσο κι αν κανοναρχεί και εκλογικεύει, όσο κι αν μετράει ένα ένα φασούλια για καπίκια στο σακί, όσο κι αν νομίζει ότι έτσι πιά οφείλει να "πολιτικολογεί" και ωφελεί τα πιό ευοίωνα και κενόδοξα συνθήματα σε μια εποχή δυσοίωνη καθώς οχλαγωγεί να φωνάζει, ακόμα και όταν προβάλλει το πιο απόλυτα οργανωμένο τελοσπάντων σχέδιο μέσα στα αδιέξοδα θέλω να πω, το απόσπασμα των σχημάτων που επιχειρήθηκαν αποκαλύπτει την κατάλληλη ώρα - μια ώρα που μπορεί στην κρίση της συντριπτικής πλειοψηφίας χρεωκοπημένη και απευκταία καλή μας ώρα να θεωρηθεί- μια ανυπολόγιστη πτυχή ζωής, μια φέτα ζωής δηλαδή που μοιάζει ποτέ ως τώρα να μην συνυπολογίστηκε, μια φέτα απευχή που έχει πάνω της της τούρτας το κερασάκι. Εκείνη την ώρα βρίσκει και εισβάλλει ο έρωτας πλέον υγρός και o έρωτας ατρόμητος ως κοσμοπλημμύρα. Πνεόντας μένεα εκεί που ο άνθρωπος δείχνει να πνέει τα λοίσθια. Κι ενώ φυσάς και ξεφυσάς δε σβήνει κανένα κερί. Γιατί μάλλον είναι άδυτη κι αλύπητη άβυσσος η ζωή σου.

Μπορώ να δικαιολογήσω την εμμονή των ανθρώπων με τη σιγουριά και την τάξη. Καταλαβαίνω και την απόπειρα για την πλήρωση μιας κάποιας ευτυχίας -άμεσης ή απώτερης, δεν έχει σημασία, λίγο πολύ όλοι την έχουμε σκεφτεί-, όμως στην εποχή μας και δη στις μέρες μας είναι μάλλον πιό ξεκάθαρο παρά ποτέ ότι : "ευτυχισμένος είναι μια λέξη που μπορεί να σε γεμίσει μελαγχολία". Γιατί ατόφιο το συναίσθημα δεν είναι μια κατάσταση ούτε βέβαια γενικόλογη, ούτε φυσικά λογική αλλά - για να μιλήσω με ορολογία σημερινή- το συναίσθημα είναι μια κατάσταση εξίσου άπιαστη όσο θεωρείται φαντάζομαι μια οικονομική επένδυση μέσα σε κρίση. Αλλά ακριβώς στον αντίποδα του κρατούντος συστήματος αξιών.

Η ίδια η ευτυχία επομένως δεν μπορεί μέσα σε όλες αυτές τις κοσμογονικές αλλαγές να μένει ένα ατάραχο σώμα ή αορίστως πως να σημαίνει μια ανοικονόμητη στιγμιαία παραφορά. Γιατί το συναίσθημα πρώτα κι από τα πορτοφόλια είναι που στενάζει τέτοιες εποχές. Και δύσκολη είναι η επανάκτησή του γιατί δεν υποτάσσεται σε κανενός είδους οικονομία. Η ευτυχία στην παράμετρο αίσθημα δεν πρέπει να κάνει οικονομία και την παράμετρο συναίσθημα δεν πρέπει να τρομοκρατεί. Εκείνο πρέπει μια κοινωνία να φροντίσει πρώτιστα να μη χρεωκοπήσει. Πώς συνέβη στην ελληνική κοινωνία δηλαδή? Ε, ακριβώς στο αντίπερα πελαγοδρόμιο.

Παίρνει ακαθόριστη μορφή πάνω στα σώματα το αίσθημα, γίνεται μια παραφορά που συνεπαίρνει μαζί της και το ίδιο το πνεύμα - προς αποφυγή παρεξηγήσεων το συνεπικουρεί, γίνεται τότε συν - αίσθημα- όπως μια ανατριχίλα για παράδειγμα σε ένα άκρο ή τις ρώγες συμβαίνει την ώρα της υπερκόσμιας και ιερής ηδονής, όχι στην κουτοπόνηρη ευκαιρία μιας ηδονής εφήμερης και τυχαίας. Κι έτσι μέσα στην κρίση με καθαρό το συναίσθημα πρυτανεύει ορθή η κρίση μιας συναισθηματικής όμως ωριμότητας αυτή τη φορά. Αρκεί να εστιάσει κανείς την κατάλληλη στιγμή στην ανυπολόγιστη και μικρή λεπτομέρεια, στη λεπτομέρεια που δε θα γυαλίζει πιθανότατα οφθαλμοφανώς στο μυαλό και στο μάτι αλλά θα δώσει το χρόνο και το περιθώριο να αναπτύχθει ορθόστητο όλο το άβγαλτο και δειλό σχήμα της πραγματικής γενναιοκαρδίας/ γενναιοδωρίας και να αρχιτεκτονηθεί σε ό,τι παράλογο μπόρεσε να την συντάξει απ' την ανάγκη και όχι για το κέφι του ο δημιουργός της.