Το ραβδάκι

Σκαρφίζομαι πότε πότε κάτι υποθέσεις που μόνο ένας μάγος θα μπορούσε να κάνει πραγματικότητα. Αλλά μου αρέσει αυτό το ραβδάκι. Ποτέ δε θα γίνει δικό μου, ποτέ δε θα υπάρξει η παραμικρή περίπτωση να επαληθευτεί το ελάχιστο άμπρακατάμπρα που τινάζω -έτσι όπως το γραψα, το ρήμα μου θυμίζει θερμόμετρο-, ποτέ δε θα γίνει ραβδί για μάγια στ' αλήθεια, πραγματικό. Παίρνω μια οδοντογλυφίδα από το τραπέζι, της λέω θα σε μαγέψω, την χτυπάω με δύναμη στο τραπέζι, να γίνει το ραβδί. Λέω αν αυτή γίνει ραβδί θα αρχίσουν να αποδίδουν στην πραγματικότητα τα μαγικά μου. Στο τραπέζι κάθονται κι άλλοι και κατηγορούν τη διαδικασία ως ψυχαναγκασμό. Λένε τι κάνεις, όσο λένε τα δικά τους νέα και γελάνε, κάτι ακαταλαβίστικα κατορθώματα, κάτι επιτεύγματα που μετά από λίγη ώρα πιά δεν ακούω, σχεδόν ξεχνάνε ότι είμαι εδώ, κι εγώ το ίδιο κάνω, σχεδόν και τα δκά μου κατορθώματα κι εγώ τα ξεχνώ, γινόμαστε πρόσωπα που πίνουν κρασιά και μόνο μέσα στα γέλια πότε πότε χαρίζω κι εγώ ένα παραδίπλα τι κάνεις, χαχαχα, μα τι κάνεις, χαχαχαχα, και βάζουμε τέλος στις εκφράσεις με ένα μικρό θαυμαστικό, μια κοφτή ανάσα και πάλι απ' την αρχή, παραμορφώνεται για λίγο περιφρονητικά το γνώριμο πρόσωπο μα κοιταζόμαστε αυστηρά κι ύστερα πάλι χαχαχαχα και λέμε κι άλλο τα νέα κι όλο θέμε νέα όλο να λέμε. Μα κάπου στο βάθος συνεχίζω να δίνω τροφή στο παλιό, ξύνω τα δόντια με την οδοντογλυφίδα, ίσα να ξεγελάσω πως κάνω κάτι επιτέλους χρηστικό μέσα σε τούτα τα γέλια, όμως απρόσεχτος στο τέλος ματώνω. Κι ύστερα πάλι επανέρχομαι αυτιστικά στα γέλια και τα μαγικά μου.